Το Γιορντάνι
«Ένα παράπονο, που από καιρό με βασάνιζε, ήταν αυτό τελικά που μ’ έσπρωξε να υλοποιήσω την ιδέα που χρόνια τώρα στριφογύριζε στο μυαλό μου, ανακατεμένη με περισσή νοσταλγία και θύμησες.
«Ένα παράπονο, που από καιρό με βασάνιζε, ήταν αυτό τελικά που μ’ έσπρωξε να υλοποιήσω την ιδέα που χρόνια τώρα στριφογύριζε στο μυαλό μου, ανακατεμένη με περισσή νοσταλγία και θύμησες.
Η ιδέα ήταν να ξαναζωντανέψω σε μερικές κόλλες χαρτί εκείνα τα τρυφερά γυμνασιακά μας χρόνια μέσα από όσα απομεινάρια αναμνήσεων μου περίσσεψαν κάπου, επιμελώς ή…. αμελώς αποθηκευμένα σε κάποια γωνίτσα του μυαλού μου, ξεθωριασμένες εικόνες μιας άλλης εποχής, ενισχυμένες με αρχειακό υλικό από διάφορες άλλες πηγές που έψαξα και βρήκα, με φόντο τη μικρή μας αυτή παραμελημένη και φθίνουσα, την εποχή εκείνη, πόλη, την Ξάνθη μας.
Το παράπονο ήταν ότι, ίσως, είμαστε μία από τις ελάχιστες ή και η μοναδική τάξη, η τάξη του ’64, που δεν κατάφερε να οργανώσει μιά αξιοπρεπή συνάντηση, ένα reunion, ένα αντάμωμα, βρε αδελφέ, έτσι… για τους τύπους, που λένε! Να μαζευτούμε, να πούμε μια κουβέντα, να τσουγκρίσουμε ένα ποτήρι, να σφίξουμε ένα χέρι, ν ’ανοίξουμε μια αγκαλιά, να πούμε ένα… «γεια», ένα « άραγε θυμάσαι φίλε;…».
Έτσι, πήρα την απόφαση, τα έβαλα κάτω κι άρχισα να βάζω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, να τις αραδιάζω και να προσπαθώ να ξαναζωντανέψω μέσα από αυτές ασήμαντες αλλά και σημαντικές στιγμές, γεγονότα και πρόσωπα που σημάδεψαν, λίγο ή πολύ, μία τουλάχιστον εξαετία, από το 1964 μέχρι την αποφοίτησή μας το 1970.
Ψήγματα από το παρελθόν παρμένα από διάφορες πηγές, αλλά και από προσωπικά παλιά χρονογραφήματα, μαζί με μερικές πινελιές μνήμης, θέλησα να μοιραστώ μαζί σου αυτή τη χρονική στιγμή που προέκυψε έτσι, συμπτωματικά, λίγο πριν το….. ηλιοβασίλεμά μας.
Δεν θέλησα να κρατήσω ένα προκαθορισμένο πλάνο αφήγησης. Ίσως να κούραζε λιγάκι. Προτίμησα να σπάσω τη μονοτονία εμβολιάζοντας τη ροή των γεγονότων με ανεξάρτητα περιγραφικά, αν μπορούσα να τα χαρακτηρίσω, χρονογραφήματα, μέσα από τα σελίδα οποία, τελικά, ελπίζω να πετύχω να σου ξαναθυμίσω στιγμιότυπα από εκείνα τα όμορφα νεανικά μας χρόνια.
Χωρίς να θέλω (σε καμία περίπτωση) να δρέψω καλλιτεχνικές ή συγγραφικές δάφνες, έτσι απλά, θα προσπαθήσω να σε οδηγήσω σ’ ένα νοσταλγικό ταξιδάκι στα περασμένα μιας και η διά ζώσης ανταλλαγή αναμνήσεων δεν κατέστη δυνατή τουλάχιστον μέχρι σήμερα, γιατί βλέπεις…. τα χρόνια πέρασαν, γεράσαμε, η φαιά μας ουσία μοιραία συνεχώς φθίνει, αλλά και το πιο λυπηρό, μερικοί από τους τότε συμμαθητές και συμμαθήτριές μας, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πια!!!
