Κατά λάθος ζούμε.
Μαύρο γάλα μαύρο μέλι ήπιε κείνο το πρωί
έγραψε κάποτε ο Γκάτσος.
Μετωπική σύγκρουση,
μια άμορφη φλεγόμενη μάζα η ψυχή μας.
Το απολύτως συντετριμμένο.
1η μέρα του Μάρτη
Όχι όμως της Άνοιξης για αυτούς που πέταξαν.
Σε ποια αστέρια ταξίδεψαν άραγε να κατοικήσουν.
Ο Δρόμος τελικά είναι η φλέβα της φωτιάς
και ταξίδι είναι μόνο η προσευχή τραγούδησε ο Αλκίνοος
Το εύθραυστο της ύπαρξής μας
Βαριά και πένθιμη η εσωτερική και εξωτερική σιωπή μας.
Καημοί σε μια μέρα που θα γραφτούν
για πάντα στην ιστορία του τόπου του Ομήρου
Όνειρο που φεύγει η ζωή
Ερημικά φευγάτα πουλιά μέσα από τις στάχτες
Στέπα ερημική η καρδιά μας.
Μέσα στον ανθό τους,
Τα τρένα συνεχίζουν να μας στοιχειώνουν
Πρώτη αντίδραση και για πάντα η σιωπή.
Μες στην κοιλάδα των Τεμπών.
Δεν έχει η μοίρα γραφτό
Ερχόμαστε από τη σιωπή και στην σιωπή ξαναγυρνάμε
συνεχίζει το τραγούδι και
Ούτε λαμπάδες ούτε προσευχές για αυτούς που φύγαν
Βασανισμένη άνοιξη
Παλιές αρχέγονες αλήθειες
Κίτρινο πικρό κρασί
Κόκκινες πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ
ούτε από ξωκλήσια ούτε από θαυματουργές πηγές.
Οι σκέψεις όλων μας σέβας γονυπετές στον πόνο
Δεν είναι εύκολα τα λόγια
Εγκολπώνω την στεντόρεια φωνή των σιωπών
Δεν είναι καθόλου εύκολο
Ο Μεγάλος Πόνος που στοίχειωσε
την Μνήμη στην Καρδιά
είναι η τελευταία ευκαιρία που έχουμε ως κοινωνία
να κοιταχθούμε στον καθρέφτη
και να σπάσουμε το είδωλο της υποκρισίας της ντροπής
και της κατάπτωσης.
Ειδάλλως οι λαφυραγωγείς θα συνεχίζουν
να σκυλεύουν την ύπαρξή μας
πουλώντας την στα Δημόσια SCRAP
της κρατικής ανακύκλωσης.
Με πόνο ψυχής
Μιχάλης Σπανίδης
