Θα εξακολουθούμε να κυνηγάμε τον ίσκιο μας και να προσπαθούμε να πιάσουμε την ανύπαρκτη ουρά μας.
Οσο ο δημόσιος τομέας δεν αποκομματικοποιείται, στις προσλήψεις δεν υπάρχει διαφάνεια και δεν επιβάλλεται η αξιολόγησή του, θα εξακολουθεί να ειναι βαρύς, αντιπαραγωγικός, μη φιλικός με τον πολίτη, η παροχη υπηρεσιών θα είναι επιεικώς μέτρια, δυστυχώς δε θ’ αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα.
Θα εξακολουθούμε να κυνηγάμε τον ίσκιο μας και να προσπαθούμε να πιάσουμε την ανύπαρκτη ουρά μας.
Οσο ο δημόσιος τομέας δεν αποκομματικοποιείται, στις προσλήψεις δεν υπάρχει διαφάνεια και δεν επιβάλλεται η αξιολόγησή του, θα εξακολουθεί να ειναι βαρύς, αντιπαραγωγικός, μη φιλικός με τον πολίτη, η παροχη υπηρεσιών θα είναι επιεικώς μέτρια, δυστυχώς δε θ’ αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα.
Θα εξακολουθούμε να κυνηγάμε τον ίσκιο μας και να προσπαθούμε να πιάσουμε την ανύπαρκτη ουρά μας.
Ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης Τριαντάφυλλος Μηταφίδης προσπάθησε μέσω δηλώσεών του να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι η Βενεζουέλα του Τσάβες και του Μαδούρου δεν έχει προβλήματα λιτότητας, πείνας, έλλειψης τροφίμων, τεράστιου πληθωρισμού, αν και επισήμως βρίσκεται πρώτη στη λίστα εξαθλίωσης, όταν η Ελλάδα βρίσκεται στην τέταρτη θέση και στην πρώτη θέση των ευρωπαϊκών χωρών.
Οι τριακόσιοι της βουλής και εν μέσω της παρατεταμένης επταετούς οικονομικής κρίσης εξακολουθούν εκτός των βουλευτικών οφιτσίων να φορολογούνται στο 30% της αποζημίωσης τους και να έχουν ακατάσχετη όλη την αποζημίωση τους, σε αντίθεση και με προκλητικότητα με το ότι ισχύει για όλες τις λοιπές κοινωνικές τάξεις.
Οντας βουλευτές δεν μπορεί να διωχθούν και να δικαστούν από τη δικαιοσύνη, αν δε γίνει άρση της βουλευτικής ασυλίας τους, σε αντίθεση με ότι ίσχυε στη Δημοκρατία της Αθήνας που υπερηφανευόμαστε, όπου οι πολίτες, η εκκλησία του δήμου, ο λαός της Αθήνας είχε την εξουσία και τη δύναμη ν’ αποφασίσει με πλειοψηφία τον εξωστρακισμό όσων έβαψαν την πόλη.
Σιγά – σιγά, αργά – αργά, μεθοδικά και επικοινωνιακά, μέσω του πολιτικού περιεχομένου εκπομπών κάποιων τηλεοπτικών σταθμών και άρθρων των εφημερίδων, έντεχνα, προετοιμάζουν, να γίνει βίωμα στην κοινωνία, η αναγκαιότητα της λήψης δραστικών οικονομικών μέτρων, με μειώσεις συντάξεων, μισθών, αφορολόγητου, απελευθέρωση των απολύσεων, με αντάλλαγμα αντίμετρα (τύπου εξαγγελίες Θεσ/νίκης, παράλληλο προγραμμα) ώστε το ισοζύγιο μέτρων – αντίμετρων να είναι μηδέν.
Για πιο μυστηριώδη λόγο θα πρέπει να επιβληθούν οικονομικά μέτρα και ταυτόχρονα αντίμετρα ίσης οικονομικής αξίας και να είναι και οι θεσμοί και η κοινωνία ικανοποιημένοι, θα πρέπει να δοθεί στους εμπνευστές τους το Νόμπελ Οικονομίας της Σουηδικής Ακαδημίας.
Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος, δε γίνεται κύριοι της συγκυβέρνησης, λέει ο θυμόσοφος λαός μας.
Δάνειο, εναγωνίως, ψάχνει η ελληνική κυβέρνηση, ύψους 3 δις ευρώ από την παγκόσμια τράπεζα, για να δημιουργήσει 300.000 θέσεις εργασίας και να μειώσει την ανεργία.
Δυστυχώς, θα είναι θέσεις πεντάμηνες – οκτάμηνες, θα φροντίσουν κάποιοι να τελειώσουν τα χρήματα του προγράμματος και μετά μία από τα ίδια, η ανεργία θα επανέλθει στους σημερινούς ρυθμούς και θα έχουμε την υποχρέωση να επιστρέψουμε στην παγκόσμια τράπεζα και με υψηλό επιτόκιο τα δανεικά.
Εάν δεν έλθουν στη χώρα μας επενδύσεις από το εξωτερικό, νέο και ζεστό χρήμα, αν δεν ανοίξουν νέες επιχειρήσεις, αν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας δεν επαναλειτουργήσουν, δεν ανοίξουν οι κρουνοί ρευσότητας των τραπεζών και ο πρωτογενής τομέας δε βρει τους ρυθμούς του, ανάπτυξη δε γίνεται.
Για ποια ανάπτυξη όμως διαπραγματευόμαστε όταν όλα τα προτεινόμενα μέτρα που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι είναι υφεσιακά και έχουν έναν στόχο, μια εξωπραγματική λογική, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, την εξαθλίωση της κοινωνίας, χωρίς διεξόδους, χωρίς φώτα στο βάθος του τούνελ, μέσω της ακατάσχετης οικονομικής αιμορραγίας και της υπερφορολόγησης.
