Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΤΗΝ ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟΝ «ΣΟΦΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ»
Έφυγε πλήρης ημερών, κοντά στα 100 του χρόνια, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Ένας μεγάλος Ευρωπαίος πολιτικός! Ο πιο ειλικρινής πολιτικός μετά την μεταπολίτευση, αλλά ταυτόχρονα και πιο συκοφαντημένος και παρεξηγημένος, αφού πλήθος δημοσιογράφων, συνδικαλιστών, απλός κόσμος αλλά και πολιτικοί του αντίπαλοι με προεξάρχοντα τον Ανδρέα Παπανδρέου, έδρεψαν δάφνες λαϊκισμού, λοιδορώντας, πετροβολώντας διαβάλλοντάς τον ως ραδιούργο και ανέντιμο.
Έφυγε πλήρης ημερών, κοντά στα 100 του χρόνια, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Ένας μεγάλος Ευρωπαίος πολιτικός! Ο πιο ειλικρινής πολιτικός μετά την μεταπολίτευση, αλλά ταυτόχρονα και πιο συκοφαντημένος και παρεξηγημένος, αφού πλήθος δημοσιογράφων, συνδικαλιστών, απλός κόσμος αλλά και πολιτικοί του αντίπαλοι με προεξάρχοντα τον Ανδρέα Παπανδρέου, έδρεψαν δάφνες λαϊκισμού, λοιδορώντας, πετροβολώντας διαβάλλοντάς τον ως ραδιούργο και ανέντιμο.
Σκοπός του σύντομου αυτού άρθρου μου, δεν είναι να αποτελέσει έναν ακόμη επικήδειο απ’ αυτούς που σίγουρα θα γραφτούν, ούτε φυσικά φιλοδοξώ μέσα από τις λίγες αυτές γραμμές να καλύψω πλήρως την πολιτική του διαδρομή.
Φιλοδοξία μου μικρή, ως ελάχιστο χρέος μου, είναι να σημειώσω την αρετή του μεγάλου πολιτικού άνδρα, που κόντρα στον συρμό της εποχής, στον άκρατο λαϊκισμό, κατάφερε να πείσει έστω και για μια φορά τον «σοφό Ελληνικό λαό» (στις εκλογές του 1990) να μην παρασύρεται από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα!
Μεγάλη ατυχία του ίδιου, αλλά και της Ελλάδας, να πέσει απέναντι στον μεγάλο λαϊκιστή Ανδρέα Παπανδρέου, που δυστυχώς ίδρυσε σχολή, αφού ακολούθησαν σχεδόν όλοι οι μετέπειτα πολιτικοί, Αριστεροί, Δεξιοί και Σοσιαλιστές, για να φτάσουμε στον μεγάλο «μεσσία» της Ελλάδας και καθηγητή του λαϊκισμού και της πολιτικής απάτης, στον σημερινό μας Πρωθυπουργό τον Αλέξη τον Τσίπρα.
Χαίρομαι ευτυχώς, όταν ακούω από φίλους μου οικονομολόγους, τότε θιασώτες του Ανδρέα και πολέμιους του Μητσοτάκη, όταν έστω και τώρα αργά μου θυμίζουν, πόσες φορές ο Κων/νος Μητσοτάκης ενώ έλεγε την πικρή αλήθεια στον ελληνικό λαό, λοιδορούνταν. Λοιδορούνταν από τους λαϊκιστές αντιπάλους του, τους μεγαλοδημοσιογράφους και τον εκμαυλισμένο από τα δανεικά λεφτά «σοφό Ελληνικό λαό».
Πόσο δίκαιο είχε όταν από το 1994 αλλά και νωρίτερα, πριν από το 1990, προέβλεπε ότι με τα δανεικά και με την ραγδαία αύξηση του δημοσίου χρέους θα φτάσουμε «επαίτες του Δ.Ν.Τ.».
Πόσο δίκαιο είχε όταν φώναζε ότι πρέπει να μειωθεί ο Δημόσιος Τομέας. Ότι χρειαζόμαστε ένα επιτελικό κράτος και όχι κράτος επιχειρηματία. Να θυμηθούμε βέβαια τότε, εκτός από όλες τις ΔΕΚΟ, και τον περίφημο (ΟΑΕ) «Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων» , όπου πλήθος δημοσίων υπαλλήλων είχαν αναγορευθεί σε Managers μεγάλων Ελληνικών Επιχειρήσεων.
Θέλω με την ευκαιρία να δημοσιοποιήσω μια προσωπική μου εμπειρία, όταν σαν Γραμματέας της τότε Νομαρχιακής της Νέας Δημοκρατίας Ξάνθης, μετά τις εκλογές του 1993, αφού ο Κων/νος Μητσοτάκης έχασε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και είχε παραιτηθεί και από την αρχηγία της Ν.Δ, έτυχε να πίνουμε μαζί καφέ στο ξενοδοχείο Νατάσα στην Ξάνθη.
Τότε λοιπόν στην συνάντηση μας εκείνη του είπα ότι έκανε τρία εγκλήματα, πρώτα ενάντια στην Ελλάδα, μετά στο κόμμα και τέλος στον εαυτό του, και ο λόγος, διότι δεν έκανε εκλογές τον Οκτώβριο του 1990, μαζί με τις τότε Αυτοδιοικητικές εκλογές. Αποτέλεσμα… να πέσει άδοξα, καθώς παρά το 48%, με τους 150 βουλευτές που του έδωσε το εκλογικό σύστημα του Ανδρέα, ήταν μονίμως στην κόψη του ξυραφιού, χωρίς να μπορεί να πάρει σημαντικές – δύσκολες αποφάσεις, που είχε ανάγκη ο τόπος.
Μου απάντησε ότι τις εκλογές δεν τις ήθελε τότε ο Κων/νος Καραμανλής. Τότε θα μπορούσες να παραιτηθείς, του απάντησα και να πήγαινε η χώρα σε βουλευτικές εκλογές ταυτόχρονα με τις Δημοτικές, υποχρεωτικά. Τελικά ούτε παραιτήθηκες αλλά ούτε άλλαξες και τον εκλογικό νόμο, όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου για να μην μπορέσεις εσύ να κυβερνήσεις.
«Δε θα ήταν έντιμο», μου απάντησε έτσι απλά!
Και έμεινα εγώ από τότε με την απορία. Τελικά τι θα ήταν το πιο σωστό;
Να μην ήταν τόσο έντιμη η στάση του, για το καλό της Ελλάδας; Τουλάχιστον αν ήταν λιγότερο έντιμος δεν θα έφτανε πιστεύω η Ελλάδα στη σημερινή απόλυτη ένδυα και περίγελος στην Παγκόσμια Κοινότητα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει αγαπητέ Πρόεδρε.
Εσύ τουλάχιστον αποτέλεσες την εξαίρεση, που επιβεβαιώνει τον κανόνα, που χρόνια πια πιστεύω. Ότι αυτό το «δημοκρατικό πολυκομματικό κοινοβουλευτικό σύστημα» έχει πια γεράσει, δεν αριστοποιεί, είναι αναποτελεσματικό, είναι άδικο και γεννά λαϊκιστές! Λαϊκιστές που θα κυβερνούν «Εν ονόματι της Δημοκρατίας».
Κομνηνός Γεώργιος
Οικονομολόγος
