Ένας Άνθρωπος της ειρήνης έφυγε μεγαλώνοντας το βάρος στις πλάτες μας

Με βαθειά οδύνη αποχαιρετήσαμε σήμερα Κυριακή 8 Γενάρη 2017 ένα σύμβολο για τους ανθρώπους της Ειρήνης, έναν πραγματικό αγωνιστή, έναν αλύγιστο που μόνο ο θάνατος μπορούσε να νικήσει. Έναν πρωτοπόρο γιατρό που χάρισε τις επιστημονικές του πράξεις με ανιδιοτέλεια σε καθέναν που προσέτρεχε σ’ αυτόν, έναν αταλάντευτο συμμέτοχο στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ενάντια στην καταπίεση, ενάντια στην αδικία των ισχυρών, ενάντια στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών. Τον Μιχάλη Σπυριδάκη.

 

Με βαθειά οδύνη αποχαιρετήσαμε σήμερα Κυριακή 8 Γενάρη 2017 ένα σύμβολο για τους ανθρώπους της Ειρήνης, έναν πραγματικό αγωνιστή, έναν αλύγιστο που μόνο ο θάνατος μπορούσε να νικήσει. Έναν πρωτοπόρο γιατρό που χάρισε τις επιστημονικές του πράξεις με ανιδιοτέλεια σε καθέναν που προσέτρεχε σ’ αυτόν, έναν αταλάντευτο συμμέτοχο στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ενάντια στην καταπίεση, ενάντια στην αδικία των ισχυρών, ενάντια στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών. Τον Μιχάλη Σπυριδάκη.

 

Ο Μιχάλης Σπυριδάκης, γεννήθηκε το 1942 στην Τύλισο Ηρακλείου Κρήτης. Ήταν ο μικρότερος από τα 6 παιδιά της οικογένειάς του. Εντάχθηκε στην οργανωμένη πάλη νωρίς: το 1962 βρίσκεται στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Οδοντιατρική Σχολή, αρχίζει η πολιτική και συνδικαλιστική του δράση. Γίνεται μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ, συμμετέχει δραστήρια στους φοιτητικούς αγώνες και εντάσσεται στο Κίνημα της Ειρήνης. Σε εκείνη τη δύσκολη εποχή, που το 1963 στη Θεσσαλονίκη δολοφονείται ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη.

Από τότε μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του ο Μιχάλης βάδισε περήφανα στα βήματα ηρώων όπως ο Γιάννης Χαλκίδης, ο εκτελεσμένος το 1951 στη Θεσσαλονίκη πρωτομάρτυρας του φιλειρηνικού κινήματός μας Νίκος Νικηφορίδης, στα βήματα του Γρηγόρη Λαμπράκη, του Γιώργη Τσαρουχά, των χιλιάδων και χιλιάδων λαϊκών αγωνιστών, που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και εκτελέστηκαν, αλλά έμειναν όρθιοι, πιστοί στα υψηλά ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας όλων των ανθρώπων, πιστοί στους αγώνες ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πόλεμους και το σύστημα που τους γεννά.

Δούλεψε στις παράνομες οργανώσεις στη Θεσσαλονίκη και συνέβαλλε στην ανάπτυξή τους, στα χρόνια της δικτατορίας του 1967. Τη στάση του αυτή δεν την συχώρησαν ποτέ αυτοί που δυνάστευσαν το λαό μας. Το 1968 πιάστηκε, βασανίστηκε με βάρβαρο τρόπο από τα όργανα της δικτατορίας. Έμεινε αλύγιστος και αταλάντευτος. Καταδικάστηκε το 1969 από Στρατοδικείο για την υπόθεση των «39», στη Θεσσαλονίκη σε 16,5 χρόνια φυλακή και για 5,5 χρόνια έμεινε στις φυλακές. Γεντί Κουλέ, Αβέρωφ, Κορυδαλλού, Αίγινας. Τα ψηλά ιδανικά τον κράτησαν δυνατό και όρθιο μπροστά στους αποκτηνωμένους βασανιστές του μέσα στα μπουντρούμια της χούντας των συνταγματαρχών, στο σκοτεινό κελί του Γεντί Κουλέ, μπροστά στο Στρατοδικείο και μετά στη φυλακή και οι αντιστασιακοί τον ανέδειξαν μέλος της διοίκησης φυλακισθέντων και εξορισθέντων της περιόδου 1967-74 (ΣΦΕΑ). Το 1994 όντας υποψήφιος Ευρωβουλευτής τραυματίστηκε με μαχαίρι από ένοπλο τραμπούκο σε προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ.

