ΤΟ 2015 ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;

Οι συνέπειες της μνημονιακής θύελλας, την οποία βίωσε και συνεχίζει ακόμη και τώρα να βιώνει ο ελληνικός λαός, είναι εμφανείς.

Οι συνέπειες της μνημονιακής θύελλας, την οποία βίωσε και συνεχίζει ακόμη και τώρα να βιώνει ο ελληνικός λαός, είναι εμφανείς.

Εχει χάσει την υπομονή του, την ελπίδα του, την εθνική του αξιοπρέπεια και υπόσταση και σφόδρα προβληματίζεται και ανησυχεί. Εχει γίνει περίγελος και αντικείμενο χλευασμού, κοροϊδίας και αχαλίνωτης σκωπτικής συμπεριφοράς του κάθε κομπλεξικού υποκειμένου της ευρωπαϊκής ιεραρχίας και του κάθε ανθελληνικού μέσου ενημέρωσης. Ο ανθελληνισμός στο μεγαλείο του. Φτάνει πια, χόρτασε ο λαός μας ευρωγκρούπ, συνέδρια, παρασυνέδρια, συναντήσεις, συσκέψεις, χωρίς αποτέλεσμα. Πολιτικοί, κάθε κομματικής αποχρώσεως, σκεφτείτε και αποφασίστε ελληνικά, αφήνοντας στην άκρη κάθε προσωπική φιλοδοξία και εξωπραγματική θέση σας, ο λαός πνίγεται από οικονομική ασφυξία και οδεύει στην καταστροφή και για το λόγο αυτό μοναδικοί και κύριοι υπεύθυνοι είσαστε εσείς. Δε βλέπετε ότι μας πήρανε χαμπάρι και οι γείτονές μας, πότε ο ένας, πότε άλλος και πρόσφατα η Αλβανία, η οποία, ενώ την περίοδο, κατ’ άλλους του συμμοριτοπολέμου και κατ’ άλλους του εμφυλίου πολέμου, το 1946 – 1949, φοβόταν και έτρεμε μια εισβολή της Ελλάδας, κάτι που φοβόταν και η Σοβιετική Ενωση, τώρα θέτει θέμα θαλασσίων και χερσαίων συνόρων, με θράσος και απύθμενο και αχαλίνωτο μίσος.

Ο υποκινητής είναι μάλλον γνωστός. Χρησιμοποίησε, για να φανατίσει τους αλβανούς κάθε μέσο, ακόμη και τα κροκοδείλια δάκρυα αυτού του ίδιου και της συντρόφου του Χανούμ, που επισκέφθηκαν πρόσφατα, την Αλβανία.

Ο Δημοσθένης, που είχε ειπεί το «δει δε χρημάτων» δεν εννοούσε μόνο το εμπόριο, την καλύτερη ζωή των κατοίκων μιας πόλης – χώρας, αλλά κυρίως την προετοιμασία και τη διεξαγωγή ενός νικηφόρου πολέμου.

Αναφερθήκαμε πιο πάνω στην καταστροφή, που είναι δυνατό να οδηγηθεί ένας λαός μέσα από μια οικονομική περιπέτεια, δοκιμασία, πτώχευση. Η χώρα μας, από τότε που άρχισε να αντιμετωπίζεται ως ελεύθερο κράτος, στα τελευταία χρόνια της επανάστασης του 1821, υπήρξε δέσμια ληστρικών τοκογλυφικών δανείων, που την οδήγησαν όχι σε ανάπτυξη, αλλά στα δεσμά της εξάρτησης. Τα δάνεια αυτά έφεραν εμφύλιες συγκρούσεις για την ιδιοτελή διαχείρισή τους, από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Όταν η πατρίδα μας βρισκόταν σε οικονομική καχεξία, αλλά και σε πόλεμο, όπως την περίοδο 1918 – 1922, η επελθούσα καταστροφή, που ονομάστηκε «Μικρασιατική Καταστροφή» υπήρξε καθοριστική και καταλυτική.

