10 ΧΡΟΝΙΑ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ
Πέρασαν 10 χρόνια!!!
10 χρόνια γεμάτα με δημιουργία. Γεμάτα με ανθρώπους. Με στιγμές χαράς. Συγκινητικές στιγμές. Με αποτυχίες κι επιτυχίες. Με εκθέσεις. 10 χρόνια με κοπιαστική εργασία (πνευματική και σωματική)…
Αν με ρωτάτε πως ξεκίνησα, σας απαντώ: “Με κλειστά τα μάτια”. Ονειρευόμουν… Ήθελα να ασχοληθώ μόνο με αυτό που αγαπούσα, την τέχνη μου… Την τέχνη της σκιάς… Και για να ασχοληθεί κανείς μόνο μ’ αυτό που αγαπάει, πρέπει να ζει από αυτό.
Σκέφτηκα λοιπόν, να ανοίξω το “Σπίτι της Σκιάς”, στο οποίο θα είχα μια μόνιμη έκθεση των γλυπτών μου και θα μπορούσε να τα δει κανείς μ’ ένα προαιρετικό εισιτήριο. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα χρήματα. Ευτυχώς βρέθηκε στο δρόμο μου ο Στέλιος Σπυρίδης, ο οποίος μου “παραχώρησε” το κτήριό του σχεδόν χωρίς ενοίκιο.
Ήθελε αρκετή δουλειά, αλλά εκεί βοήθησαν οι φίλοι μου. Κάναμε σοβάδες, πατώματα, βαψίματα, υδραυλικά και στις 27 Φεβρουαρίου του 2014, το Σπίτι της Σκιάς άνοιξε. Από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα, το Σπίτι της Σκιάς κι εγώ είμαστε ένα. Οι περισσότεροι πίστευαν πως θα αποτύχω… Εγώ όμως ήμουν αισιόδοξος και ήθελα να το παλέψω. Στα τρία πρώτα χρόνια, αν και δύσκολα, το Σπίτι της Σκιάς κατάφερε να λειτουργήσει στην έδρα του αλλά και εκτός (μία έκθεση στην Ελλάδα και δύο στο εξωτερικό).
Τον Δεκέμβρη του 2016, το Σπίτι της Σκιάς μεταφέρθηκε στην Ορφέως, όπου βρίσκεται τώρα. Στο προηγούμενο κτήριο έμεινε μόνο “Η Νίκη της Ξάνθης”, το ηλιακό μου γλυπτό, δώρο στον ιδιοκτήτη και στην πόλη της Ξάνθης. Στο νέο Σπίτι της Σκιάς μπήκα μετά από δύο μεγάλες συνεργασίες. Την κατασκευή εννέα γλυπτών σκιάς, σ’ έναν πεζόδρομο, στον Πρωταρά της Κύπρου και την κατασκευή του καμπαναριού της Αγίας Φωτεινής, για την ταινία “Η Ρόζα της Σμύρνης”. Τον Σεπτέμβρη του 2017, παρουσίασα την ενότητα “Σπήλαια του Μυαλού” στο Ελληνικό Κέντρο του Λονδίνου, την οποία και θεωρώ την καλύτερή μου ενότητα. Τον Δεκέμβρη του 2017, έκανα το γλυπτό “Ματωμένος Κόσμος” για την έκθεση “Ο Μεγάλος Πόλεμος” του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Το 2018, ακολούθησαν εκθέσεις στο Τελλόγλειο, στη Θεσσαλονίκη και στο Μουσείο Ηρακλειδών, στην Αθήνα. Το 2019 ήταν μια χρονιά “όνειρο”. Από τη μια η συνεργασία μου με το Νόησις (πλανητάριο) στη Θεσσαλονίκη, με την έκθεση GENESIS κι από την άλλη η συμμετοχή μου στην έκθεση “Beyond the Shadows”, στο μουσείο Chimei, στην Ταϊβάν μ’ έκαναν να μην πιστεύω αυτό που ζω.
Αρχές του 2020 ήρθε η πανδημία. Μια μέρα πριν κλείσουν τα πάντα ήρθε μια πρόταση από μια άλλη ήπειρο, απ’ την Αμερική. Από το τηλεοπτικό κανάλι Nickelodeon μου ζήτησαν να τους φτιάξω τον Μπομπ Σφουγγαράκη από σκουπίδια για να το χρησιμοποιήσουν στο διαδίκτυο, στην 50η ημέρα της γης. Το 2021, όπως όλοι, έτσι και το Σπίτι της Σκιάς έψαχνε να βρει τα πατήματά του από την πανδημία. Το 2022, η έκθεση σκιάς “Πέρα από το Ορατό” ταξίδεψε σε Σαντορίνη και Κρήτη και το 2023 έκλεισε με τη συμμετοχή μου σε μια εκπληκτική έκθεση στη Σαουδική Αραβία.
Το 2024 άνοιξε με μια πολύ σημαντική και τιμητική πρόταση η οποία θα ανακοινωθεί σύντομα. Σ’ αυτά τα χρόνια έγιναν πολύ περισσότερα. Το Σπίτι της Σκιάς και τα γλυπτά του ταξίδεψαν σε τρεις ηπείρους.
Σας ευχαριστώ όλους.
Όλους εσάς που σταθήκατε στο πλάι μου και με βοηθήσατε.
Όλους εσάς που επισκεφτήκατε το Σπίτι της Σκιάς.
Όλους εσάς που μου στέλνετε αυτά τα συγκινητικά μηνύματα.
Όλους εσάς που γράψατε και μιλήσατε για το Σπίτι της Σκιάς.
Ακόμα κι εσάς που με πολεμάτε και μου θυμίζετε πως πρέπει να κατεβαίνω απ’ το συννεφάκι που ζω…
Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω την Ευδοκία, την σύζυγό μου, χωρίς την οποία το Σπίτι της Σκιάς δεν θα μπορούσε να φτάσει όπου έφτασε. Και βέβαια τα παιδιά μου, την Ιωάννα και τον Γιώργο, που με στηρίζουν και που ανέχονται τις απουσίες μου και την τρέλα μου.
Στόχος μου η συνέχεια…
Τριαντάφυλλος Βαΐτσης
