ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ ΚΑΝΕΤΕ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ

Κύριε Πρωθυπουργέ

Επισκεπτόμενος την ιδιαίτερη πατρίδα σας την Πύλο (Νεόκαστρο), είτε κινείσθε από Καλαμάτα, είτε από Αρκαδιά (Κυπαρισσία) θα αντικρύσετε, θαμπά, μέσα στην αχλύ του Μεσσηνιακού κάμπου, το ιστορικό, το θρυλικό, ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ, ΜΑΝΙΑΚΙ.

Κατά την κρίση σας, κάνετε μια στάση. Στραφείτε προς το ΜΑΝΙΑΚΙ και νοερά γυρίστε, για λίγο, πίσω στο παρελθόν.

Κύριε Πρωθυπουργέ

Επισκεπτόμενος την ιδιαίτερη πατρίδα σας την Πύλο (Νεόκαστρο), είτε κινείσθε από Καλαμάτα, είτε από Αρκαδιά (Κυπαρισσία) θα αντικρύσετε, θαμπά, μέσα στην αχλύ του Μεσσηνιακού κάμπου, το ιστορικό, το θρυλικό, ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ, ΜΑΝΙΑΚΙ.

Κατά την κρίση σας, κάνετε μια στάση. Στραφείτε προς το ΜΑΝΙΑΚΙ και νοερά γυρίστε, για λίγο, πίσω στο παρελθόν.

Υπό την επήρεια της αντάρας και του κουρνιαχτού, της σκληρής και φονικής μάχης, που έγινε εκεί στο ΜΑΝΙΑΚΙ, αναβαπτισθείτε, αναλογισθείτε, προβληματισθείτε, αναθεωρείστε αποφάσεις σας και πράξετε, το σωστό, το ορθό και πάνω απ’ όλα το εθνικό για το μέλλον αυτού του τόπου. Το ΜΑΝΙΑΚΙ, είναι ένας τηλαυγής φάρος, ένα εθνικό προσκυνητάρι, για όλους μας. Μην το προσπερνάμε αδιάφοροι.

Από το πολυθρύλητο ΜΑΝΙΑΚΙ, σήμερα έχουν απομείνει τα κουφάρια των χορταριασμένων και ερειπωμένων ταμπουριών του ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ. Είναι οι μοναδικοί αδιάψευστοι μάρτυρες των επικών και ηρωϊκών συγκρούσεων, σώμα με σώμα, που έγιναν μεταξύ των επαναστατών Ελλήνων και των φανατισμένων ορδών του εισβολέα Ιμπραήμ.

Από τη σύγκρουση αυτή διαχρονικά βγαίνουν συμπεράσματα, που αφορούν άμεσα, στα σημερινά στρατιωτικά και πολιτικά δρώμενα στη χώρα μας. Ο Ιμπραήμ στις 11 και 12 Φεβρουαρίου 1825, αποβιβάζεται στη Μεθώνη. Δημιουργεί προγεφύρωμα, το οποίο την επομένη της αποβιβάσεως του, επιχειρεί να διευρύνει, σύμφωνα με τις τότε και σήμερα μοντέρνες αρχές τακτικής και στρατηγικής. Ετσι λοιπόν:

1. Την αυγή της 7ης Απριλίου 1825, στο Κρεμμύδι Μεσσηνίας, ο στρατηγικός Ιμπραήμ επιτίθεται με τον όγκο των δυνάμεών του, στο αδύνατο σημείο της παράταξης των Ελλήνων, στο οποίο είχε ταχθεί να αμυνθεί ο αρχιστράτηγος αυτών Σκούρτης, ο οποίος είχε αφήσει ανάλυπτους τους στρατιώτες του, χωρίς την κατασκευή ταμπουριών και άλλων οχυρωματικών έργων. Οι Ελληνες εγκλωβισθέντες, υπέστησαν δεινή ήττα, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 600 νεκρούς.
2. Για την αδιαφιλονίκητη κατοχή της Μεσσηνίας, που θα αποτελούσε μία θαυμάσια βάση εξόρμησης για το κέντρο της Πελοποννήσου (Τριπολιτσά), ο Ιμπραήμ εμπορθει στις 26 Απριλίου 1825 τη Σφακτηρία, όπου οι Ελληνες είχαν 350 νεκρούς. Με βάση πυρός τη δεσπόζουσα Σφακτηρία, και τον δημιουργηθέντα ασφυκτικό κλοιό, το Παλαιόκαστρο παραδίδεται στις 30 Απριλίου και το Νεόκαστρο στις 6 Μαϊου 1825.
3. Στις 20 Μαϊου 1825, ο Παπαφλέσσας, ως νεότερος Λεωνίδας, κάνει την απελπισμένη προσπάθειά του, να αναχαιτίσει τον Ιμπραήμ στο Μανιάκι, σε μια άνιση, επική, ηρωϊκή εκ του συστάδην μάχη, που ήταν όμως μεγάλο στρατηγικό και τακτικό στρατιωτικό σφάλμα και μάταιη θυσία, οκτακοσίων παλικαρίων.