Γκρέμισε στα τάρταρα τα όνειρα για εθνική ολοκλήρωση. Ο ελληνικός λαός μάτωσε, αποδεκατίστηκε και εξανδραποδήθηκε. Όταν αναφερόμαστε στη Μικρασιατική Καταστροφή σχολιάζουμε τις ατιμίες, τις παρασπονδίες, τις προδοσίες και τα ξεπουλήματα των τότε εταίρων μας, άτιμων συμμάχων μας, αλλά και τα δικά μας τραγικά πολιτικά και στρατιωτικά λάθη.

Ο οικονομικός παράγων, ως στοιχείο, το οποίο επέδρασε επί της διεξαγωγής και του αποτελέσματος του πολέμου, στη Μικρά Ασία, δυστυχώς αντιμετωπίζεται, ακροθιγώς και όχι στην σε βάθος, ανάλυσή του.

Κατά το Φεβρουάριο του 1918 και ενώ ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος πλησίαζε να τελειώσει, οι «σύμμαχοι» (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ηνωμένες Πολιτείες) άνοιξαν πίστωση 850 εκατομμυρίων δραχμών στην Ελλάδα, η οποία πίστωση, θα καθίστατο εξωτερικό δάνειο με δανειστές τους «συμμάχους».

Μέχρι το Νοέμβριο του 1920, όπου ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές, η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν ήταν ρόδινη και ο πληθωρισμός κάλπαζε προς τα άνω. Και αυτό διότι η Γαλλία ουδέν ποσόν εκ του εις αυτής αναλογούντος μεριδίου είχε καταβάλει και ουδέν εκ των οφειλομένων για τις δαπάνες διατροφής του στη Μακεδονία, στρατού της από το 1915, μετά την αποτυχία απόβασης στην Καλλίπολη Θράκης.

Η Μεγάλη Βρετανία εκ του 12 εκατομμυρίων λιρών, μερίδιον της είχε καταβάλει τα 61/2 εκατομμύρια και οι Ηνωμένες Πολιτείες εκ των 48 εκατομμυρίων δολαρίων μόνο τα 15 εκατομμύρια, είχαν καταβάλει.

Στις αρχές του 1919 το βρετανικό κοινοβούλιο είχε αποφασίσει όπως, μετά τη λήξη του μεγάλου πολέμου, θα παύσει κάθε οικονομική παροχή – αρωγή προς συμμάχους, χάριν πολεμικών σκοπών. Ολοι οι σύμμαχοι απέχουν του πολέμου στη Μικρά Ασία και μένει μόνο η Ελλάδα, το μεγάλο κορόϊδο, θα λέγαμε, για τη συνέχισή του.

Προ των οικονομικών δυσκολιών ο πρωθυπουργός Γούναρης αντιμετώπιζε, ως έσχατη λύση την εγκατάλειψη της Μικράς Ασίας. Αυτή ήταν και η εισήγηση του στρατηγού Ξεν. Στρατηγού, όταν του ζητήθηκε η γνώμη. (Εφόσον ασφαλώς δεν ήθελε λυθεί το οικονομικό πρόβλημα, τότε εκκένωση Μ. Ασίας).

Προ του οικονομικού αδιεξόδου η κυβέρνηση αποφάσισε την εκμετάλλευση των πόρων της κατεχόμενης ζώνης με την παράλληλη καταβολή προσπαθειών για τη σύναψη δανείου.

Ο γάλλος πρωθυπουργός Μπριάν διατύπωσε αντιρρήσεις, όσον αφορά την πολιτική και οικονομική οργάνωση της κατεχόμενης μικρασιατικής περιοχής.

Η λύση του μικρασιατικού ζητήματος επιδιώχθηκε τόσο οικονομικά, όσο πολιτικά και στρατιωτικά, με τη στήριξη του αυτονομιστικού κινήματος της Μικράς Ασίας, στο οποίο πρωτοστατούσε ο στρατηγός Παπονλας, πλην όμως έπεσε πάνω στη βραχώδη άρνηση των υπευθύνων παραγόντων και δυστυχώς ως κάτι το καινούργιο που ήταν δυνατόν να δώσει λύση, στα αδιέξοδα στα οποία είχε περιέλθει η όλη κατάσταση, απορρίφθηκε και σταμάτησε.

