ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΓΚΟΥΜΑ

*Πριν από λίγες ημέρες έλαβα μια πρόσκληση για γεύμα από ένα φιλικό μου ζευγάρι… Το σαβουάρ βιβρ επέβαλε να φορέσω τα καλά μου, να πιάσω αλά μπρατσέτο το σύζυγό μού και φυσικά να πάρω και ένα δωράκι για να τους προσφέρω…. Μην πάμε με άδεια χέρια, όπως λέει και η μαμά….

*Πριν από λίγες ημέρες έλαβα μια πρόσκληση για γεύμα από ένα φιλικό μου ζευγάρι… Το σαβουάρ βιβρ επέβαλε να φορέσω τα καλά μου, να πιάσω αλά μπρατσέτο το σύζυγό μού και φυσικά να πάρω και ένα δωράκι για να τους προσφέρω…. Μην πάμε με άδεια χέρια, όπως λέει και η μαμά…. Ενημέρωσα λοιπόν το έτερον μου ήμισυ για την πρόσκληση και του ζήτησα τη γνώμη του για το δωράκι που θα προσφέραμε στους φίλους μας… Όπως ήταν αναμενόμενο η απάντηση που εισέπραξα ήταν… “κάνε ότι νομίζεις, αυτά είναι γυναικεία θέματα…”…. Εντάξει, πάλι εγώ θα έβγαζα “το φίδι από την τρύπα”…. *Ήθελα να πρωτοτυπήσω αυτή τη φορά…. Να ξεφύγω από τα τετριμμένα, τούρτες και λουλούδια…. Τι όμως να τους έπαιρνα….; Εκεί λοιπόν που ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου, ακούω τη λέξη κεράσια…. Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και ήταν η ώρα του δελτίου ειδήσεων…. Έστρεψα το βλέμμα και την προσοχή μου σ’ αυτήν και στο ρεπορτάζ που έπαιζε εκείνη τη στιγμή… Το θέμα αφορούσε το αγαπημένο μου φρούτο, τα κεράσια, και την τιμή πώλησής τους… Μέχρι και δέκα ευρώ το κιλό τα κεράσια ανέφερε ο δημοσιογράφος…. Επειδή, αν και πέρασαν κάποια χρόνια η δραχμούλα στριφογυρίζει ακόμη στο μυαλό μου, έκανα μηχανικά την παραπάνω τιμή μετατροπή σε δραχμές και έμεινα με το στόμα ανοιχτό, τρισήμιση χιλιάδες δραχμές το κιλό τα κεράσια, αμάν Παναγιά μου…. *Μήπως πρόκειται για μεταλλαγμένο χαβιάρι …; Βρε που φτάσαμε …. Τα φρούτα που μας δίνει απλόχερα η φύση, να έχουν γίνει απρόσιτα για το συνταξιούχο των πεντακοσίων ευρώ και όχι μόνο… Μετά την πρώτη όμως ψυχρολουσία, το χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου…. Αυτό ήταν, στην επίσκεψη που θα πήγαινα στους οικοδεσπότες θα προσέφερα ως δωράκι κεράσια…. Μη μου πείτε ότι δεν είναι ένα πρωτότυπο και εύγευστο δωράκι, κατάλληλο για μια τέτοια εποχή…; Την άλλη μέρα πήγα και αγόρασα μια όμορφη φρουτιέρα και δυο κιλά κεράσια, τα έκανα ένα όμορφο αμπαλάζ και να ‘σου έτοιμο το δωράκι…. Ήρθε ο σύζυγος με πήρε από το σπίτι και πήγαμε στους φίλους μας…. *Μετά από κάποια λεπτά διαδρομής, σταθήκαμε μπροστά στην πόρτα, χτυπήσαμε το κουδούνι και περιμέναμε να μας ανοίξουν… Το έτερον μου ήμισυ με κοίταξε περίεργα… και ήταν πολύ φυσικό γιατί ένα πονηρό χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στα χείλη μου…. Ήθελα να δω τι εντύπωση θα προκαλούσε στους φίλους μας το δωράκι που τους πήγαινα…. Η πόρτα ανοίγει και μετά τους εναγκαλισμούς και τους ασπασμούς πεταχτά στα μάγουλα προσφέρω στην οικοδέσποινα το δωράκι…. Η βραδιά κύλησε ευχάριστα και περιττό να σας πω ότι το κυρίαρχο θέμα που συζητήσαμε ήταν η ακρίβεια στην αγορά και όχι το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Αυστραλία ή το προγραμματικό Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και πολύ περισσότερο αν θα γίνουν πρόωρες εκλογές και πότε…. ό-“Δεν είναι οξύμωρο από τη μία να μη μας φθάνει ο μισθός για να ζήσουμε και από την άλλη οι Έλληνες να θεωρούμαστε και οι πρώτοι γλεντζέδες…;”… Η απάντηση στο ερώτημα ήρθε αμέσως από το σύζυγο…. -“Δε θα έχουμε για πολύ αυτό το χαρακτηρισμό. Η διασκέδαση έφτασε στα ύψη. Η διασκέδαση στην Ελλάδα αν υπολογίσουμε τις αποδοχές ενός μέσου Έλληνα σε σχέση με τις αποδοχές τους αντίστοιχου Ευρωπαίου φαντάζουν εξωπραγματικές στη χώρα μας. Η ελληνική διασκέδαση κοστίζει περίπου το ίδιο ή και περισσότερο από όσο η διασκέδαση στο Λονδίνο, στο Παρίσι ή στο Μόναχο…”…. Η ώρα πέρασε με φιλοσοφίες, προβληματισμούς και φυσικά αστεία και πειράγματα…. *Λίγο πριν φύγουμε, εμφανίζεται η οικοδέσποινα με το δώρο και ως ένδειξη ευγένειας το ανοίγει μπροστά μας…. Μόλις αντιλαμβάνεται τι είναι, χαμογελά και με ευχαριστεί με ένα ζεστό φιλί…. -“Σε ευχαριστώ είναι το αγαπημένο μου φρούτο και με την τιμή που έφτασε…”… Εννοείται βέβαια όταν μιλάμε για κεράσια, μιλάμε για τα πετροκέρασα, εκείνα τα μεγάλα γεμάτα γλύκα, και όχι εκείνα που μοιάζουν με κεράσια, τα τρίτης κατηγορίας και βάλε… Τελικά τα “κεράσια” μου ήταν το κερασάκι στην “τούρτα” της ευχάριστης βραδιάς με τους φίλους μας… Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε στο σπίτι, από το “έτερόν μου ήμισυ” δέχθηκα και το σχόλιο “άντε πάλι κατάφερε να πρωτοτυπήσεις…”….και φυσικά ρώτησε… ” εμείς πότε θα φάμε κεράσια…;”….