 

ΣΦΑΛΜΑΤΑ – ΛΑΘΗ – ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ

 

1. Δεύτερος Εμφύλιος Πόλεμος της Επανάστασης 1821

α. Το 1824, παρά τις πληροφορίες που είχε η κυβέρνηση Κουντουριώτη, για επικείμενη απόβαση του Ιμπραήμ αδρανεί. Υποβαθμίζει την απειλή και χρησιμοποιεί το αγγλικό δάνειο για εξυπηρέτηση των πολιτικών της επιδιώξεων. Δολοφονείται ο Πάνος Κολοκοτρώνης και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Εξαγοράζονται οι Ρουμελιάδες οπλαρχηγοί και κάποιοι προσκείμενοι στον Κολοκοτρώνη, ο οποίος χαρακτηρίζεται «αντάρτης» και φυλακίζεται στην Υδρα. Περιοχές της Πελοποννήσου, ως να είναι εχθρική χώρα, λεηλατούνται. Ο ίδιος ο Παπαφλέσσας, υπουργός της κυβέρνησης, εκστρατεύει στις 22 Οκτωβρίου 1824, κατά της Αρκαδιάς και νικά τους Αρκαδινούς και ταπεινώνει τους ηρωϊκούς Ντρέδες. Μετά από 7 μήνες ο Παπαφλέσσας γράφει εκεί δίπλα στο Μανιάκι, με τη θυσία του, τον επίλογο του δράματος. Εχει κοινά χαρακτηριστικά με τον Αλκιβιάδη. Παράτολμα γενναίος, αλλαζών, φιλόδοξος, που αγαπά υπέρμετρα την πατρίδα. Ακόμη με τη θυσία του στο Μανιάκι, επιδιώκει να εξαγνισθεί για τα πολιτικά του λάθη, να αφυπνίσει τους επαναστατημένους Ελληνες και να γίνει παράδειγμα προς μίμηση, τότε, ακόμη και σήμερα.

β. Ενώ ο Ιμπραήμ έχει ήδη αποβιβαστεί στη Μεθώνη, ο Κολοκοτρώνης παραμένει φυλακή, οι εμπειροπόλεμοι Καραϊσκάκης και Κίτσος Τζαβέλλας, παραμερίζονται και διορίζεται αρχιστράτηγος, ο στερούμενος στρατιωτικών γνώσεων, ναυτικός Κυριάκος Σκούρτης. Εάν δεν είχαν γίνει όλα αυτά τα λάθη, η αποβίβαση του Ιμπράημ θα είχε αποτραπεί εν τη γενέσει της.

2. Σύγχρονος Στρατός – Μοντέρνα Ευρωπαίκή Τακτική

α. Μέχρι της αποβίβασης του Ιμπράημ στη Μεθώνη, οι συγκρούσεις των ελλήνων και τούρκων, γινόταν με τα ίδια μέσα και τον ίδιο τρόπο και μεθόδους «μάχεσθαι».

β. Ο στρατός του Ιμπραήμ στελεχωμένος και εκπαιδευμένος από γάλλους αξιωματικούς, χρησιμοποιεί την τότε μοντέρνα ευρωπαϊκή τακτική, έναντι της παραδοσιακής τακτικής των ατάκτων Ελλήνων. Οι μάχες είναι περισσότερο αποφασιστικές και πολύνεκρες. Ηδη στις συγκρούσεις Κρεμμυδίου, Σφακτηρίας και Μανιακίου οι Ελληνες νεκροί είναι περίπου δύο χιλιάδες. Δυσανάλογες απώλειες για τις τότε διατιθέμενες δυνάμεις μας.

