«Ανεξάρτητοι ελεγκτικοί μηχανισμοί η λύση…»

Άκουσα προχθές τον πρωθυπουργό κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του στις ΗΠΑ να αναφέρεται στην ψήφιση ενός νέου αναπτυξιακού νόμου που θα προβλέπει μεταξύ άλλων τουλάχιστον για 12 χρόνια σταθερό φορολογικό περιβάλλον με στόχο όπως πάντα την προσέλκυση νέων επενδύσεων. Άλλωστε το ζητούμενο των παραγωγικών φορέων ντόπιων και ξένων εδώ και χρόνια είναι η ύπαρξη σταθερότητας σε ότι έχει να κάνει με τη φορολόγηση των επιχειρήσεων, μικρών και μεγάλων.

Άκουσα προχθές τον πρωθυπουργό κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του στις ΗΠΑ να αναφέρεται στην ψήφιση ενός νέου αναπτυξιακού νόμου που θα προβλέπει μεταξύ άλλων τουλάχιστον για 12 χρόνια σταθερό φορολογικό περιβάλλον με στόχο όπως πάντα την προσέλκυση νέων επενδύσεων. Άλλωστε το ζητούμενο των παραγωγικών φορέων ντόπιων και ξένων εδώ και χρόνια είναι η ύπαρξη σταθερότητας σε ότι έχει να κάνει με τη φορολόγηση των επιχειρήσεων, μικρών και μεγάλων. Ποιος δε θέλει ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον, το οποίο θα είναι αντικειμενικό και δίκαιο ανάλογα προς τα  μεγέθη της κάθε επιχείρησης. Τα ερωτήματα που μου γεννώνται συνειρμικά είναι αρκετά και γιατί  όχι και απλοϊκά,  μια και δε διαθέτω σπουδές πάνω στα οικονομικά.  Ερωτήματα που προκύπτουν από την ίδια την καθημερινότητα και την προσπάθεια που καταβάλει ο καθείς μας για να διαχειριστεί τα δικά του «χρηματοοικονομικά δεδομένα και υποχρεώσεις». Είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον; Και αν ναι, γιατί δεν έγινε μέχρι τώρα; Αρκούν μόνο να υπάρχουν σταθεροί φόροι για να αλλάξει το επενδυτικό κλίμα, να ανοίξουν επιχειρήσεις και σταδιακά να επανέλθει η ανάπτυξη;

 

Ποια επαναφορά; Κατά την άποψή μου μόνο όταν η ανάπτυξη μιας χώρας έχει γερά θεμέλια αντέχει σε όσες δονήσεις και να  περάσει και μπορεί να επανακάμψει.

Στην προκειμένη περίπτωση, στα της χώρας μας η όποια ανάπτυξη στηριζόταν σε σαθρές βάσεις και άρα ήταν ανάπτυξη του τύπου χτίζω παλάτια πάνω στην άμμο.

Τα αντικρουόμενα συμφέροντα, πολλές φορές η διατήρηση μονοπωλιακών κέντρων, αλλά και τα πολιτικοοικονομικά παιχνίδια μεταξύ των ισχυρών των δυο αυτών πλευρών, ήταν και αυτά που όριζαν το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα κινηθεί η όποια επιχειρηματική δραστηριότητα.

Έτσι λοιπόν το δύσκολο δεν είναι να υπάρξει ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον.

Το δύσκολο είναι αν θέλουν κάποιοι την ύπαρξή του,  ή αν μπορεί να επιτευχθεί συναίνεση όλων των πολιτικών κομμάτων.

Το πρόβλημα στη χώρα μας είναι ότι δεν υπάρχει εθνική στρατηγική πάνω στους βασικούς άξονες λειτουργίας ενός κράτους, της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής και της παιδείας. Ζούμε ένα διαρκές ράβε, ξήλωνε κάθε φορά που εκλέγεται και νέα κυβέρνηση.  Μα όλα είναι τόσο στραβά που θέλουν γκρέμισμα και δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια;

 

Σε ότι αφορά λοιπόν την περιβόητη ανάπτυξη και τη δημιουργία επενδυτικού κλίματος, χωρίς να θέλω να λαϊκίσω, δε φτάνει να αλλάξει ο φορολογικός και ο αναπτυξιακός νόμος, αλλά θα πρέπει να αλλάξει και η νοοτροπία που μας διακατέχει ως Έλληνες, της αρπαχτής και του γρήγορου πλουτισμού και κυρίως του «ωχ αδερφισμού».

Πρέπει να γίνουμε πιο ενσυνείδητοι και ενεργοί πολίτες που να λειτουργούμε ομαδικά και όχι ατομικά, που να διεκδικούμε τα δίκαια μας-οικονομικά, συντεχνιακά κλπ-με γνώμονα και τα αντίστοιχα του απέναντί μας. Εξάλλου το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο. Αποτελούμε μέρος ενός συνόλου και δεν είμαστε το άπαν. Όταν πάει καλά ο διπλανός μας, πάμε καλά και εμείς, όταν βέβαια καταφέρουμε να υπερισχσύει το κράτος δικαίου.