Με την ελπίδα ότι ίσως καταφέρω να αναζωπυρώσω κάποιο ίχνος συγκινησιακής σου ικμάδας (γιατί, όπως και να το κάνουμε, όσο η ζωή και αν μας σκλήραινε… δεν μπορεί… κάποιο παραθυράκι ευαισθησίας θα έχει αφήσει, σε άλλον μικρότερο σε άλλον μεγαλύτερο) σε καλώ να πάμε μια βόλτα παρέα στο… «τότε»! Στο «τότε» που ξεκινούσαμε μια καινούργια ζωή. Στο «τότε» που τα γυμνά (λόγω κοντού παντελονιού ακόμη) ποδαράκια μας διάβαιναν την βαριά μεταλλική πόρτα του παλιού Γυμνασίου Αρρένων Ξάνθης, στην οδό Ματσίνη, δίπλα στο Δεσποτικό. Τότε… τον Σεπτέμβρη του 1964.
Ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένα πικρό χαμόγελο, ένα παράπονο και περισσή νοσταλγία θα σε συνοδεύσουν διαβάζοντας τις επόμενες γραμμές καθώς θα περνούν από μπροστά σου πρόσωπα γεγονότα και εικόνες απωθημένες στο περιθώριο της λησμονιάς.
Έλα να βουτήξουμε μαζί στα χρυσά εκείνα χρόνια της νιότης μας και να ξαναθυμηθούμε ποιοί είμασταν, πώς περνούσαμε, πώς σκεφτόμασταν, πώς λυπούμασταν, πώς αγωνιούσαμε, πώς χαιρόμασταν, τραγουδούσαμε και γλεντούσαμε στους ρυθμούς μιας ξεχασμένης εποχής !!! Άραγε….. θυμάσαι…;»
Ο Κώστας Μιχαηλίδης με αρκετή ευαισθησία,
χρησιμοποιώντας τα μοναδικά, ποιοτικά, προσωπικά του γνωστικά εργαλεία,
ξύνει με σεβασμό και περηφάνια κάτω από την επιφάνεια του χρόνου.
Προσεγγίζοντας πολύπλευρα κάθε θέμα του, αποτυπώνει το τοπίο που σημάδεψε αυτούς,
την τάξη του ’64,
αλλά και τις επόμενες γενιές στην Πόλη-Αγορά της Ξάνθης.
Το Γιορντάνι, ένα βιβλίο που τολμώ να το χαρακτηρίσω «μυθικό» για την γενιά του, εξαιτίας του περιεχομένου του, αλλά και των πυκνών αναφορών του,
ανατέμνει ζητήματα ιστορίας, συλλογικότητας και νοσταλγίας.
Πορτραίτο της Πόλης-Αγοράς της Ξάνθης.
Τοιχογραφία μιας εποχής μέσα από τις συναρπαστικές, πολυεπίπεδες και αναλυτικές διαδοχικές αφηγήσεις του Κώστα Μιχαηλίδη.
Όπως οι κρίκοι μιας αλυσίδας.
Αυτό το μικρό διαμάντι, που περιδιαβαίνει σε πρώτο ενικό πρόσωπο την διαδρομή μεγάλων νοσταλγών,
και ακροβατεί πάνω στην κοφτερή ακμή της αμεσότητας και της αλήθειας του συγγραφέα,
βρίσκεται εδώ και λίγες μέρες στις προθήκες των Εκδόσεων ΣΠΑΝΙΔΗ.
Αναζητήστε το.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
Σχήμα:17χ25/σελίδες:252/isbn:978-618-5206-04-8
