“ΑΠΕΡΓΙΑ – ΙΕΡΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ; Ή ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑ;”

Ζούμε υποτίθεται σε μια κοινωνία όπου λειτουργούμε με βάση τη λογική και την δικαιοσύνη. Έτσι το δίκαιο απονέμεται απο τη θεσμοθετημένη Δικαιοσύνη της Πολιτείας. Έτσι απαγορεύεται η αυτοδικία. Ακόμη και αν κάποιος σκοτώσει το παιδί σου, εσύ δεν έχεις το δικαίωμα ούτε να τον βρίσεις, ούτε να τον χτυπήσεις ή να τον σκοτώσεις. Παρ όλα αυτά πολλές φορές η αυτοδικία παρατηρείται σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής.

Ζούμε υποτίθεται σε μια κοινωνία όπου λειτουργούμε με βάση τη λογική και την δικαιοσύνη. Έτσι το δίκαιο απονέμεται απο τη θεσμοθετημένη Δικαιοσύνη της Πολιτείας. Έτσι απαγορεύεται η αυτοδικία. Ακόμη και αν κάποιος σκοτώσει το παιδί σου, εσύ δεν έχεις το δικαίωμα ούτε να τον βρίσεις, ούτε να τον χτυπήσεις ή να τον σκοτώσεις. Παρ όλα αυτά πολλές φορές η αυτοδικία παρατηρείται σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής.

            Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα είναι οι Απεργίες που ζούμε τα τελευταία 30-40 χρόνια Και το ερώτημα μπαίνει επιτακτικά. Είναι η Απεργία ιερό δικαίωμα στα χέρια των αδύναμων εργατών;

            Τί δείχνει η εμπειρία των 30-40 τελευταίων χρόνων. Δυστυχώς οι μόνοι που απεργούσαν 99 στις 100 φορές, δεν ήταν οι αδύναμοι και κακοπληρωμένοι εν πολλοίς, εργάτες και υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα. Αντίθετα ήταν οι οργανωμένες συντεχνίες στο Δημόσιο τομέα, οι συνδικαλισταράδες που είχαν την ευχέρεια να κατεβάσουν ένα λεβιέ, να κλείσουν ένα δρόμο, λιμάνι, κλπ. και να παραλύει το Κράτος, να καταστρέψουν τους επαγγελματίες, να ταλαιπωρήσουν τους άλλους πολίτες. Αυτοί ήταν που διεκδικούσαν και δυστυχώς κάθε φορά κέρδιζαν προνόμια σε βάρος των αδυνάτων.

            Έτσι αντί για ιερό δικαίωμα η απεργία, έγινε ένας ανίερος πόλεμος τσαμπουκάδων σε βάρος του Κράτους, δηλαδή σε βάρος όλων των αδύναμων πολιτών που συντηρούν αυτό το τεράστιο, σπάταλο και αναποτελεσματικό Κράτος. Έτσι έφτασαν οργανωμένες ομάδες δημοσίων υπαλλήλων να παίρνουν 2-3 φορές περισσότερα από αντίστοιχους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα.

            Τα τελευταία κατάλοιπα αυτών των πρακτικών ζούμε στις μέρες μας διάφορες επαγγελματικές δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα, για να κρατήσουν παράνομα, σκανδαλώδη ΄΄κεκτημένα΄΄, που εγκληματίες πολιτικοί τους παραχώρησαν για να δημιουργήσουν κομματικούς στρατούς και κομματικές πελατείες.

            Αγαπητοί συνέλληνες ξέρουμε πώς ξεκίνησε η ιστορία με τις απεργίες, τότε που όπως λέγεται ο κακός εργοδότης συνέθλιβε τον αδύναμο εργάτη, αυτό όμως που σήμερα γνωρίζουμε είναι ότι:

            1.Η απεργία έγινε ένα υπερόπλο στα χέρια των οργανωμένων συντεχνιών, κυρίως των ρετιρέ του δημοσίου τομέα.

            2.Δυστυχώς κανείς εργάτης ή υπάλληλος που εργάζεται σε μικρές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα ποτέ δεν άσκησε το δικαίωμα αυτό.

            3.Όπου μεγάλα οργανωμένα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα, κήρυξαν μεγάλες απεργίες σε μεγάλες βιομηχανίες, το μόνο που κατάφεραν ήταν να κλείσουν τις βιομηχανίες και να μείνουν άνεργοι (Ναυπηγία, Pirelli, NISSAN κλπ.).

