ΣΤΕΝΑ (ΒΟΣΠΟΡΟΥ – ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΟΥ) ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΣΥΡΡΑΞΗΣ

Οι Α’ και Β’ Παγκόσμιοι Πόλεμοι είχαν κάποια κοινά αίτια κήρυξής τους (οικονομικά, αποικιοκρατικά, γεωστρατηγικά, γεωπολιτικά , παγγεραμνισμός – πανσλαβισμός κ.λ.π.) που ήταν, μέσα σε ένα κλίμα έντασης και «βρασμού», έτοιμα να εκραγούν. Πολλά από αυτά υφίστανται και σήμερα «εν υπνώσει» και σε λανθάνουσα κατάσταση, στα οποία δεν μπορούμε παρά να προσθέσουμε και πολλά άλλα της σύγχρονης εποχής μας, όπως τα ενεργειακά, τα θρησκευτικά (Τζιχάντ, Αλ Κάϊντα ISIS), τα μεταναστευτικά, τα προσφυγικά, τα οικολογικά, τα πυρηνικά κ.λ.π.

Οι Α’ και Β’ Παγκόσμιοι Πόλεμοι είχαν κάποια κοινά αίτια κήρυξής τους (οικονομικά, αποικιοκρατικά, γεωστρατηγικά, γεωπολιτικά , παγγεραμνισμός – πανσλαβισμός κ.λ.π.) που ήταν, μέσα σε ένα κλίμα έντασης και «βρασμού», έτοιμα να εκραγούν. Πολλά από αυτά υφίστανται και σήμερα «εν υπνώσει» και σε λανθάνουσα κατάσταση, στα οποία δεν μπορούμε παρά να προσθέσουμε και πολλά άλλα της σύγχρονης εποχής μας, όπως τα ενεργειακά, τα θρησκευτικά (Τζιχάντ, Αλ Κάϊντα ISIS), τα μεταναστευτικά, τα προσφυγικά, τα οικολογικά, τα πυρηνικά κ.λ.π.

Για να φθάσει όμως, η παγκόσμια κοινότητα σε μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη κάποια αιτία, υπήρξε. Οπως του Α’ παγκοσμίου πολέμου, η δολοφονία του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερνινάνδου, διαδόχου του αυστρογγρικού θρόνου κατά την επίσκεψη του στο Σεράγεβο, την 28 Ιουνίου 1914.

Στον πόλεμο αυτό το 1917 – 1918 ενεπλάκη και η Ελλάδα. Τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο το Σεπτέμβριο του 1939 ο έλεγχος του διαδρόμου Γκντανσκ (Ντάντσιχ  γερμανιστί) και του ομώνυμου λιμένος της Βαλτικής Θάλασσας, από την Πολωνία, που τον κατείχε και τη Γερμανίας (Γ’ Ράϊχ) που τον διεκδικούσε. Στον πόλεμο αυτό ενεπλάκη και η Ελλάδα, που αντιμετώπισε τον Οκτώβριο του 1940 τη φασιστική Ιταλία και τον Απρίλιο του 1941 τη ναζιστική Γερμανία.

Ας γυρίσουμε αρκετά πίσω:

Η οθωμανική αυτοκρατορία, μετά την άλωση της  Κωνσταντινούπολης, στις 29 Μαϊου 1453 και από το 1520 – 1683 έχει φθάσει στο απόγειο της ισχύος της και κατέχει και ελέγχει σταδιακά, όχι μόνο τα Στενά (Βοσπόρου – Ελλησπόντου) αλλά τη Βαλκανική, την Ουγγαρία, την Ποδολια Πολωνίας, τις παρευξείνιες ακτές μέχρι εκβολών Δνειπέρου, τη Χερσόνησο Κριμαίας, το Αζόφ και Αζοφική θάλασσα.

Το 1529 και το 1683 πολιορκεί, ανεπιτυχώς, την πρωτεύουσα των Αυστριακών Βιέννη. Ακόμη κατέχει μεγάλο μέρος της βόρειας Αφρικής και την Αραβική χερσόνησο.

Μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα στους παραδοσιακούς αντιπάλους της Υψηλής Πύλης, δηλαδή τους Αυστριακούς, τους Βενετούς και τους Ιρανούς, έχουν ήδη προστεθεί δυναμικά και οι Ρώσοι, οι οποίοι από εδώ και στο εξής θα αποτελούν το αντίπαλο δέος των τούρκων, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνουν διαχρονικά τα πρόσφατα γεγονότα στη Συρία.

