Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΩΣ Η ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΓΙΝΕ ΒΑΤΕΡΛΟ
Καλοκαίρι 1974 η Ελλάς έβγαινε από τον ζυγό της «Επάρατης Χούντας» και πεδίο δόξης λαμπρό, πεδίο Δημοκρατίας ανοιγόταν μπροστά της. Δημοκρατίας, της καλύτερης όπως κομπάζουν οι πολιτικοί μας 40 χρόνια αδιατάρακτης Δημοκρατίας ,όπου δεν αποφασίζουν οι φασίστες συνταγματάρχες αλλά ο κυρίαρχος λαός, αυτός «ο σοφός, ο μεγάλος λαός».
Καλοκαίρι 1974 η Ελλάς έβγαινε από τον ζυγό της «Επάρατης Χούντας» και πεδίο δόξης λαμπρό, πεδίο Δημοκρατίας ανοιγόταν μπροστά της. Δημοκρατίας, της καλύτερης όπως κομπάζουν οι πολιτικοί μας 40 χρόνια αδιατάρακτης Δημοκρατίας ,όπου δεν αποφασίζουν οι φασίστες συνταγματάρχες αλλά ο κυρίαρχος λαός, αυτός «ο σοφός, ο μεγάλος λαός».
Και αφού ο μεγάλος Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαλε στην Ενωμένη Ευρώπη ο Θεός της Ελλάδας την πιο κρίσιμη στιγμή, μαζί με την θέληση και την ψήφο του «σοφού λαού», μας φόρτωσαν τον Ανδρέα. Ήταν η απαρχή μιας αντίστροφης πορείας, η αρχή του Λαϊκισμού, του εκμαυλισμού των Ελλήνων. Ήταν η ώρα όπου άρχισαν να χαλάνε τα μυαλά των Ελλήνων, κοινώς «Πήραν αέρα τα μυαλά μας». Ήταν τότε που ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε το «Η Ελλάς έγινε ένα απέραντο φρενοκομείο».
Την κρίσιμη στιγμή λοιπόν που έπρεπε να πάρουμε, με την βοήθεια της Ευρώπης, τον δρόμο της Αρετής, όντες πλήρες μέλος μιας πλούσιας Ευρώπης, και να προχωρήσουμε στην ανάπτυξη όλων των τομέων της οικονομίας, εμείς με την βοήθεια του Ανδρέα πήραμε τον εύκολο δρόμο. Τον δρόμο της υπερκατανάλωσης, της αποβιομηχάνισης, της διόγκωσης του κράτους. Έτσι, επί 40 χρόνια (με μια μικρή παρένθεση της εποχής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) καταναλώναμε πολύ πάνω από αυτό που παράγαμε. Σπαταλήσαμε έτσι Βοήθεια, Επιδοτήσεις, Δάνεια που έρεαν μέσα στην χώρα σχεδόν αναίτια, υποτίθεται για να οργανωθούμε, να επενδύσουμε, να αναπτυχθούμε.
Στον σαθρό αυτό δρόμο του λαϊκισμού, του υπερδανεισμού, των υπερβολών, όπου όλοι οι νεοέλληνες σπουδαγμένοι θα είχαν μια θέση στο Δημόσιο, όπου η ιδιωτική οικονομία καταβαραθρώθηκε, μας οδήγησαν όλοι οι εγκληματίες πολιτικοί από τον Ανδρέα, τον Σημίτη, τον Κωστάκη τον Καραμανλή με την βοήθεια πάντα και των αριστερών δυνάμεων, που όχι απλώς υπερθεμάτιζαν αλλά αυτοί ζήταγαν και περισσότερα. Ήταν η εποχή που ενώ Γερμανία έδινε μηδενικές αυξήσεις στους μισθούς, εμείς χαρακτηρίζαμε την αύξηση του 5 και 10 % σαν ένα κουλούρι στον νεοέλληνα.
Έτσι έσκασε η βόμβα του χρέους και των ελλειμμάτων στα χέρια του Γιωργάκη. Αυτός ο καημένος, φιλότιμος (καμία σχέση με τον πατέρα του), πλην αδαής και κενόδοξος, όπως σχεδόν όλοι οι την πολιτικήν διακονούντες, έτρεξε να παραλάβει το γυαλιστερό κουτί της εξουσίας, της Πρωθυπουργίας. Δεν κατάλαβε βέβαια ότι το κουτί ήταν γεμάτο με μπαρούτι που γέμισαν ο πατέρας του, ο Σημίτης και ο Κωστάκης.
