Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 175η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2014

Προς τον Ιερό Κλήρο και τον ευσεβή Λαό

της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

 

Αδελφοί μου αγαπητοί,

Κατά την ημέρα της Εισόδου του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαΐων σείσθηκε ο τόπος από την υποδοχή που του επεφύλαξε ο λαός. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξεως, ακόμη και μικρά παιδιά, “εξήλθον εις απάντησιν αυτού”.

Έριχναν τα ρούχα τους στο δρόμο για να περάσει από πάνω τους ο Χριστός και έσειαν τα βαΐα των φοινίκων θριαμβευτικά για να τον καλωσορίσουν.

Προς τον Ιερό Κλήρο και τον ευσεβή Λαό

της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

 

Αδελφοί μου αγαπητοί,

Κατά την ημέρα της Εισόδου του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαΐων σείσθηκε ο τόπος από την υποδοχή που του επεφύλαξε ο λαός. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξεως, ακόμη και μικρά παιδιά, “εξήλθον εις απάντησιν αυτού”.

Έριχναν τα ρούχα τους στο δρόμο για να περάσει από πάνω τους ο Χριστός και έσειαν τα βαΐα των φοινίκων θριαμβευτικά για να τον καλωσορίσουν.

Όμως τι κρίμα! Όλα αυτά ήταν εκδηλώσεις που δεν είχαν σχέση με την αλήθεια. Ήταν ζυμωμένες με την ιδιοτέλεια, το συμφέρον, με αυτά που περιορίζονται στη γη.

Και σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, ο ίδιος εκείνος λαός φωνάζει “άρον, άρον σταύρωσον αυτόν”.

Ο Προφήτης Ησαΐας, οκτακόσια χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού διατυπώνει την αιώνια αλήθεια για τον Χριστό και το λυτρωτικό Του έργο: “Ο λαός ούτος τοις χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτού πόρρω απέχει απ’ εμού”.

Και τα λόγια αυτά δεν ίσχυαν μόνο για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης, αλλά απαράλλακτα ταιριάζουν για τους ανθρώπους κάθε εποχής και για μας σήμερα.

Ακούσαμε σήμερα το Χριστό να εκφράζει δια των υμνογράφων το παράπονό Του: “Λαός μου τι εποίησά σοι και τι με ανταπέδωκας? αντί του μάνα χολή”.

Δημιούργησε από αγάπη τον κόσμο, τον έναστρο ουρανό, την ανθοστόλιστη γη, την αχανή θάλασσα, τα δασοσκέπαστα και χιονοσκέπαστα βουνά και εμείς με την αδιαφορία και την απληστία μας καταστρέφουμε τη δημιουργία προκαλώντας το τεράστιο οικολογικό πρόβλημα με τις απρόβλεπτες συνέπειες, περιφρονώντας το Δημιουργό.

Έπλασε τον άνθρωπο “βραχύ τι παρ’ αγγέλους”, δηλαδή κάτι κατώτερο από τους αγγέλους του και ο άνθρωπος τον συλλαμβάνει ως κακούργο και τον σταυρώνει ως ληστή ανάμεσα σε δύο άλλους.

“Πώς δημιούργησε τον άνθρωπο ο Θεός και πώς κατάντησε τον Θεό ο άνθρωπος” λέγει σ’ ένα λόγο του σαν σήμερα ο Ηλίας Μηνιάτης. Κατέστησε τον άνθρωπο ο Θεός Κύριο όλης της κτίσεως. “Πάντα υπέταξε υπό τους πόδας αυτού” και ο άνθρωπος, αντί να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του, με τα ίδια του τα χέρια τον ράπισε, τον μαστίγωσε, τον σταύρωσε.

Ακούσαμε αυτή τη Μ. Εβδομάδα και ψάλαμε με τα χείλη μας “λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής” και όμως δεν ενδιαφερόμαστε γι’ αυτή την στολή που έχει σχέση με την ορθή πίστη και την αγάπη στο συνάνθρωπο, τα καλά έργα.

Θέλουμε να κατεβάσουμε το Χριστό στα δικά μας μέτρα και όχι να υψωθούμε και να υπακούσουμε σε ο,τι Εκείνος μας λέει. Ψάλλαμε και ακούσαμε στο Ναό πολλές φορές χθες βράδυ και σήμερα “δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε δόξα σοι”, κρατούμε όμως στην ψυχή μας κακία, μίσος για το συνάνθρωπό μας.

Είναι απόλυτα διακαιολογημένο λοιπόν το παράπονο του Κυρίου μας.

Με ονομάζετε Κύριο και δε με υπακούτε.

Με ονομάζετε φως και δε με βλέπετε.

Με ονομάζετε οδό και δε με βαδίζετε.

Με ονομάζετε ζωή, αλλά δε με επιθυμείτε.

Με αποκαλείτε αλήθεια και δε με πιστεύετε.

Με αποκαλείτε Παντοδύμαμο και δε με εμπιστεύεστε.

Με ονομάζετε Πατέρα, αλλά δε θέλετε να είστε παιδιά μου.

Με ονομάζετε Σωτήρα αλλά δεν θέλετε τη σωτηρία σας.

Με θεωρείτε Βασιλέα, αλλά μου αφαιρείτε το στέμμα και μου βάλατε το ακάνθινο στεφάνι.

Αδελφοί, ας συμπορευθούμε μαζί Του με πίστη σ’ Εκείνον, με υπομονή, με ελπίδα, με αγάπη και ας στρώσουμε στα πόδια του όχι ενδύματα, όχι άψυχα κλωνάρια δένδρων που μαραίνονται, αλλά τον εαυτό μας, την ύπαρξή μας, τη ζωή μας, τον εγωισμό μας και την υπακοή μας στο θέλημά Του, να τον κάνουμε Κύριο και ρυθμιστή της ζωής μας.

 

Διάπυρος προς τον Παθόντα Κύριον ευχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