Από το 1677 μέχρι το 1878, σε διάστημα διακοσίων ετών, διεξήχθησαν δέκα ρωσοτουρκικοί πόλεμοι.

Οι Ρώσοι ανέκτησαν το 1736 το Αζόφ, το 1783 την Κριμαία και όλα τα παράλια του Ευξείνου Πόντου, μέχρι τις εκβολές του Δνείσπερου ποταμού.

Ακόμη προσάρτησαν τη Λιθουανία, Λευκορωσία και ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής Ουκρανίας. Νίκησαν το Ιράν, φθάνοντας μέχρι τις δυτικές όχθες της Κασπίας θάλασσας. Εποίκισαν τη Σιβηρία. Η Ρωσία, προς εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της και του πολυδιάστατου επεκτατισμού της επί πλέον ανέπτυξε στενές επαφές με τις ορθόδοξες εθνότητες της οθωμανικής αυτοκρατορίας και υπέθαλπτε το ξέσπασμα επαναστάσεων τους. Όπως την αποτυχημένη ελληνική το 1770, επί Αικατερίνης Β’ της Μεγάλης από τον Ορλώφ στα περίφημα Ορλωφικά και τη δράση στη συνέχεια του Λάμπρου Κατσώνη.

Ο σημαντικότερος πάντως για την Ελλάδα Ρωσοτουρκικός πόλεμος διεξήχθηκε το 1828 – 29. Τα τσαρικά στρατεύματα έφθασαν στον Καύκασο, στη Γεωργία – Αρμενία και κατέλαβαν το Καρς και Ερζερούμ, ενώ στο μέτωπο της Ευρώπης έφθασαν στην Αδριανούπολη, υποχρεώνοντας το σουλτάνο Μαχμούτ Β’ να υπογράψει τη συνθήκη Αδριανούπολης (1829) όπου αναγνωριζόταν για πρώτη φορά η προοπτική ίδρυσης ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Προ του πολέμου αυτού κυκλοφόρησε τουρκική προκήρυξη στην οποία η Ρωσία χαρακτηριζόταν «προαιώνιος εχθρός της οθωμανικής αυτοκρατορίας και του Ισλάμ». Ανοίγοντας τους σκουριασμένους φοριαμούς της ιστορίας παρατηρούμε σήμερα να συμβαίνουν ακριβώς τα ίδια (ρωσοτουρκική κρίση στη Συρία). Μετά από ρωσοτουρκικούς πολέμους με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774) η Τουρκία υποχρεώθηκε να επιτρέψει ελεύθερη δίοδο στα Στενά, στα εμπορικά πλοία της Ρωσίας καθώς και άλλων χωρών.

Το 1833 η Ρωσία έχει ήδη εξασφαλίσει το δικαίωμα διόδου από στα Στενά και των πολεμικών πλοίων της. Μετά όμως τον Κριμαϊκό πόλεμο 1854 – 1856, με τη συνθήκη των Παρισίων (1856) απαγορεύτηκε στη Ρωσία να διατηρεί στόλο και πολεμικά λιμάνια στην περιοχή Μαύρης Θάλασσας. Με τη συνθήκη του Λονδίνου (1871) η δίοδος πολεμικών πλοίων ουδετέρων χωρών, γίνονταν με άδεια του σουλτάνου, μόνο.

Η Ρωσία με τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις του καθεστώτος διέλευσης των Στενών με τις διάφορες συνθήκες, ένοιωθε ασφυκτικά εγκλωβισμένη. Η μόνη τελεσίδικη λύση για τη Ρωσία ήταν η κατοχή των Στενών και η έξοδος της στις θερμές θάλασσες Αιγαίο – Μεσόγειο που απετέλεσε και αποτελεί προαιώνιο πόθο, όνειρο και σκοπό της. Αρχικά η Ρωσία στράφηκε και λόγω Ορθοδόξου πίστεως στους Ελληνες.  Όταν όμως αυτοί διεκδικούσαν με τη Μεγάλη Ιδέα την ενσωμάτωση όλων των υπόδουλων ελλήνων σε ένα έθνος, σε μια αναστηλωμένη βυζαντινή αυτοκρατορία, τότε η Ρωσία τους είδε ως ανταγωνιστές και τους εγκατέλειψε, στράφηκε σε δε, δια του υιοθετηθέντος δόγματος του «πανσλαβισμού» στους σλάβους ομοεθνείς της σέρβους και  βουλγάρους, χάριν των οποίων διεξήχθηκε ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1877.