Όταν λοιπόν το «λεφτά υπάρχουν» έγινε «δεν υπάρχει ούτε σάλιο», τότε πιστέψαμε ότι ήρθε η ώρα της αλήθειας, ότι ήρθε η ώρα που οι πολιτικοί θα σταματούσαν τον λαϊκισμό, ήρθε η ώρα όπου ο λαός κατάλαβε ότι δεν πρέπει να πιστεύει στα κούφια μεγάλα λόγια.
Όμως η ζημιά στον εγκέφαλο του Έλληνα ήταν τόσο μεγάλη, που συνέχισε να ζητά το παραμύθι του, ήθελε την δόση του εύκολου λαϊκισμού, έτσι είχαμε τα «Ζάππεια» του Σαμαρά, που γρήγορα έγιναν μνημόνιο δύο και με την πίεση των Ευρωπαίων η χώρα έστριψε προς το καλό, προς την ανάπτυξη. Όμως ο «σοφός λαός» ήθελε πιο πολλά, πιο γρήγορα, ανέξοδα χωρίς θυσίες και έτσι πήγε στο νέο του παραμύθι της «Ελπίδας που έρχεται» του Τσίπρα.
Δυστυχώς ούτε η Ελπίδα ήρθε, ούτε έσβησαν τα μνημόνια, ούτε αυξήθηκαν οι μισθοί κτλ. κτλ. Αντίθετα ήρθαν το 3ο μνημόνιο, τα Τρακτέρ στους δρόμους και στο Σύνταγμα και το κίνημα της γραβάτας.
Δυστυχώς η κάθε κοινωνική τάξη δεν θέλει να χάσει τα κεκτημένα. Τι κι αν ήταν κακώς κεκτημένα…. και σε βάρος των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων!
Έτσι συνεχίζουμε να πορευόμαστε, πιστεύοντας ότι θα βγούμε από την κρίση χωρίς θυσίες, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς ιδρώτα, χωρίς δουλειά. Αραχτοί στα καφέ νέοι, επιστήμονες, πρώιμοι συνταξιούχοι, άεργοι και άνεργοι αναλύουν τα κακά μνημόνια που μας κατέστρεψαν.
Όλοι βρίζουν τους κακούς ξένους που θέλουν το κακό μας, και δεν καταλαβαίνουν πως αν δεν αλλάξουμε ρότα, αν δεν στρωθούμε στη δουλειά, αν δεν μειώσουμε τις απαιτήσεις μας, τότε σε λίγο η Βουλγαρία θα μας φαίνεται Παράδεισος.
Αν ήταν τα τρακτέρ, οι απεργίες, ο αγώνας στους δρόμους να έλυναν τα προβλήματα, τότε σ΄ ολο τον κόσμο δεν θα δούλευαν, θα έκαναν μπλόκα και απεργίες.
Το μόνο που πετυχαίνουν οι απεργίες και τα μπλόκα είναι η καταταλαιπώρηση όλων των Ελλήνων, η παραπέρα καταστροφή της οικονομίας και η διατήρηση των προνομίων ορισμένων κοινωνικών ομάδων σε βάρος των υπολοίπων Ελλήνων
Συνέλληνες συνέλθετε, δεν μπορεί σ’ ένα χρόνο τρεις φορές να ψηφίζετε το παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα να είστε στα κάγκελα. Το στοίχημα της οικονομίας κερδίζεται με σωστή ψήφο, με σωστές, σοβαρές κυβερνήσεις και όχι με ψήφο στους αεριτζήδες.
Χωρίς ανάπτυξη, χωρίς δουλειά και οι μισθοί και οι συντάξεις θα μειωθούν κι’ άλλο και όσο δεν μειώνεται το σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος θα αυξάνονται και οι φόροι και οι εισφορές.
Τα Παραμύθια τελείωσαν, ελπίζουμε και οι Παραμυθάδες.
Για τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης
Κομνηνός Γεώργιος
Οικονομολόγος, Ξάνθη
Παρχαρίδης Βασίλης Οικονομολόγος, Καβάλα
Εάν συμφωνείτε με τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης ενώστε τη φωνή σας μαζί μας και ενταχθείτε σε μια Ομάδα Δράσης για να αγωνιστούμε μαζί για την λύση των προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία.
Επικοινωνήστε μαζί μας στο 6947611653 ή στο e-mail:okd2010@hotmail.com ή στο Facebook: Ομάδες Κοινωνικής Δράσης (Omades Kinonikis Drasis).
Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Περιμένουμε τις ιδέες και τις απόψεις σας. Ευχαριστούμε.
