Η κρίση χτύπησε τα προγράμματα επιμόρφωσης;

Ο σκληρός ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας, αλλά και ο περιορισμένος αριθμός νέων θέσεων απασχόλησης που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, κάνει επιτακτική την ανάγκη της συνεχούς επιμόρφωσης και κατάρτισης των ατόμων.

Η ανεργία και η κρίση στην αγορά σηματοδοτεί μια διαφορετική προσέγγιση και αντιμετώπιση του προβλήματος.

Ο σκληρός ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας, αλλά και ο περιορισμένος αριθμός νέων θέσεων απασχόλησης που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, κάνει επιτακτική την ανάγκη της συνεχούς επιμόρφωσης και κατάρτισης των ατόμων.

Η ανεργία και η κρίση στην αγορά σηματοδοτεί μια διαφορετική προσέγγιση και αντιμετώπιση του προβλήματος.

Οι ανάγκες που υπάρχουν στην αγορά, αλλά και αυτές που γεννώνται κάθε φορά στα πλαίσια του εσωτερικού και διεθνούς ανταγωνισμού, αλλά και της ανάπτυξης και της εισόδου νέων μορφών τεχνολογίας και απασχόλησης, οι πολυδιάστατες εξελίξεις που τρέχουν σε διεθνές επίπεδο και στις οποίες καλούμαστε να ανταποκριθούμε,  καθιστούν αναγκαία τη δια βίου εκπαίδευση.

Η ελληνική πολιτεία εισπράττοντας τα μηνύματα της νέας εποχής που διαγράφεται στον επιχειρηματικό, επαγγελματικό και εργασιακό χώρο, είχε προχωρήσει τα τελευταία χρόνια στην θέσπιση θεσμών και δομών προς την κατεύθυνση της υποστήριξης μηχανισμών επιμόρφωσης και κατάρτισης των ενηλίκων, είτε αυτοί είναι άνεργοι, είτε εργαζόμενοι.

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούσε η Γενική Γραμματεία  Εκπαίδευσης Ενηλίκων  του Υπουργείου Παιδείας.

Όπως επίσης και το Ινστιτούτο Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων, που δραστηριοποιούνταν  τα τελευταία χρόνια  με ενδιαφέροντα προγράμματα επιμόρφωσης, όπως  εκμάθησης Η/Υ, ξένων γλωσσών, νέων ειδικοτήτων, κλπ.

Τα τελευταία όμως δυο χρόνια παρατηρείται μια απουσία υλοποίησης τέτοιων προγραμμάτων. Μπορεί την αρμοδιότητα να τη μεταβίβασαν στην  τοπική αυτοδιοίκηση, ωστόσο τα περισσότερα έμειναν στις καλένδες.

Φαίνεται πως στις παράπλευρες απώλειες   της «χρεοκοπημένης μας εθνικής οικονομίας» ήταν και τα προγράμματα επιμόρφωσης των ενηλίκων.

Όχι όλα, αυτό θα έλλειπε, αλλά σίγουρα τα περισσότερα που έχουν κοινωνικό χαρακτήρα και δεν είναι ανταποδοτικά.

Υπάρχουν τα προγράμματα του ΕΚΔΔΑ για τους δημοσίους υπαλλήλους και του ΛΑΕΚ για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, όμως δεν έχουν την ίδια φιλοσοφία και πολιτική μα αυτά της διαρκούς εκπαίδευσης των ενηλίκων

Η δια βίου  μάθηση και επιμόρφωση  στην εποχή του μνημονίου έχει πληγεί και ουδείς από τους άμεσα ενδιαφερόμενους δίνει ιδιαίτερη σημασία.

 

 Η συντεταγμένη πολιτεία και τα αρμόδια όργανά της μπορούν να μας απαντήσουν τι γίνεται και αν θα υπάρξουν νέα προγράμματα; Ή μήπως όλα τώρα περνούν στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στα ιδιωτικά κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης, τα γνωστά μας  ΚΕΚ, από τα οποία πλέον θα απουσιάζει ο δημόσιος εταίρος;

Από την άλλη βέβαια, μπορεί να προβλέπονται ευρωπαϊκά κονδύλια μέσω του ΕΣΠΑ για την υλοποίηση τέτοιων δράσεων, όμως το ζήτημα είναι ότι θα πρέπει να τυγχάνουν και της ανάλογης ανταπόκρισης από τους πολίτες.

Και εδώ έρχεται το δυστυχώς.

Μπορεί  κανείς πλέον να μην αμφιβάλλει πια ότι βιώνουμε την εποχή της υποκουλτούρας και της μαζικοποίησης και ότι κυριαρχεί η αισθητική του καναπέ και των … «εύπεπτων προϊόντων»… που προσφέρει η τηλεόραση, ωστόσο ελάχιστοι είναι αυτοί που καταβάλλουν προσπάθεια για να βάλουν όχι μόνο φραγμό, αλλά και να βγουν από το τέλμα αυτό….

 

Τι και αν η γνώση είναι δύναμη γιατί ανακαλύπτει και ενεργοποιεί δυνάμεις που ήδη έχουμε μέσα μας….

Τι και αν πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό ότι η εκπαίδευση δε σταματά σε συγκεκριμένες εκπαιδευτικές βαθμίδες …

Οι ενήλικες της χώρας  εμμένουν σε παγιομένες τακτικές περασμένων χρόνων…

Αποτέλεσμα η χώρα μας να προσθέσει ακόμη ένα αρνητικό ρεκόρ στο βιογραφικό της.

Βρισκόμαστε στην τελευταία θέση της Ευρώπης σε ότι αφορά τη συμμετοχή των πολιτών σε προγράμματα της Δια βίου Εκπαίδευσης.

Είναι πράγματι άξιο απορίας, πώς ενώ τα ποσοστά ανεργίας μήνα με το μήνα παρουσιάζουν ανοδική πορεία και ως εκ τούτου ο ανταγωνισμός για την εξασφάλιση μια θέσης εργασίας να γίνεται πιο έντονος και σκληρός, από την άλλη να μην αξιοποιούνται στον επιθυμητό βαθμό τα ανάλογα εργαλεία που προβλέπονται από την Ε.Ε. και τη συντεταγμένη πολιτεία για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων, τόσο από το ίδιο το κράτος, όσο και από τους πολίτες.

Ίσως γιατί κάποιοι από αυτούς να πιστεύουν πως η συμμετοχή τους στα προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης δεν τους εξασφαλίζουν απαραίτητα και μια θέση εργασίας.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνδέουν την υλοποίηση σεμιναρίων επιμόρφωσης και κατάρτισης με την προσπάθεια πλασματικής μείωσης των ποσοστών της ανεργίας.

Επικεντρώνονται στο δέντρο και έτσι καίγεται το δάσος….

Η αλήθεια ωστόσο είναι πως η δια βίου εκπαίδευση των ενηλίκων και τα διάφορα προγράμματα που υλοποιήθηκαν για το σκοπό αυτό, προσέφεραν σημαντικά εφόδια στους εργαζόμενους για να διασφαλίσουν το μέλλον τους στο χώρο που απασχολούνται, αλλά ταυτόχρονα άνοιξαν και στους ανέργους προοπτικές στην αγορά εργασίας για συντομότερη αποκατάστασή τους, όσο και αν κάποιοι θέλουν  να μην το παραδεχτούν…