Τότε, τα ρωσικά στρατεύματα έφθασαν προ των πυλών της Κωνσταντινούπολης, με κίνδυνο την άλωσή της. Με βρετανική παρέμβαση όμως, αφού έλαβε ως δώρο η Αγγλία, από την Τουρκία την Κύπρο, τερματίστηκαν οι εχθροπραξίες (συνθήκες Αγίου Στεφάνου και Βερολίνου).

Η Ρωσία έχασε το 1878 την ευκαιρία ν α πραγματοποιήσει το προαιώνιο όνειρο της (κυριαρχία Στενών – Κωνσταντινούπολης – θερμές θάλασσες). Αναπάντεχα όμως της δίνεται η δεύτερη ευκαιρία όταν στις 6 Μαρτίου 1915, με τη συνθήκη του Λονδίνου, όπου η Ρωσία αποδέχεται να εισέλθει στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της συμμαχίας (ΑΝΤΑΝΤ), λαμβάνοντας ως δώρο «τη Βασιλίδα των πόλεων Κωνσταντινούπολη και τα Στενά, μετά της εκατέρωθεν αυτών ενδοχώρας». Ακαμπτη αντίσταση αιώνων για τον αποκλεισμό της Ρωσίας από την κάθοδο της στις θερμές θάλασσες, καταρρέει με την προσχώρηση της σε μια συμμαχία. Αυτό αφήνει ελεύθερο πεδίο, στην παρούσα περίοδο για οτιδήποτε είναι δυνατό να σχεδιαστεί παρασκηνιακά και να συμβεί στην εύθραυστη αυτή περιοχή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι για τη συμμετοχή της στη συμμαχία της ΑΝΤΑΝΤ η τσαρική Ρωσία ως δείγμα του υπέρμετρου σωβινισμού και ιμπεριαλισμού της έθεσε ως όρο να μη «κυματίσει ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη» και ο βασιλιάς των Ελλήνων Κωνσταντίνος να μην πατήσει το πόδι του σε αυτή (τότε το 1915, ο βασιλιάς δεν είχε εξοριστεί).

Η Οκτωβριανή επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917, έθεσε τη Ρωσία εκτός συμμαχίας της ΑΝΤΑΝΤ και ως εκ τούτου, εκτός  της εφαρμογής των όρων της συνθήκης του Λονδίνου για την κατοχή των Στενών – Κωνσταντινούπολης. Το προαιώνιο όνειρο των ρώσων για πρώτη φορά το 1877 και δεύτερη το 1917 έσβησε και δεν έγινε πραγματικότητα. Θα υπάρξει και τρίτη φορά… εάν ναι οι καιροί  και τα γεγονότα θα το δείξουν.

Ποιος όμως ο ρόλος της Ελλάδας; Η Ελλάδα από αρχαιοτάτων χρόνων ΕΚΕΙ, έχει επί χιλιετηρίδες κληρονομική παρακαταθήκη που δε διαγράφεται. Από την εποχή του τρωϊκού πολέμου, των πρωτοπόρων αργοναυτών, του αποικισμού της περιοχής (Βύζας – Βυζάντιο κ.λ.π.), των Αθηνών και Σπάρτης, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και επιγόνων του, της Αυτοκρατορίας Κωνσταντινούπολης (Βυζαντινής), της συνθήκης των Σεβρών του 1920 και  τέλος από τις πανορθόδοξες ρίζες και παραδόσεις της, οι οποίες κρυφοβλαστάνου, στην ιερή γη της Θράκης.

Μήπως πρέπει μέσα από την πεζή και ρηχή παγκόσμια πραγματικότητα ν’ ανοίξουμε κάποια μικρή σχισμή για να περάσει φως και να δούμε και στοχαστούμε μια άλλη πραγματικότητα;… Οι καιροί ου μενετοί (οι καιροί δεν περιμένουν).

Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος λήγει τον Οκτώβριο του 1918. Νικητές οι «σύμμαχοι» και η Ελλάδα. Ηττημένοι Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Τουρκία και Βουλγαρία. Η Ρωσία βρίσκεται σε με εμφύλια σύγκρουση, μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, τον Οκτώβριο του 1917. Υπογράφεται η συνθήκη των Σεβρών (1920). Η Ελλάδα είναι η μόνη σύμμαχος χώρα της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και των ΗΠΑ, η οποία συνεχίζει να μάχεται στα πεδία των μαχών της Μικράς Ασίας όπου, χύνεται άφθονο το άλικο αίμα των παιδιών της για την εδρέωση της ειρήνης,  δυστυχώς,  για τα συμφέροντα των συμμάχων και επί τέλους για την απελευθέρωση του αλύτρωτου Μικρασιατικού, Ποντιακού και Θρακιώτικου Ελληνισμού.

