“Ουδείς θα κινηθεί προς τα πίσω…”
Εδώ και δύο χρόνια ένα βλέμμα παιδικό, χωρίς δογματισμούς και παρωπίδες, με ασυνήθι στη τόλμη και παρρησία, ήρθε και φώλιασε, στο σύμβολο της πιο γόνιμης δράσης του Έλληνα πραματευτή.
Όλο και περισσότερο ανήσυχο, όλο και περισσότερο αθώο.
Ένα βλέμμα παιδιών, με βαριές αποσκευές.
Γεμάτα αποχρώσεις στην ψυχή, ειλικρινώς, εξακολουθούν να προτάσσουν το δικαίωμα ελεύθερης σκέψης και έκφρασης.
Εδώ και δύο χρόνια ένα βλέμμα παιδικό, χωρίς δογματισμούς και παρωπίδες, με ασυνήθι στη τόλμη και παρρησία, ήρθε και φώλιασε, στο σύμβολο της πιο γόνιμης δράσης του Έλληνα πραματευτή.
Όλο και περισσότερο ανήσυχο, όλο και περισσότερο αθώο.
Ένα βλέμμα παιδιών, με βαριές αποσκευές.
Γεμάτα αποχρώσεις στην ψυχή, ειλικρινώς, εξακολουθούν να προτάσσουν το δικαίωμα ελεύθερης σκέψης και έκφρασης.
Ένα βλέμμα οπωσδήποτε πιο καθαρό και έντιμο από αυτό των ευπρεπών και εντίμων αρχόντων ενηλίκων, των χρόνια πάσχοντας από τη βασική ασθένεια της υποκρισίας, της καπηλείας και της απαξίωσης.
Με την αντίδρασή τους να αντανακλά πολλαπλάσια τις κοινωνικές τους παθογένειες.
Πολλοί οι κλητοί. Λίγοι όμως οι εκλεκτοί.
Σε έναν χώρο σύμβολο για την δύναμη του Έλληνα Ερμή, στην ιστορική διαδρομή της, οι δυνάμεις του παρασιτισμού αποδείχθηκαν πάντα ισχυρότερες από τις δυνάμεις της παραγωγής, θέλοντας να επιβάλουν ένα αυταρχικό μοντέλο λειτουργίας στηριγμένο στην απαγόρευση και την στέρηση, ζητώντας συνεχώς απαντήσεις και λύσεις στις μη συμβατικές πρακτικές του χθες.
Η σοβαρότητα είναι κατάκτηση που κερδίζεται με πάλη απέναντι στον τραμπουκισμό, που διεκδικεί και πάλι ρόλο στην έννομη τάξη, με δείκτες ακατάσχετης γελοιοποίησης.
Χυδαία πρότυπα και κρατικοδίαιτοι βαρώνοι, θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν κουμάντο με τους όρους που αυτοί επιθυμούν, στηριζόμενοι στην φαυλότητα, την διαφθορά και την ανικανότητα.
Ένας εσμός να δίνει μια μάχη επιβίωσης.
Εκθαμβωτικές ασχήμιες από μειοψηφίες των άκρων να θέλουν να επιβάλουν αυτό που γουστάρουν.
Να μην αλλάξει τίποτα. Να μην διαλυθεί το “μαγαζάκι”. Αυτό είναι το μοναδικό περιεχόμενο και νόημα ζωής.
Σοβαροφανή και θορυβώδη παδαριωδία, με την χρήση ελαφρών παυσίπονων, κόντρα στη απαιτούμενη επαναφορά στη ζωή του υγιούς κομματιού του σώματος.
Αυτοσκοπός, η περισσότερο παραγωγή θερμότητας παρά φωτός.
Μοναδική έννοια να κρατούνται από την ατομική καρέκλα και να επιδεικνύουν τα νέα αποκτήματα της καθημερινής γκαρνταρόμπας.
Να θέλουν τους άλλους στρατιωτάκια στις φάλαγγες της καπηλικής κρατικοδίαιτης μπουρζουαζίας. Συμμέτοχους σε ένα θλιβερό παρασκήνιο που παραπαίει χωρίς πυξίδα.
Σε έναν χώρο χωρίς χρόνο.
Χωρίς τον κόσμο των τεχνών και του εμπορίου.
Χωρίς τον ίσκιο της ζωής.
Να συρρικνώσουν τα παιδιά το παρελθόν και να χαθούνε στην μετάφραση του μέλλοντος.
Κι όμως τα παιδιά ήταν σαφή από την αρχή.
Πορεία τους οι στίχοι του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη:
“Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
την λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ‘ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδελφός.
Να βρούνε γωνιά να ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ‘ρθει συντροφιά ο Χριστός.”
Μιχάλης Σπανίδης
Ξάνθη 26 Νοεμβρίου 2012
*Ταγματάρχης Δημήτριος Κασλάς,
ο ήρωας του υψώματος 731.
