Για το κλείσιμο της βιομηχανίας Ζάχαρης στην Ξάνθη
Η απόφαση για το κλείσιμο του εργοστασίου στην Ξάνθη, της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ), (που η παραγωγή είχε σταματήσει εδώ και χρόνια) έρχεται να σφραγίσει ουσιαστικά τις δραματικές ανατροπές που αποφασίσθηκαν στο πλαίσιο της ΚΑΠ, από το 2008 με στόχο τη συρρίκνωση της τευτλοκαλλιέργειας και της βιομηχανίας ζάχαρης στη χώρα αλλά και πανευρωπαϊκά.
Η απόφαση για το κλείσιμο του εργοστασίου στην Ξάνθη, της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ), (που η παραγωγή είχε σταματήσει εδώ και χρόνια) έρχεται να σφραγίσει ουσιαστικά τις δραματικές ανατροπές που αποφασίσθηκαν στο πλαίσιο της ΚΑΠ, από το 2008 με στόχο τη συρρίκνωση της τευτλοκαλλιέργειας και της βιομηχανίας ζάχαρης στη χώρα αλλά και πανευρωπαϊκά.
Ενώ η χώρα μας έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει την τευτλοκαλλιέργεια ώστε να καλύψει τις εγχώριες ανάγκες, αλλά και να πολλαπλασιάσει τις εξαγωγές της, τελικά η ΕΒΖ οδηγείται σε ιδιωτικοποίηση, η τευτλοκαλλιέργεια μεθοδευμένα σε εγκατάλειψη και ταυτόχρονα γιγαντώνεται η εξάρτηση της χώρας στο διατροφικό τομέα από εισαγωγές. Αυτή είναι η πολιτική της ΕΕ, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αναζητά ξένες επενδύσεις να έρθουν στην Ελλάδα για να αναπτύξουν παραγωγικούς τομείς, κλείνει παραγωγικά εργοστάσια, δυναμικά, όπως η ΕΒΖ. Κυριολεκτικά τα εκτελεί. Αυτός είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, δημιουργεί φτώχεια, ανεργία, απόγνωση στους πολλούς για να εξασφαλίζει κέρδη στα μονοπώλια και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ακόμη και το «παραμύθι» που παίχτηκε τα τελευταία 6 χρόνια, από τις διάφορες πρασινογάλαζες κυβερνήσεις, για την μετατροπή του εργοστασίου Ζάχαρης της Ξάνθης, σε εργοστάσιο παραγωγής βιοαιθανόλης, ήταν προκλητικό. Προσπάθησαν να προλάβουν τις αντιδράσεις. Όλες αυτές οι υποσχέσεις αποδείχτηκαν ότι ήταν «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του».
Το θέμα της ζάχαρης δεν είναι κάτι ξεχωριστό από όλες τις διεργασίες που γίνονται σήμερα στον τομέα της οικονομίας και της πολιτικής στην ΕΕ, στον ίδιο δρόμο βαδίζει και η ΣΕΚΑΠ και οι πρώην ΔΕΚΟ, συνολικά αυτή η πολιτική είναι άγρια αντιλαϊκή. Όπως γίνεται σήμερα με την τευτλοκαλλιέργεια έγινε προηγούμενα με την καπνοκαλλιέργεια, γίνεται με την κτηνοτροφία.
Εμείς ως ΚΚΕ, μιλάμε για άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού και όχι των μονοπωλίων. Μέσα από τους σημερινούς αγώνες διεκδικούμε μέτρα που άμεσα θα ανακουφίσουν τους εργαζόμενους, αλλά ταυτόχρονα εμπνέουν μαχητική αισιοδοξία και δίνουν προοπτική.
Και αυτό μπορεί να γίνει με επιστημονική στήριξη δωρεάν, με κατάργηση του ΦΠΑ σε όλα τα αγροτικά εφόδια, με αφορολόγητο πετρέλαιο στους αγρότες και με έργα υποδομής που θα τους εξασφαλίσουν τη μείωση του κόστους παραγωγής και θα τους συμφέρει να καλλιεργούν.
Σε πορεία απειθαρχίας και ανυπακοής στην ΕΕ που θέλει συρρίκνωση της ΕΒΖ, γενικά των αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων, να παράγουμε την ποσότητα και την ποιότητα προϊόντων, που έχουμε ανάγκη ως λαός, ως χώρα. Πρέπει σήμερα οι εργαζόμενοι, η φτωχομεσαία αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι να συγκροτήσουν τη δική τους ισχυρή Λαϊκή Συμμαχία – Αντιπολίτευση, ενάντια στην πολιτική της ΕΕ και των μονοπωλίων, διεκδικώντας τον πλούτο που παράγουν, την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στα πλαίσια της Λαϊκής Εξουσίας.
Αυτή τη σύγκρουση προωθούμε, γιατί αυτό συμφέρει στο λαό μας. Και αυτό ζητάμε να γίνει αίτημα και διεκδίκηση όλου του εργαζόμενου λαού.
ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΞΑΝΘΗΣ του ΚΚΕ