Μέχρι το τέλος της ζωής του μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ, Πρόεδρος της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη της Θεσσαλονίκης (ΕΔΥΕΘ), θέση που δικαιωματικά είχε κατακτήσει με τη συνεπή του στάση για πάνω από 55 χρόνια στα ζητήματα της ειρήνης, αλλά και τα γενικότερα προβλήματα του λαού μας.

Το 1998, ο Μιχάλης Σπυριδάκης υπήρξε υποψήφιος νομάρχης Θεσσαλονίκης με τη “Νομαρχιακή Αγωνιστική Συνεργασία Θεσσαλονίκη” (ΝΑΣΘ). Το 2006 είναι Νομαρχιακός Σύμβουλος στη Θεσσαλονίκη με μεγάλο πρόβλημα τη χωματερή των Ταγαράδων, όπως και το 2008, την περίοδο που στο επίκεντρο ήταν το ζήτημα του Βατοπεδίου και οι μεγάλες ευθύνες των δικομματικών εταίρων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Αντιπάλεψε με σθεναρότητα την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων οργανισμών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, όπως το Λιμάνι, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, η ΕΛΒΟ κ.λπ.

Ήταν δραστήριο μέλος του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και συμμετείχε σε όλες τις δραστηριότητες και εκδηλώσεις, προσφέροντας την πολύτιμη πείρα του στους αγώνες για μια δίκαιη, ειρηνική και χωρίς εκμετάλλευση κοινωνία.

 

Το 2013 συμπληρώθηκαν 39 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο. Σε συγκέντρωση αλληλεγγύης της ΕΔΥΕΘ και του ΣΦΕΑ προς τον Κυπριακό λαό στο άγαλμα Βενιζέλου, ήταν κεντρικός ομιλητής. Την επόμενη χρονιά ανανεώθηκε το ραντεβού και ο Μιχάλης Σπυριδάκης σημείωνε: «Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η λυκοσυμμαχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου η τότε ΕΟΚ και οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, έναν αντικειμενικό σκοπό εξυπηρετούσαν κι εξυπηρετούν: Τη μετατροπή της Κύπρου σε ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο, στραμμένο ενάντια στις χώρες της Μέσης Ανατολής. Σκοπός τους η καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών αυτών -του πετρελαίου και του φυσικού αερίου- η συσσώρευση υπερκερδών για τα διεθνή μονοπώλια.

Στην αγαπημένη σύζυγό σου Εύα και στα λατρεμένα παιδιά σου το Χρήστο και τη Φανή, εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια. Καταλαβαίνουμε πόσο βαρύ είναι το φορτίο που μεταφέρεις στις πλάτες μας να δικαιώσουμε τους αγώνες και τις θυσίες σου ακριβέ μας συναγωνιστή και σύντροφε. Αλλά δεν τρομάζουμε, γιατί εσύ μας δίδαξες αυτό που ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης τόσο εύστοχα όρισε σαν να σε κοιτούσε στα μάτια:

Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια

 

 

«Να λείπεις-

δεν είναι τίποτα να λείπεις.

Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,

θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα

που γι’ αυτά έχεις λείψει,

θα ‘σαι για πάντα

μέσα σ’ όλο τον κόσμο». (Γιάννης Ρίτσος)

 

Γιώργος Κολλάρος

Πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης Ξάνθης

μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ)