Το “Μονοπάτι της Ζωής” ή το μονοπάτι της εγκατάλειψης;

Απογοήτευση προκαλεί, η θέα και μόνο, ενός χώρου που ξεκίνησε με τις καλύτερες προδιαγραφές για να εξυπηρετεί τις πνευματικές ανησυχίες των δημιουργών του αλλά και όλων των Ξανθιωτών.

Ο χώρος παραμελημένος, αφημένος στο έλεος των καιρικών συνθηκών, με χόρτα που εισβάλουν παντού, σκουπίδια που ξεχειλίζουν απ’ τους κάδους, βρωμιά και υποχώρηση του εδάφους στο δρομάκι που οδηγεί στον κύριο χώρο και σπασμένα παράθυρα στη βιβλιοθήκη που υπάρχει έξω δεξιά από το χώρο.

Απογοήτευση προκαλεί, η θέα και μόνο, ενός χώρου που ξεκίνησε με τις καλύτερες προδιαγραφές για να εξυπηρετεί τις πνευματικές ανησυχίες των δημιουργών του αλλά και όλων των Ξανθιωτών.

Ο χώρος παραμελημένος, αφημένος στο έλεος των καιρικών συνθηκών, με χόρτα που εισβάλουν παντού, σκουπίδια που ξεχειλίζουν απ’ τους κάδους, βρωμιά και υποχώρηση του εδάφους στο δρομάκι που οδηγεί στον κύριο χώρο και σπασμένα παράθυρα στη βιβλιοθήκη που υπάρχει έξω δεξιά από το χώρο.

Και είναι κρίμα, γιατί ούτε και ο συγκεκριμένος χώρος ξέφυγε από τη γνωστή κατάρα των ελλήνων που ενώ ξεκινούν να κάνουν κάτι με αγάπη και όνειρα, σε πολύ σύντομο χρόνο χάνουν τον ενθουσιασμό τους; το κουράγιο τους; την οικονομική κατάσταση; τις πολλές ασχολίες που έχει ο καθένας;

Καλό θα ήταν το “Δίκτυο Λόγου και Πράξις” να δώσει τη δέουσα σημασία στο συγκεκριμένο χώρο για να λειτουργήσει ξανά όπως πρέπει…                                                                                                                                ΙΚ