Οι  αναπτυξιακοί νόμοι δεν αρκούν και ούτε χρειαζόμαστε κατά τη γνώμη μου άλλους. Εμείς ως Θράκη το γνωρίζουμε πολύ καλά και δε θα πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δαχτυλάκι. Με τόσα κίνητρα που έχουν δοθεί όλα αυτά τα χρόνια στην περιοχή μας, εμείς τώρα θα έπρεπε να είμαστε επίγειος παράδεισος και να σφύζουμε από ζωή. Αντί για αυτό η βιομηχανική μας περιοχή έχει αδειάσει, και όπου και αν γυρίσεις βλέπεις κουφάρια εγκαταλελειμμένων εργοστασίων. Φταίμε εμείς; Όχι. Φταίνε όμως εκείνοι οι επενδυτές που ήρθαν να κάνουν τις αρπαχτές τους. Που γεύτηκαν των οικονομικών ευεργετημάτων και όταν θα έπρεπε με τη σειρά τους να στηρίξουν την περιοχή, έστω και λίγο, λάκισαν, μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους σε γειτονικές μας χώρες. Δήθεν ότι τους έφταιγε η υψηλή φορολόγηση. Είχαν μάθει μόνο στα υπερκέρδη και όχι και  στα κέρδη.  Και οι εκάστοτε κυβερνήσεις τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια; Τίποτε! Ούτε αναζήτησαν ευθύνες, ούτε θέσπισαν σταθερούς ανεξάρτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς για να ελέγξουν αυτούς τους υποτιθέμενους μεγαλοεπενδυτές που έρχονταν στη Θράκη για να στήσουν επιχειρήσεις των 300 π.χ . θέσεων, δημιουργούσαν πενήντα και μετά από δυο και τρία χρόνια έφευγαν για Σκόπια και Βουλγαρία. Πόσο αληθινός και διαχρονικός στα λόγια του είχε βγει ο αείμνηστος πρόεδρος του ΕΒΕ Ξάνθης και Πρόεδρος του Συνδέσμου Βιοτεχνών-Βιομηχάνων Ξάνθης,  Δημήτρης Μπεζερμελής. Μπορεί να πέρασαν πολλά χρόνια από το θάνατο του, ωστόσο θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια κάθε μας συζήτηση. «Δέσποινά μου, τι να σου κάνουν  αναπτυξιακοί νόμοι και κίνητρα, αν δεν υπάρχουν υποδομές, δρόμοι, λιμάνια. Αν δεν υπάρχει ένα υγιές λειτουργικό πλαίσιο που θα βασίζεται στη σταθερότητα και στην αμοιβαία κατανόηση επιχειρηματιών και εργαζομένων. Αν δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι ελεγκτικοί μηχανισμοί που θα επιβραβεύουν τους καλούς επιχειρηματίες, θα τιμωρούν τους κακούς και γενικά θα λειτουργούν αποτρεπτικά σε κάθε σκέψη για μια αρπαχτή στη Θράκη. Γεμίσαμε με κουφάρια…», λόγια του παππού Μπεζερμελή , έτσι τον αποκαλούσα εγώ, πριν από δυο περίπου δεκαετίες.

 

Το ζητούμενοι λοιπόν δεν είναι νέοι αναπτυξιακοί, αλλά να βασιστούμε στις πλάτες μας και να γίνουμε ανταγωνιστικοί ως επιχειρηματίες και ως επενδυτικό περιβάλλον.

Ν α υπάρξει σωστή συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που θα ελέγχεται από ανεξάρτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι βέβαια θα πρέπει να  έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη και των δυο πλευρών.

Γιατί το μόνο που έχουν καταφέρει με τις πολιτικές τους οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων είναι να πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις το μάρμαρο και μάλιστα πολύ ακριβά. Οι υπόλοιποι «τη βγάζουν στον αφρό».

Ξέρετε τι σκέφτηκα όταν είδα την επίσκεψη του αριστερού μας πρωθυπουργού στο Σικάγο, το πόσο ψεύτικη είναι η πολιτική. Σιγά το νέο, απλά θυμήθηκα ότι σε κάθε εργατική πρωτομαγιά πολιτικοί, συνδικαλιστές και λοιποί ανατρέχουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και επικαλούνται τους αγώνες και τις θυσίες των εργαζομένων του Σικάγου το 1886 για την απόκτηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Τώρα, εν έτη 2017, ένιωσε άραγε κάτι ο Αλέξης που βρέθηκε εκεί;  Γιατί εδώ στην Ελλάδα πλέον δε μπορούμε να μιλάμε για εργασιακά κεκτημένα και δικαιώματα. Όλα αλώθηκαν.

Μήπως λοιπόν να σκεφτεί τη λύση με τους ανεξάρτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς…;