Μετάξι Σουφλίου … ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα.

Στο Σουφλί, το άλλοτε αστικό κέντρο,  που έγινε γνωστό στα πέρατα της Οικουμένης για το μετάξι του, σήμερα δεν παράγεται μεταξωτή κλωστή. Μουριές υπάρχουν, αλλά το κατά ποσό είναι υγιείς κάνεις δεν είναι σε θέση να το επιβεβαιώσει. Σηροτρόφοι υπάρχουν και κουκούλια υπάρχουν αλλά δεν χρησιμοποιούνται για το σκοπό που η φύση τα κατασκεύασε, δηλαδή για την παραγωγή μεταξωτής κλωστής.

Στο Σουφλί, το άλλοτε αστικό κέντρο,  που έγινε γνωστό στα πέρατα της Οικουμένης για το μετάξι του, σήμερα δεν παράγεται μεταξωτή κλωστή. Μουριές υπάρχουν, αλλά το κατά ποσό είναι υγιείς κάνεις δεν είναι σε θέση να το επιβεβαιώσει. Σηροτρόφοι υπάρχουν και κουκούλια υπάρχουν αλλά δεν χρησιμοποιούνται για το σκοπό που η φύση τα κατασκεύασε, δηλαδή για την παραγωγή μεταξωτής κλωστής.

Υπάρχει και αναπηνιστήριο αλλά δε λειτουργεί. Η αναστολή της παραγωγής σουλφιώτικου μεταξιού ξεκινά το 1970 περίπου, όταν το ελληνικό κράτος άρχισε να μοιράζει ασύστολα στους παραγωγούς επιδοτήσεις, χωρίς έλεγχο και χωρίς ευθύνη απέναντι στην πιο ποιοτική κλωστή του κόσμου, το μετάξι.

Κανείς μα κανείς από τους εμπλεκόμενους όλα αυτά τα χρόνια δεν συνειδητοποίησε ότι το μετάξι του Σουφλίου, εξαιτίας των μοναδικών  κλιματολογικών συνθηκών που επικρατούν στην περιοχή και δίνουν στα φύλλα της μουριάς μοναδικές ουσίες,  καθιστούν την κλωστή ανθεκτική και μεγαλύτερου μήκους σε σχέση με άλλες περιοχές. Είναι αναμφίβολα το καλύτερο μετάξι του κόσμου, γεγονός που δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ούτε οι Εβρίτες αλλά ούτε βεβαίως και το ελληνικό κράτος.

Ο βόρειος Έβρος θα μπορούσε να έχει το status του Βελγίου, που ως γνωστόν παράγει την καλύτερη δαντέλα του κόσμου. Η βασική όμως διαφορά του Βελγίου με την Ελλάδα είναι ότι εκεί κυριαρχεί  η παιδεία,  η δια βίου μάθηση, ο μακροπρόθεσμος προσανατολισμός και ο σωστός κρατικός προγραμματισμός.

Αντίθετα στη χώρα μας  επικρατεί η απόλυτη προχειρότητα, κάτι που το δηλώνω με τα λόγου γνώσεως, όπως αυτή προκύπτει από την  εμπειρία μου και την επαγγελματική μου δραστηριότητα των τελευταίων ετών στην περιοχή.

Το προσωπικό μου όνειρο και ο στόχος μου, που πηγάζει από την εβρίτικη καταγωγή μου, είναι  να επαναφέρει η  ομάδα της Αρσινόης  στο σουφλιώτικο μετάξι τη χαμένη αίγλη και αξία του, μέσα από μακροπρόθεσμους στόχους και σκληρή δουλειά,  κάτι που σιγά σιγά συνειδητοποιώ ότι είναι χωρίς αντίκρισμα.

Ό Έβρος και η Θράκη  πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η διαπλοκή, το εύκολο χρήμα,  τα δανεικά, η έλλειψη σεβασμού στο τόπο και η απόλυτη έλλειψη τεχνογνωσίας,  δεν βοηθούν στην αναβίωση  της παραγωγής μεταξιού, όπως και σε τίποτα άλλο.

