και βρεγμένος και δαρμένος…
Εχουμε κουραστεί ν’ ακούμε εύκολες και ανέξοδες κριτικές – καταγγελίες για απολύσεις σε εργοστάσια ή άλλες ιδιωτικές εταιρείες.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι; Τι έκαναν οι κυβερνήσεις, οι βουλευτές, οι αρχές αυτού του τόπου για να βοηθήσουν αυτές τις εταιρείες που σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς δίνουν ένα μεροκάματο σε χιλιάδες συμπολίτες μας;
Γιατί όλοι αυτοί που βγάζουν αυτές τις κορώνες, δεν παίρνουν κανέναν εργαζόμενο στη δούλεψή τους και να τον πληρώνουν από τη δική τους τσέπη; Εχουν βάλει ποτέ το χέρι στη δική τους τσέπη;
Εχουμε κουραστεί ν’ ακούμε εύκολες και ανέξοδες κριτικές – καταγγελίες για απολύσεις σε εργοστάσια ή άλλες ιδιωτικές εταιρείες.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι; Τι έκαναν οι κυβερνήσεις, οι βουλευτές, οι αρχές αυτού του τόπου για να βοηθήσουν αυτές τις εταιρείες που σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς δίνουν ένα μεροκάματο σε χιλιάδες συμπολίτες μας;
Γιατί όλοι αυτοί που βγάζουν αυτές τις κορώνες, δεν παίρνουν κανέναν εργαζόμενο στη δούλεψή τους και να τον πληρώνουν από τη δική τους τσέπη; Εχουν βάλει ποτέ το χέρι στη δική τους τσέπη;
Ξέρει κανείς απ’ αυτούς πως είναι να έχεις επιχείρηση και να πρέπει να πληρώνεις ατελείωτες υποχρεώσεις προς όλες τις κατευθύνσεις; Εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία, ΟΤΕ, ΔΕΗ, τράπεζες, ενοίκια, δάνεια, δώρα, άδειες και δε συμμαζεύεται; Ξέρει κανείς απ’ αυτούς ότι οι επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν ΜΟΝΟ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ και κανένα, μα κανένα δικαίωμα; Ρώτησε κανείς γιατί μια επιχείρηση έφτασε στο σημείο να απολύσει έναν εργαζόμενο; Είχε άραγε να τον πληρώσει; ‘Η μήπως ο κάθε εργοδότης ΠΡΕΠΕΙ να στερεί ακόμη και τα βασικά από τα παιδιά του για να πληρώνει στην ώρα του τον εργαζόμενο, όταν ο ίδιος δεν έχει ούτε 10 ευρώ στην τσέπη του;
Γνωρίζει κανείς απ’ αυτούς ότι ο “εργοδότης” είναι ο πιο σκληρά εργαζόμενος σήμερα στην Ελλάδα και δουλεύει τουλάχιστον 12 με 15 ώρες ημερησίως σε κατάσταση τρομερού άγχους, τρομοκρατίας και απειλών. Απειλές από τράπεζες, απειλές από ασφαλιστικά ταμεία, από εργαζόμενους που θα σε τρέχουν σε δικαστήρια και ότι άλλο ήθελε προκύψει. Γιατί ξαφνικά ο εργοδότης που μήνας έμπαινε μήνας έβγαινε, ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις του και τώρα έχει γίνει μπαταξής, εκμεταλλευτής, απατεώνας; Μέχρι τώρα ήταν καλός και τώρα είναι ο χειρότερος εχθρός του κράτους; Που κλέβει το καλό, έντιμο και καλοκληρωτή πάνω απ’ όλα ελληνικό κράτος; Ολοι νομίζουν και έχουν μείνει στην εικόνα του εργοδότη που παρουσιάζονταν στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες να έχει τα πόδια επάνω στο τραπέζι και ο εργαζόμενος να δουλεύει. Να τρώει αυτός τα κρουασάν και ο εργαζόμενος το κουλουράκι…
Αναρωτιέται κανείς πως τα εμπορικά καταστήματα -όχι των πολυεθνικών- ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να πληρώσουν δώρο Χριστουγέννων, όταν δεν πατάει ούτε μύγα στο μαγαζί τους; Βγείτε λίγο έξω όλοι εσείς που βάζετε την καρτούλα σας στα μηχανήματα των τραπεζών και βγάζετε να ξεκούραστα λεφτά (από τη δική σας πλευρά) που με τόσο κόπο πλήρωσαν όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Γιατί όλοι θεωρούν δηλαδή ότι οι επιχειρηματίες (μιλάμε για μικρομεσαίες επιχειρήσεις) έχουν και κάποια εκατομμύρια στην άκρη; Μήπως μοιράζει ο ουρανός λεφτά; Και αυτά τα λεφτά ακόμη αν υπάρχουν, γιατί πρέπει να είναι δεδομένο ότι πρέπει να μοιράζονται στους εργαζόμενους;
Εχουμε φτάσει στο σημείο ΜΟΝΟ οι επιχειρήσεις να ζουν αυτό το κράτος. Να πληρώνουν δημοσίους υπαλλήλους, να πληρώνουν ιδιωτικούς υπαλλήλους, να πληρώνουν μετανάστες και να είναι οι ΜΟΝΟΙ που παράγουν σ’ αυτή τη χώρα.
Ενας μικρός αριθμός δηλαδή (περίπου 820.000 ήταν το 2008 και από τότε το ποσοστό τους συνεχώς μειώνεται) να πρέπει να ταϊσει τα 11 εκατομ. περίπου που ζουν και υπάρχουν στην Ελλάδα και από πάνω να φορολογούνται και αγρίως. Προσέξτε την αναλογία για να δείτε ότι δεν βγαίνει ο λογαριασμός…
Δεν είδαμε κανέναν να συγκινηθεί και να βγει να φωνάξει για τις χιλιάδες επιχειρήσεις που έχουν κλείσει όλο αυτό το δύσκολο οικονομικά διάστημα.
Δεν είδαμε κανέναν ν’ αναφέρεται στο γεγονός ότι όταν κλείσει μια επιχείρηση, ο επιχειρηματίας ΔΕΝ θα πάρει ούτε επίδομα, ούτε αποζημίωση…
Δεν είδαμε κανέναν ν’ αναφέρεται στις χιλιάδες αυτοκτονίες οι οποίες ήταν κυρίως από επιχειρηματίες…
Δεν είδαμε κανέναν να μιλάει για ανθρώπους που βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο .…
Εδώ ακριβώς ταιριάζει η ελληνική παροιμία: και βρεγμένος και δαρμένος…
Σε όλο τον κόσμο, τον οικονομικά αναπτυγμένο, τα κράτη βοηθούν την ιδιωτική πρωτοβουλία. Γιατί ξέρουν ότι από εκεί θα έρθει η ανάπτυξη, σε όλα τα επίπεδα.
Στην Ελλάδα το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η ιερή αγελάδα που λέγεται δημόσιο και μην απολυθεί κανένας εργαζόμενος.
Μόνο που όπως έλεγε ο Μέγας Αλέξανδρος, δεν πρέπει ο κηπουρός να ξεριζώνει τα καρότα… γιατί απλά δεν είναι σόφρων… Και στην Ελλάδα είναι το μόνο που εφαρμόζεται…
ΙΚ
