Μπάμπης Κούκος “Κάνε τη ζωή…να τρέμει”
Αγαπητοί μου Συνδαιτυμόνες.
Την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015
στον φιλόξενο πολυχώρο του πολιτισμού
για την Πόλη-Αγορά Της Ξάνθης,
στο «Π» των καπναποθηκών,
σε ένα ακόμη συναπάντημα ζωής,
με ουσία, φρεσκάδα και ωριμότητα,
χωρίς στόμφο και παραμυθένια ερωτικά οράματα,
έλαβε χώρα μια πράξη ειλικρίνειας, προσφοράς και ανιδιοτέλειας,
ως ανάσχεση στην μεθοδικότητα της εξηλιθίωσης της κοινωνίας.
Μπάμπης Κούκος «Κάνε τη ζωή να τρέμει»
Ένα ακόμη ζωντανό συνειδητό έργο ποιότητας,
Αγαπητοί μου Συνδαιτυμόνες.
Την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015
στον φιλόξενο πολυχώρο του πολιτισμού
για την Πόλη-Αγορά Της Ξάνθης,
στο «Π» των καπναποθηκών,
σε ένα ακόμη συναπάντημα ζωής,
με ουσία, φρεσκάδα και ωριμότητα,
χωρίς στόμφο και παραμυθένια ερωτικά οράματα,
έλαβε χώρα μια πράξη ειλικρίνειας, προσφοράς και ανιδιοτέλειας,
ως ανάσχεση στην μεθοδικότητα της εξηλιθίωσης της κοινωνίας.
Μπάμπης Κούκος «Κάνε τη ζωή να τρέμει»
Ένα ακόμη ζωντανό συνειδητό έργο ποιότητας,
απέναντι στη χρόνια προβαλλόμενη αισθητική
του φτηνού και του εφήμερου.
Σε μία εποχή όπου κυριαρχεί με ιταμότητα η δημαγωγία και ο λαϊκισμός,
ο Μπάμπης Κούκος μαζί με τους ερμηνευτές και τους μουσικούς του τράβηξε το σχοινί από την άλλη του άκρη,
για το καλό της αυριανής Αρχοντούπολης,
απέναντι σε ένα είδωλο απολύτως παρωχημένο.
Ο χαιρετισμός του διαπιστευμένου λόγιου Θανάση Μουσόπουλου,
η προσωπική κατάθεση του φίλου του γιατρού, μουσικού και στιχουργού Τάσου Συμεωνίδη και η μεστή και καταλυτική ανάλυση των στίχων από την έμπειρη καθηγήτρια γλωσσολογίας του Δ.Π.Θ. Πένης Καμπάκη-Βουγιουκλή,
αποτέλεσαν το εισιτήριο για την μύηση του καθενός παρευρισκόμενου στην μουσική οδύσσεια.
Ο δημιουργός , ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των πολιτών,
που κατάφεραν να συνδυάσουν την τετράγωνη λογική
με τον συναισθηματισμό,
το κύρος με την ταπεινότητα,
την αποφασιστικότητα με την πραότητα.
Στην εξομολογητική του κατάθεση λίγο πριν το πέρας της μουσικής μας σύναξης,
βασίστηκε σε λέξεις κλειδιά: ατμομηχανή, ενήλιο, πνεύμα, ερημονήσι, οικογένεια,παιδιά, σύντροφο, φίλοι.
Συνοδοιπόροι μαζί του:
Η Μιχαέλα Χαλκιά που διαρκώς εξελίσσεται,
σε μία πολύ προσωπική,
συναισθηματικά ιδιαίτερα φορτισμένη γοητευτική ερμηνεία,
που διέθετε παλμό και πάθος,
απέδωσε τα τραγούδια χωρίς διακοπή,
διαθέτοντας την δική της ένταση και το δικό της βάρος,
με την ορχήστρα να μένει συνειδητά χαμηλόφωνα.
Η Σία Φυτοπούλου με την απαιτούμενη ευελιξία εστίασε στην ουσία και στην καθαρή απόδοση του τραγουδιού.
Ο Ηλίας Καραχριστοδούλου και ο Βασίλης Χρήστου στο μπουζούκι με την απαιτούμενη δεξιοτεχνία τους,
φρόντισαν στην κορύφωση της αυτοπεποίθησής τους
να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα επική με τις δωρικές τους ερμηνείες.
Ο Τριαντάφυλλος Μπαμπατζής στο τουμπερλέκι στάθηκε αρκετά διαβασμένος και δημιούργησε τις επιδιωκόμενες γέφυρες μεταξύ της ορχήστρας.
Ο Δημήτρης Πετρόπουλος στην κιθάρα, σχημάτιζε μελωδικές συνεισφορές με εκλεκτικές κλιμακώσεις, απαραίτητες για την επιθυμητή κατάληξη.
Ο Γιάννης Μπαρούτης στα πνευστά, με την ποιότητα και διαύγεια του ήχου του πέτυχε να γλυκάνει την ακοή χαρίζοντας πλαστικότητα και ρευστότητα στην ορχήστρα.
Επίσης ο ίδιος ο δημιουργός με το πληθωρικό, νευρώδες και πολύ καλό αρθρωμένο φωνητικό του,
ανέδειξε με επιτυχία τα διαφορετικά μουσικά ταξίδια του.
Τέλος, η καρδιά της μουσικής συνεύρεσης εκφράστηκε στο εξαιρετικό ζεϊμπέκικο από τον ταλαντούχο χορευτή Δημήτρη Χατζηευστρατίου ,που κατάφερε πάνω στο μουσικό κύμα της ορχήστρας,
να ισορροπήσει το πάθος και τον έρωτα που ξεχείλιζε από την ερμηνεία του Μπάμπη Κούκου,
με γόνιμες κινήσεις έκφρασης και με τεχνικές που πότιζαν με ιδρώτα τα σανίδια του πολυχώρου.
Ποίηση και μουσική δημιούργησαν υποβλητική ατμόσφαιρα, ανιχνεύοντας με μεγάλη ευαισθησία τις πτυχές των ανθρώπινων στιγμών.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
