Παρουσίαση του βιβλίου του Τάσου Συμεωνίδη
Παρασκευή σήμερα φίλοι μου, 17 του Γενάρη του έτους 2014.
Του Αγίου Αντωνίου.
Σε λίγο απόψε, περίπου σε τρείς ώρες η μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα του Δία, διέρχεται από τον κεντρικό μεσημβρινό του μεγάλου πλανήτη, φωτιζόμενη από τον ακρογωνιαίο λίθο του πλανητικού μας συστήματος, τον Ήλιο.
ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΣ ΛΙΘΟΣ
Ένα σύννεφο ταξιδεμένο,
Παρασκευή σήμερα φίλοι μου, 17 του Γενάρη του έτους 2014.
Του Αγίου Αντωνίου.
Σε λίγο απόψε, περίπου σε τρείς ώρες η μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα του Δία, διέρχεται από τον κεντρικό μεσημβρινό του μεγάλου πλανήτη, φωτιζόμενη από τον ακρογωνιαίο λίθο του πλανητικού μας συστήματος, τον Ήλιο.
ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΣ ΛΙΘΟΣ
Ένα σύννεφο ταξιδεμένο,
καθώς φαινόταν, πολύ καιρό στην ερημιά, ρίχνει τον ίσκιο του στα μάρμαρα της Πόλης-Αγοράς Της Ξάνθης, με την χαρά της ωρίμανσης αλλά και την πίκρα των ανυπόμονων χεριών. Ονειρική αίσθηση που συνεπαίρνει. Έργο εξαιρετικό πλούσιο και μεγάλων απαιτήσεων. Μουσικός λόγος που αρθρώνεται από τις ποιότητες του Τάσου.
“Μικρό ανθρωπάκι, χάρτινο, σε γέμισα στολίδια
Που ‘ναι τ’ αποκαΐδια απ’ τη φωτιά του νου μου
Σ’ αγάπησα, σε φίλησα, σε κράτησα κοντά μου
Κι είσαι η αναφορά μου στα λάθη του κορμιού μου”
Μια παραγωγή που χαρακτηρίζεται από την αυστηρή δωρικότητά της, την ηθική της ελευθερία, την άμεση και καθαρή ερμηνεία.
Συνολικά μια δουλειά μουσικά εξαιρετική, ατμοσφαιρική, καλοστημένη, με τους ερμηνευτές της να είναι θαυμάσιοι όλοι στο σύνολό τους.
Το όνειρο του Τάσου υλοποίησε εξαιρετικά ο ενορχηστρωτής μουσικοσυνθέτης Νίκος Νικολαΐδης, ο οποίος στήριξε με τη συμβολή του όλο το πράτειν.
Μελωδικά πληθωρικό, με πάθος και παλμό, συνδυάζοντας καθαρότητα και δεξιοτεχνία.
Σε έναν τόπο που επί δεκαετίες υποκλίνεται στην αισθητική της πίστας, καθώς από κάτω το πλήθος παραληρεί φαντασιωνομένο ότι σε ανάλογο θρόνο κάθεται το δικό του αφασικό εγώ.
Ένας τόπος ευλογημένος όπου οι εκφραστές του συναισθήματος της αφασικής ευδαιμονίας, πρόσωπα ίδια που πηγαινοέρχονται χωρίς αιδώ, μαζί με τις χρωματικές ομπρέλες, τον κατάντησαν τόπο ασύλου της ατιμωρησίας του κυνισμού και της υποκρισίας.
Κι όμως ο λόγος του ποιητή-στιχουργού πάντα συνεπής στο κάλεσμα του καιρού.
“Όρκος στο ψέμα
Αιχμαλωτίστηκε το βλέμμα
Πώς να τους νιώσω, πώς να τους νιώσω”
Ο Τάσος γράφει και συνθέτει για τον καιρό του, με πύκνωση και ακρίβεια, στην εποχή της χαλαρότητας, προτείνοντας ένα διαφορετικό ήθος με περισσότερο ουσιαστικό περιεχόμενο.
