Από το Πρίσμα της Δέσποινας Γκούμα

Πρέπει σήμερα να αισθάνεστε πολύ καλά μετά από ένα διήμερο
αφιερωμένο στο φτερωτό θεό του έρωτα…

Κυριακή και Δευτέρα είχε την τιμητική του…

Όσοι δεν πιστεύουν στον ξενόφερτο Άγιο Βαλεντίνο είχαν την
ευκαιρία να γιορτάσουν τον ερωτά τους την Κυριακή με τους δικούς μας προστάτες
της αγάπης, τον Ακύλλα και την Πρισκίλα…

Για όσους δεν το έπραξαν δικαιολογίες του τύπου δεν
πιστεύουμε σε ξενόφερτα έθιμα δε χωρούν…

Τα τελευταία χρόνια μάθαμε πως και εμείς οι Ορθόδοξοι
Χριστιανοί έχουμε προστάτες του έρωτα…

Όμως για να λέμε και τα πράγματα ως έχουν …οι
περισσότεροι προτιμούμε τον εισαγόμενο Άγιο, τον Βαλεντίνο…

Το μαρτυρούν εξάλλου οι ανθοπώλες, ζαχαροπλάστες και λοιποί
μαγαζάτορες που γέμισαν τις βιτρίνες με τις κατακόκκινες καρδούλες, κάρτες,
χνουδουτά αρκουδάκια και άλλα είδη δώρων αφιερωμένα στην ημέρα του έρωτα τη 14η
Φλεβάρη…λες και ο έρωτας είναι μόνο για μια μέρα…

Μήπως τελικά έχουν δίκαιο αυτοί που πιστεύουν ότι ο άγιος
Βαλεντίνος αποτελεί καταναλωτική εφεύρεση για να καλύψουν κάπως και τα κεσάτια
τους, ζημίες, κάποια είδη καταστημάτων…;

Αφήστε και το σύνθημα , μίλησε με τη γλώσσα των λουλουδιών
για τον ερωτά σου…

Δηλαδή αν πω σκέτα το σ' αγαπώ, το έτερον ήμισυ δε θα το
καταλάβει, ενώ αν του προσφέρω ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο ή μια ορχιδέα θα το
αντιληφθεί αμέσως…;

Πάντως όπως και να έχει το θέμα , μια ωραία ανθοδέσμη και
ένα κουτί σοκολατάκια δε θα τα επέστρεφα εάν μου τα πρόσφεραν το διήμερο του
έρωτα, που μας πέρασε…

Σε τελική ανάλυση εκείνο που μετρά δεν είναι η μέρα, αλλά η
κίνηση από το αγαπημένο σου πρόσωπο…

Και όσοι λένε πως ο φτερωτός έρωτας είναι για τα νιάτα ,
διαφωνώ και προτάσσω το γνωστό ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά…

Ωστόσο δε χωρά αμφιβολία πως ο άγιος Βαλεντίνος είναι ο
αγαπημένος των ανθοπωλών, ζαχαροπλαστών, χρυσοχόων και καταστηματαρχών ειδών
δώρων….

Δουλειά να γίνετε θα μου πείτε, κίνηση να υπάρχει στην
αγορά και όλα βαίνουν καλώς…

Ερώτηση και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου που δε μας
υποχρεώνει, είτε άμεσα , είτε έμμεσα, κάποιος άγιος να εκφράσουμε τον ερωτά μας
στο ταίρι μας, τι κάνουμε…;

Ρουτινιάζουμε στην πεζή καθημερινότητα και στον αγώνα για
την επιβίωση, την επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση…;

Μόνο που το σκέφτομαι μελαγχολώ…

Επειγόντως χρειάζομαι να μου προφερθεί σήμερα ένα άλικο
τριαντάφυλλο…

Αθάνατε Τζον Λένον κάτι ήξερες εσύ που φώναζες μαζί με τη
Γιόκο σου, κάντε έρωτα και όχι πόλεμο…

Όμως μήπως τελικά για να εκφράσεις και τα συναισθηματικά
σου θα πρέπει και η όλη σου διάθεση να είναι ανάλογη…;

Πώς για παράδειγμα μπορείς να σκεφτείς αυθόρμητα τον ερωτά
σου, όταν μόλις πριν από λίγο έχεις πάρει την είδηση ότι η αύξηση που περίμενες
στο μισθό όχι μόνο θα αργήσει, αλλά και όταν γίνει θα έχει μηδενική αξία…;

Πως μπορείς να γιορτάζεις το φτερωτό έρωτα όταν ο
πολυπόθητος διορισμός που περίμενες στο δημόσιο ματαιώνεται, στα πλαίσια της
δημοσιονομικής μας πολιτικής και της επιβαλλόμενης λιτότητας για να ανακάμψουν
τα οικονομικά της χώρας …;

Μάλιστα. Περιορισμός στο ελάχιστο των προσλήψεων στο
δημόσιο τομέα. Ενώ εξετάζεται να επανέλθει ο κανόνας που ακολούθησε η Ελλάδα την
περίοδο πριν από την ένταξη στην οικονομική και Νομισματική Ένωση.

Δηλαδή να γίνεται μια πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις
από το Δημόσιο.

Και όπως έγινε γνωστό, με το μέτρο αυτό υπολογίζεται ότι θα
μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά 200.000 άτομα την προσεχή
διετία…

Και όταν ο έρωτας περνά από το στομάχι πρώτα…σίγουρα θα
πρέπει να έχεις και τα απαραίτητα για να τον τροφοδοτήσεις, προκειμένου να σου
μείνει …

Και όμως όλα είναι θέμα θεωρίας και προσωπικής
προσέγγισης…