Δυστυχώς όμως, στον άνισο αυτό πόλεμο (1919 – 1922) η Ελλάδα όχι μόνο έμεινε μόνη, αλλά και προδομένη από άτιμους, μπαμπέσηδες, ύπουλους, δόλιους συμμάχους (τετρακόσιοι τόνοι ανθρωπίνων οστών που μεταφέρθηκαν με το πλοίο «Ζαν Μ» πουλήθηκαν από τους Κεμαλιστές το Δεκέμβριο του 1924 σε γαλλικές βιομηχανίες της Μασσαλίας). ΦΡΙΚΗ (Ο Χίτλερ χρησιμοποίησε το ανθρώπινο λίπος για την καύση των θυμάτων του. Ο δε Κεμάλ εμπορεύτηκε για λίπασμα τα οστά των θυμάτων του). Και όμως ο Βενιζέλος, θύμα του ίδιου του εαυτού του, τον σφαγέα του Ελληνισμού, τον πρότεινε για το βραβείο «Νόμπελ Ειρήνης».

Τότε το 1919 – 1922 η Ελλάδα βρέθηκε παγιδευμένη μέσα στη «μέγγενη» των δύο ιμπεριαλιστών. Του ρωσικού (αρχικά τσαρικού – μετά σοβιετικού), ο οποίος εκτός από τη διπλωματική υποστήριξη του στον  Κεμάλ, προσέφερε, σύμφωνα με τη σοβιετική παγκόσμια ιστορία «10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια, σημαντικές ποσότητες όπλων, πυρομαχικών και άλλων μέσων, όπως ίππων κ.λ.π.) για να βοηθήσει την Τουρκία να ανακόψει την επίθεση των «ελλήνων εισβολέων» όπως τους αποκαλεί.

Παρά τη δολοφονία, με εντολή την 28η Ιανουαρίου 1921 Κεμάλ, του γενικού γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος Τουρκίας Μουσταφά Σουπχί, της συζύγου του και 14 στελεχών, επάνω στο πλοίο που ταξίδευε από Τραπεζούντα στο Σοχούμ Γεωργίας, μεταξύ Λένιν και Κεμάλ αναπτύχθηκε μια «λυκοφιλία», για να κατασπαράξουν την Ελλάδα, όπως και έγινε).

Η άλλη δαγκάνα της μέγγενης είναι ο δυτικός ιμπεριαλισμός (άγγλοι, γάλλοι, ιταλοί, αμερικάνοι). Οι οποίοι καίτοι «σύμμαχοι» αποδείχτηκαν χειρότεροι και από τους πλέον αιμοσταγείς σφαγείς, εχθρούς των Ελλήνων.

Ως σύμμαχοι δεν παρέχουν τότε, καμία διπλωματική, οικονομική και πολεμική βοήθεια στη μαχόμενη Ελλάδα αλλά, συνάπτουν μυστικές και μη συμφωνίες με τον Κεμάλ και μεθοδεύουν το θάνατο και αφανισμό του ελληνισμού με κάθε μέσο και τρόπο. Αποκορύφωση της προδοσίας των «δήθεν συμμάχων μας» υπήρξε η υπογραφή της συνθήκης των Μουδανίων, τον Οκτώβριο του 1922, μεταξύ αυτών και του Κεμάλ, αγνοώντας την Ελλάδα, την οποία έφεραν προ τετελεσμένου γεγονότος.

Παραχώρησαν, με τερατώδη αναίδεια σε βάρος της Ελλάδας, χωρίς να τους το ζητήσει Ο Κεμάλ, σαν δώρο, την Ανατολική Θράκη.