            4.Η απεργία δεν διασφαλίζει στον εργαζόμενο ότι θα κερδίσει τον πόλεμο. Μπορεί απέναντι σ’ έναν ισχυρό εργοδότη να χάσει ακόμη και την δουλειά του. Απέναντι σ’ έναν αδύναμο εργοδότη μπορεί να τον καταστρέψει και να χάσει επίσης την δουλειά του.

            Συμπερασματικά θεωρούμε ότι η απεργία είναι ένας πόλεμος. Και ένας πόλεμος ποτέ δεν έχει λογική. Ποτέ δεν ξέρουμε αν τον πόλεμο τον κερδίζει ο αδικούμενος εργάτης ή όχι.

            Σήμερα βέβαια με τις απεργίες των επιστημόνων (ιατρών, δικηγόρων, μηχανικών κτλ.) και τα μπλόκα των αγροτών ζούμε άλλον έναν παραλογισμό. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αφού έταξε τα πάντα στους πάντες. Αφού επί σειρά ετών σαν αντιπολίτευση έσπερνε ανέμους τώρα σαν κυβέρνηση θερίζει τις θύελλες που τις προέκυψαν. Μαζί της δυστυχώς καταστρέφεται η οικονομία, καταστρέφονται οι τελευταίες υγιείς επιχειρήσεις, οι επαγγελματίες και οι αγρότες.

            Αντί λοιπόν Απεργίας-Αυτοδικίας-Πολέμου εμείς προτείνουμε την κατάργηση επιτέλους της Απεργίας. Την κατάργηση δηλαδή του πολέμου.

            Αντί αυτού:

            1.Προτείνουμε ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης να καθορίσει τα επίπεδα αμοιβών σε κάθε δουλειά,στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, πάντα με κάποιες διασφαλίσεις από την Πολιτεία ώστε να λειτουργεί ο υγιής ανταγωνισμός, και

            2.Κάθε φορά που κάποιοι εργαζόμενοι θεωρούν ότι αδικούνται, να απευθύνονται σ’ ένα θεσμοθετημένο όργανο απόδοσης δικαιοσύνης, που μπορεί με αποφασιστική αρμοδιότητα να αποδίδει το δίκαιο στους εργαζόμενους ή τους εργοδότες.

            Το όργανο να αποτελείται από εκπροσώπους όλων των ομάδων εργαζομένων και από δικαστικούς (εργατολόγους και οικονομολόγους). Εκτιμούμε ότι έτσι α) θα πάψουν «οι πόλεμοι», β) θα γλυτώσει η οικονομία  τις τεράστιες ζημιές, γ) θα αποδοθεί το δίκαιο, δ) δε θα δημιουργούνται ρετιρέ εργαζομένων ε) δε θα καταστρέφονται κάποιοι από τις απεργίες άλλων στ) θα υπάρξει επιτέλους κοινωνική ειρήνη και περισσότερη δικαιοσύνη.

            3.Αντί λοιπόν, αφού γίνουν οι απεργίες και εκ των υστέρων τις κρίνουν παράνομες και επιστρατεύουν τους απεργούς, καλύτερα να απονέμεται το δίκαιο πριν ξεκινήσει η απεργία-πόλεμος.

            Τολμούμε λοιπόν και ζητούμε αυτή την πολύ μεγάλη επανάσταση στο χώρο των εργασιακών σχέσεων και των απεργιών.   

            Κύριοι Πρωθυπουργοί, υπουργοί, συνδικαλισταράδες και αγαπητοί συνέλληνες εργαζόμενοι ιδού η πρόκληση. Θέλει τόλμην η αρετή.

           

 

Για τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης

Υπεύθυνοι θέματος

Παρχαρίδης Βασίλης – Οικονομολόγος Μεταξά Σβετλάνα – Ιδιωτική Υπάλληλος

                Όσοι συμφωνούν με τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης μπορούν να ενώσουν τη φωνή τους μαζί μας, στο 2541062619 ή στοe–mail:okd2010@hotmail.com ή στοfacebook: Ομάδες Κοινωνικής Δράσης (Omades Kinonikis Drasis) ή στο http://omadeskinonikisdrasis.blogspot.gr/

Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Περιμένουμε τις ιδέες και τις απόψεις σας. Ευχαριστούμε.