Ζωντανεύει όχι μόνο στιγμές, χρόνια, γεγονότα και πρόσωπα, αλλά κυρίως αξίες και έργα που σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε να φωτίσουν το επόμενο βήμα μας, τα μεγάλα μας όχι και τις μικρές μας καταφάσεις.
Ίσως κάποιοι να βιάζονται να αποδυναμώσουν την φωνή των ποιητών στην Πόλη-Αγορά.
Όλοι τους πρόσωπα, που αφήνουν το στίγμα τους, συνθέτουν την παθολογία μας, την αντοχή μας απέναντι στο χρόνο.
Και η μνήμη, ρακοσυλλέκτης που ανασύρει στο φως σκουριασμένα σκεύη, φλούδες ιστοριών, ήχους από σειρήνες σε στέγες Καλλιμάρμαρων κτιρίων, τριξίματα δοντιών, καντίνες στην άκρη των δρόμων.
Και πάνω απ’ όλα ο χρόνος που κυλάει: ιμάντας παραγωγής-η αίσθηση μιας συνενοχής, η ανάγκη μιας συνάντησης κάπου κάποτε, έστω και σ’ ένα κομμάτι χαρτί, έστω και στο βυθό μιας ανθολογίας.
Ερμηνείες τραγουδιών με αίσθηση του απαιτούμενου ύφους, εναλλάσσοντας την τρυφερότητα με το πάθος.
Φωνές φωτεινές, καθαρές, αισθαντικές, με ηχόχρωμα δροσερό, με άριστη προφορά και άρθρωση, που διαθέτουν ήχο ωραίο, στιβαρό, δεξιοτεχνικό, με συναισθηματική εγκράτεια.
Ήχος που διαθέτει ελεγχόμενο παλμό, καθαρότητα και ακρίβεια, δημιουργώντας ξέφωτα.
Ο Τάσος μεσήλικας αλλά με το ίδιο άσβεστο πάθος για την μουσική, δείχνει να τα απολαμβάνει όλα αυτά με τον ενθουσιασμό εφήβου.
Γεμάτη φαντασία και αμεσότητα η φρέσκια ερμηνεία των τραγουδιών από όλα τα παιδιά, αναβοσβήνει στον μουσικό χάρτη της Πόλης σαν φάρος προσανατολισμού.
Από μια χρονιά που έφυγε, πολύ δύσκολη, γεμάτη ανατροπές και διαψεύσεις, φιλοξενούμε σήμερα εδώ λοιπόν μια μουσική πρόταση διεξόδου στην Πόλη-Αγορά της Ξάνθης, χωρίς συνθήματα, αλλά με ερωτήματα, καθαρίζοντας το πλάνο από την ανούσια φλυαρία, αναδεικνύοντας την ουσία του Λόγου Και Της Πράξης, με το ύφος της, την αυτοτέλειά της και την δική της αισθητική κατεύθυνση.
“Πιάσου απ’ το νήμα μιας φωτιάς κι ανηφόρισε
Στ’ άγρια της ζωής τα βοσκοτόπια
Δέσε τους καημούς στα πρωτοβρόχια
Να τυλιχτείς με τη βροχή
Τα πράσινα του δάσους
Στα Τάρταρα του πάθους να χαθείς
Να τυλιχτείς με τη βροχή
Να παίξεις τους ανέμους
Πιάσ’ την ακτίνα της αυγής κι ανηφόρισε
Φώτισε καινούργιους διαδρόμους”.
Εδώ λοιπόν σήμερα, ενώπιών σας, με καρδιά, αδέσποτοι, ξεκομμένοι με πείσμα εξ αρχής από καλλιτεχνικές σκηνές και άνυδρες αστικές φυλές, αναφερόμενοι σε μια ζυγαριά, που αποφεύγει τις υπερβολές και τις μεγεθύνσεις, έχοντας για κλίμακα το φιλοσοφικό απόσταγμα της ανθρώπινης διαδρομής τους.
Ένα κάλεσμα, μια ελπίδα ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι, παραμελημένες πλειάδες, ακτίνες από την ρόδα των ταξιδιών, που πιστεύουν στην μουσική του Λόγου και στον στίχο της Πράξης.
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