Μια περιοχή με ελληνική τότε διοίκηση, ελληνικό στρατό, 400.000 έλληνες κατοίκου της, χωρίς να υπάρχει ούτε ένας τούρκος στρατιώτης σε αυτή και χωρίς να πέσει, για την «τιμή των όπλων»  ούτε ένας άσφαιρος πυροβολισμός. Τέτοια ΑΤΙΜΙΑ, τέτοια ΠΡΟΔΟΣΙΑ δεν έχει ξανά, παρουσιάσει η ιστορία. Τέτοιο κούρεμα (για να χρησιμοποιήσουμε προσφιλή σημερινό όρο) εδαφικό, πληθυσμιακό, στρατιωτικό, γεωστρατηγικό, εθνικής εξιοπρέπειας, συμμαχικής συμπεριφοράς, δεν ξανάδαμε.

Τα ολοκαυτώματα, τα εγκλήματα πολέμου είναι ένα και το αυτό, με αυτό της συμμαχικής προδοσίας της Ανατ. Θράκης, του πληθυσμού αυτής, της Ελλάδας και του στρατού της. ΓΟΕΡΟΣ ΘΡΗΝΟΣ.

Η Ελλάδα από συνκυρίαρχος των Στενών (Δυτική ακτή Ελλησπόντου)και σε απόσταση βολής μέσου πυροβόλου από Βόσπορο και Κωνσταντινούπολη, αποσύρθηκε στον Εβρο ποταμό, όπως ζήτησαν κάποιοι ΑΤΙΜΟΙ… Οι ίδιοι αυτοί ΑΤΙΜΟΙ, μεθοδεύουν σήμερα διατηρώντας ανοικτά τα σύνορα της Τουρκίας μέσα σε ένα κλίμα συμπαιγνίας, κάνοντας στραβά μάτια και κλείνοντας τα δικά τους σύνορα  να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αποθήκη προσφύγων και μεταναστών, με συνέπεια την αλλοίωση της εθνικής υπόστασης, δομής και συνοχής της και την εισέτι οικονομική της οπισθοδρόμηση και εξαθλίωση. (Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται).

Ο νέος Μέτερνιχ Σόϊμπλε, με απύθμενο ανθελληνικό μίσος και μένος, με κάθε μέσο, απεργάζεται ακόμη και στο προσφυγικό την καταστροφή της Ελλάδας. Ας ανοίξουν τα μάτια τους και ας προσέξουν οι ταγοί. Τα όρνεα και τα κοράκια δε γίνονται ποτέ περιστέρια. Συνεχίζουν, ν’ αναζητούν πτώματα και να τρώνε σάρκες ελληνικές. Σχετικά με τα Στενά. Με τη συνθήκη των Σεβρών (1920) καθεριερώθηκε η διεθνοποίηση αυτών. Με τη συνθήκη της Λωζάνης (1923) υπήρξαν περιορισμοί και τον κύριο λόγο ανάλογα με την ουδετερότητα της η μη, τον είχε η Τουρκία. Με τη συνθήκη Μοντρε (1936) την οποία συνυπέγραψε και η Ελλάδα τα κύρια σημεία αυτής είναι:

–          Αν η Τουρκία είναι εμπόλεμη, το θέμα της διόδου, αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια της τουρκικής κυβέρνησης (άρθρο 20).

–          Παρότι η ισχύς της συνθήκης του Μοντρέ ορίστηκε για 20 χρόνια, αυτή παραμένει σε ισχύ, καίτοι έχουν περάσει από της ημερομηνίας λήξεώς της 60 χρόνια, καθώς καμία από τις χώρες που την συνυπέγραψαν δεν έχει προχωρήσει σε καταγγελία της, μέχρι σήμερα.

–          Η αρμοδιότητα της Τουρκίας στην περιοχή αποτελεί μείζων διπλωματικό θέμα, όπως πραγματικά συμβαίνει στην παρούσα περίοδο, λόγω της ρωσοτουρκικής κρίσης (Συρία).

Η Τουρκία εξάλλου προσπαθεί για τη μετονομασία των Στενών (straits είναι ο αγγλικός όρος) σε «τουρκικά στενά».

Εάν διαταραχθεί το υφιστάμενο καθεστώς της μεγάλης στρατηγικής αξίας των στενών, το οποίο χαρακτηρίζεται πάρα πολύ εύθραυστο, αυτό θ’ αποτελέσει και αίτιο και αφορμή ενός τοπικού ρωσοτουρκικού πολέμου, ο οποίος εκτιμάται, να μετεξελιχθεί σε παγκόσμιο.

Ακολουθεί άρθρο το οποίο διαπραγματεύεται τα μετά το κλείσιμο των στενών, δυνατόν να συμβούν γεγονότα, αλλά και αυτών, τα οποία παρασκηνιακά, θα έχουν προηγηθεί.