Οι ανησυχούντες μικρασιάτες, ζώντες  εκ σύνεγγυς τον επερχόμενο όλεθρο και καταστροφή, προσέφεραν το ¼ της περιουσίας τους στην περίπτωση υλοποίησης της αυτονομίας που υπολόογίζονταν στα 2.000.000.0000 δρχ.

Η Ελλάδα εγκαταλειμμένη από τους συμμάχους της επέλεξε τη μόνη αδιέξοδη και μη ρεαλιστική πολιτικοστρατιωτική λύση, που ήταν η εκστρατεία προς Εσκί Σεχίρ – Κιουτάχεια – Αφιόν Καραχισάρ – Αγκυρα.

Υπήρχε δέσμευση καταβολής από τις ΗΠΑ 33,5 εκατ. δολλαρίων, το υπόλοιπό του πιο πάνω αναφερθέντος δανείου. Για τυπικούς λόγους έπρεπε να αποδεχθεί ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, ότι διαδέχτηκε το γιο του βασιλιά Αλέξανδρο. Ο Κωνσταντίνος ισχυρίστηκε ότι ουδέποτε εγκατέλειψε το θρόνο και ότι ο γιος του ήταν απλούστατα αντιπρόσωπός του. Λόγω της πεισματικής υπεροψίας του Κωνσταντίνου η Ελλάδα έχασε το ποσό των 33,5 εκατ. δολλαρίων.

Μετά την οικονομική αφαίμαξη που προκάλεσε η εκστρατεία Σαγγαρίου, καλοκαίρι 1921, ήλθε και η αποτυχία του Γούναρη και Μπαλτατζή, να βρουν κατά το πεντάμηνο ταξίδι τους στην Ευρώπη πόρτα ανοικτή για τη σύναψη νέου δανείου (αναχώρησαν 3 Οκτωβρίου 1921 και επέστρεψαν με άδεια χέρια στις 21 Φεβρουαρίου 1922) (Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα το 2015, με τους κυβερνώντες επί 4μηνο να πηγαινοέρχονται στα Γιούρογκρουπ, χωρίς ίχνος διαφαινόμενης, μέχρι τώρα, χρηματοδότησης).

Ο πόλεμος συνεχίζεται, καθόλο το 1922, ως πόλεμος χαρακωμάτων, στην εκτεταμένη αμυντική γραμμή Εσκί Σεχίρ – Κιουτάχεια – Αφιόν Καραχισάρ, συνολικού αναπτύγματος710 χλμ.Που για την αποτελεσμαιτκή αμυντική του κατοχή απαιτούνταν με τις αναγκαίουσες εφεδρείες, τουλάχιστον 25 μεραρχίες.

Εδώ γίνεται το μεγάλο ολέθριο λάθος της μη αναδιάταξης της στρατιάς Μικράς Ασίας, σε μια προς τα οπίσω, οικονομική τοποθεσία άμυνας, μικρού αναπτύγματος όπως α) του Τουμπλού μπουνάρ, β) της από της συνθήκης των Σεβρών προβλεπομένης, προ Σμύρνης, ευρέως κατεχόμενης αμυντικής περιοχής και γ) της Χερσονήσου Ερυθραίας. Με επιδιωκόμενο αποτέλεσμα την οργανωμένη εκκένωση της Μικράς Ασίας σε περίπτωση, που αυτό είχε αποφασιστεί, τη διάσωση του μικρασιατικού πληθυσμού από τη σφαγή, που κάποιες «κυρίες» την ονόμασαν «συνωστισμό» και τέλος τη διάσωση της ελληνικής Ανατολικής Θράκης, που οι πρόστυχοι, οι άτιμοι σύμμαχοι, την παραχώρησαν (δώρισαν) στον Κεμάλ.

Αβυσσαλέος ανθελληνισμός τότε το 1922, ακραίος ανθελληνισμός και σήμερα το 2015.