Ο αγρότης πρέπει να αποκτήσει τεχνογνωσία όπως ακριβώς συμβαίνει στη γειτονική μας Βουλγαρία, όπου υπάρχουν σχολές σηροτροφίας πανεπιστημιακής μάλιστα κλάσης σε αντίθεση φυσικά με την χώρα μας.

Όσον αφορά το αναπηνιστήριο, εργαστήριο απόλυτα αναγκαίο για την διαδικασία παραγωγής της μεταξωτής κλωστής, αν και το κτίριο φιλοξενεί μηχανήματα που αγοράστηκαν από τη δημοτική αρχή με χρήματα του Έλληνα πολίτη, δεν έχει λειτουργήσει ούτε μία φορά. Αδιανόητο για μια χώρα που θέλει να ονομάζεται κοιτίδα του πολιτισμού.

Η παραπάνω κατάσταση πονάει αφού λείπει παντελώς η αίσθηση της αγάπης για αυτό το υπέροχο θεϊκό ύφασμα. Και φυσικά δεν κατηγορεί κανείς τους κατοίκους που δεν γνωρίζουν το θησαυρό που έχουν στα χέρια τους. Αυτό που πρέπει να κατηγορήσουμε είναι το κράτος που δεν τους παρέχει την αναγκαία παιδεία. Για να έχεις επιτυχία πρέπει το αντικείμενο με το οποίο ασχολείσαι να το αγαπήσεις.

Μόνο η σκληρή δουλειά  «παντρεμένη» με αγάπη για το μετάξι θα φέρει αποτέλεσμα.

Το επόμενο βήμα βέβαια είναι η ύφανση. Σήμερα στην περιοχή υπάρχουν ορισμένες σοβαρές οικογένειες, γνώστες της διαδικασίας ύφανσης, που φυσικά χρησιμοποιούν κλωστή Κίνας αφού Σουφλιώτικη δεν υπάρχει.

Η μακρόχρονη έρευνά μου στην περιοχή πολύ πριν την έναρξη της «Αρσινόης της Θράκης», απέδειξε ότι σήμερα δεν υπάρχει μεταξωτή σουφλιώτικη κλωστή. Σε αυτό το σημείο η ευθύνη του ελληνικού κράτους είναι τεράστια αφού με την προχειρότητα που το χαρακτηρίζει κατέστρεψε ότι ομορφότερο και πολυτιμότερο παρήγαγε αυτή η περιοχή. Ωστόσο επειδή ποτέ δεν είναι αργά αν θέλει μπορεί να αναβιώσει την παραγωγή μεταξιού στο Σουφλί, προχωρώντας σε καταγραφή των αγροτών που έχουν στην κατοχή τους μουριές, που είναι διαθέσιμοι και έτοιμοι  για παραγωγή και αφού τους προσφέρει την αναγκαία τεχνογνωσία, κάτω από έλεγχο φυσικά, να τους δώσει όλα εκείνα τα εχέγγυα για την έναρξη της παραγωγής. Το ίδιο φυσικά πρέπει να κάνει και με τους σηροτρόφους.

Δεν είναι στις προθέσεις μου να προσβάλω κανένα, πόσο μάλλον τους συμπατριώτες μου και εάν κάποιοι έχουν θιχτεί από τα προαναφερόμενα, ζητώ συγγνώμη. Απλά  θεωρώ ότι πρέπει επιτέλους όσοι θέλουν να λέγονται παραγωγοί μεταξωτής κλωστής Σουφλίου,  πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι  έχουν στο χέρι τους κάτι πολύ πολύτιμο, ότι είναι απόγονοι μιας αστικής ανοιχτής κοινωνίας και ότι είναι  πολύ άξιοι για να επιβιώνουν μόνο από τις κρατικές επιδοτήσεις.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουν επίσης  ότι μόνο με την αλήθεια απέναντι πρωτίστως στον εαυτό τους και έπειτα στους υπολοίπους, μπορούν με σκληρή δομημένη δουλειά να αναβιώσουν το μετάξι.

Και ένας σοβαρός και δίκαιος ανταγωνισμός μόνο παραγωγικός μπορεί να είναι.

 

Κατερίνα Καραγιάννη

Ιδρύτρια

«Αρσινόη της Θράκης»

Σχετικά Άρθρα

Διαβάστε Επίσης
Close
Back to top button