Βαρύθυμος, ως εκ του οικονομικού αδιεξόδου ο πρωθυπουργός Γούναρης Φεβρουάριο του 1922 ακούει να του λέγει ο υπουργός οικονομικών Π. Πρωτοπαπαδάκης ότι «βρήκε τα λεπτά». Ο Πρωτοπαπαδάκης τότε έβγαλε από το πορτοφίλι ένα εκατοντάδραχμο, το οποίο έκοψε στα δύο. Με τη διχοτόμηση του χαρτονομίσματος θα κυκλοφορούσε μόνο το ένα ήμισυ που είχε την εικόνα του ιδρυτού της εθνικής τραπέζης Γεωργίου Σταύρου, του οποίου η τιμή, θα ήταν η μισή του αρχικού χαρτονομίσματος.

Το άλλο ήμισυ, με το στέμμα θα αποσυρθεί από την κυκλοφορία και ο κάτοχός του θα το κρατήσει σαν ομολογία, που το κράτος θα την εξοφλήσει μετά 20 χρόνια με τόκο 7%. Ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε στις 25 Μαρτίου 1922 και το κράτος εξοικονόμησε 1.500 εκατ. δραχμές και εν τίνι μέτρω αποφεύχθηκε το οικονομικό αδιέξοδο και καλύφθηκαν τα τρομερά κενά των πολεμικών δαπανών της εποχής.

Λίγους μήνες αργότερα ο Πρωτοπαπαδάκης θα πλήρωνε βαρύ τίμημα για την πρωτοβουλία του. Καθαίρεση του από την πρωθυπουργία και εκτέλεση του δια τουφεκισμού (δίκη των έξι).

Εκείνος ο οποίος πρωτοστάτησε στην καταδίκη του, με κύρια κατηγορία τη διχοτόμηση του νομίσματος, τρία χρόνια μετά, θα εφήρμοζε ως δικτάτορας (Πάγκαλος) το 1926, το ίδιο ακριβώς μέτρο, σε μικρότερη έκταση κοπή του χαρτονομίσματος κατά 25%.

Αυτά συνέβησαν τότε το 1922 και στη μικρασιατική καταστροφή. Μήπως ο ανθελληνισμός των εταίρων μας, τα δικά μας πολιτικά λάθη και οι εσφαλμένες και εξωπραγματικές εκτιμήσεις μας, ο μη γένοιτο, μας οδηγήσουν σε μια νέα οικονομική καταστροφή, που θα έχει κοινά σημεία με τη μικρασιατική καταστροφή του 1922. Απαιτείται ρεαλισμός, ομοψυχία και ανιδιοτελής πατριωτισμός.

Μια οικονομική κρίση, μια οικονομική ασφυξία, εκτός από τη δυστυχία που θα προκαλέσει στον ήδη χειμαζόμενο λαό μας θα φέρει και άλλα δεινά. Οι καραδοκούντες γύρωθεν μας ενεδρεύουν και ελλοχεύουν να εφαρμόσουν το «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» και τα σύνορα της Ελλάδας να μεταφερθούν, αν όχι στο Ταίναρο στη Μελούνα.

Χωρίς οικονομική ευρωστία τα πάντα υπολειτουργούν (ηθικό λαού, παιδεία, υγεία, δυναμική εξωτερική πολιτική, άμυνα κ.λ.π.) Ας αναλογιστούμε μέσα από μια συλλογική προσέγγιση όλοι οι έλληνες το τι πρέπει να πράξουμε ο καθένας μας για τη σωτηρία της χώρας, διότι η άβυσσος στην  οποία μας σπρώχνουν βίαια οι εταίροι μας καραδοκεί και μας καταπιεί…

Ευχόμαστε να υπάρξει, την παρούσα περίοδο, μια κάποια συμφωνία. Πρέπει να γνωρίζουμε όμως, ότι, μετά από αυτή, ο δρόμος θα είναι τραχύς, δύσκολος και ανηφορικός.

Χρειάζεται από όλους μας, σύνεση, μέτρο, ρεαλισμός και, εργώδης προσπάθεια.