γ. Οι στρατιώτες του Ιμπράημ επί των όπλων τους φέρουν ξιφολόγχη. Οι Ελληνες στερούμενοι λόγχης επί των όπλων τους, τα χρησιμοποίησαν, ως ρόπαλα στην επική σύγκρουση στο Μανιάκι, εξ ου και τα θρυμματισμένα κρανία των αντιπάλων τους στο πεδίο της μάχης, που βρέθηκαν αργότερα.

 

ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΠΑΡΕΛΘΌΝ

1. Ο εμφύλιος πόλεμος του 1824 παραλίγο να οδηγήσει σταδιακά στο σβήσιμο της Επανάστασης, εάν δεν ακολουθούσαν άλλα καθορισιτκά γεγονότα. Επακολούθησαν και άλλες εμφύλιες συγκρούσεις στο μετέπειτα εθνικό μας βίο. Οι συνέπειές τους μας βαραίνουν μέχρι σήμερα και οι εμφυλιοπολεμικές κραυγές και συνθήματα που ακούγονταν στη Βουλή των Ελλήνων είναι ολέθριες και επιζήμιες.
2. Δυστυχώς, μετά από 149 χρόνια και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 1974, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, όπως εκείνες στη Μεθώνη το 1825, οι τούρκοι αποβιβάζονται στην ΚΥΠΡΟ. Οι έλληνες μπορούσαν να τους πετάξουν στη θάλασσα. Δεν το επέτρεψαν όμως οι εμφύλιες συγκρούσεις στην Κύπρο και τα άχρηστα, ανίκανα πολιτικά  και στρατιωτικά  ανδρείκελα εξουσίας, τότε το 1974, όπως εκείνα (Κουντουριώτης – Σκούρτης) το 1825 στη Μεθώνη και όλα αυτά κατά τον «ΑΤΤΙΛΑ ΕΝΑ». Κατά τον «ΑΤΤΙΛΑ ΔΥΟ» η τότε κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή με την ίδια δυστυχώς στρατιωτική ηγεσία, τονίζεται ιδιαίτερα αυτό, κάτω από το ηττοπαθές σύνδρομο του «ΑΤΤΙΛΑ ΕΝΑ», εγκλωβίστηκε στο δόγμα «η Κύπρος είναι μακριά» και αδράνησε. Η ευθύνη μεγάλη. Οι συνέπειες τραγικές. Οι πληγές αθεράπευτες. Ο κίνδυνος για τον ελληνισμό μεγάλος και συνεχής.

 

ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

1. Η πατρίδα μας συνορεύει με επίβολους, δολίους γείτονες, οι οποίοι σαν αρπακτικά τσακάλια, ύαινες και λύκους, μεθοδεύουν τον ακρωτηριασμό και ει δυνατόν την εξαφάνιση της από το χάρτη.
2. Αναφερθήκαμε πολύ συνοπτικά για τις δύο αποβιβάσεις στη Μεθώνη το 1825 και στην Κύπρο το 1974. Η Τρίτη αποβίβαση – απόβαση, εκτός της τροϊκανής την οποία, ήδη βιώνουμε, έχει σχεδιασθεί; Πότε και που θα δοθεί η εντολή, εκτέλεσής της, από τις σκοτεινές μεγάλες δυνάμεις (σύμμαχοι χειρότεροι από τους εχθρούς!, όπως έγινε στην Κύπρο το 1974, όπου τους τούρκους «σπρώχνοντας» τους εδραίωσαν εκεί;

Ποιος περίμενε τέτοια εξαπάτηση και προδοσία; Ποιος μπορεί να υποσχεθεί και να διαβεβαιώσει σήμερα ότι η προδοσία δε θα επαναληφθεί μέσα στη σκληρή και αδυσώπητη σύγκρουση συμφερόντων γεωπολιτικών, γεωστρατηγικών και κυρίως ενεργειακών που σήμερα βρίσκονται σε εξέλιξη στην εγγύς και ευρύτερη περιοχή μας;

Το μόνο ανασχετικό ανάχωμα στην επερχόμενη πλημμυρίδα των εχθρικών απειλών είναι οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας, οι οποίες μπορούν να δώσουν ισχυρό και ηχηρό ράπισμα στους πληθωρικούς «Γολιάθ» κάτι που μπορούσε να γίνει και δεν έγινε στη Μεθώνη και στην Κύπρο και κάτι που έπραξαν άλλες μικρές χώρες (Ισραήλ, Βιετνάμ κλπ).

1. Μετά από κάθε εθνική τραγωδία οι Ελληνες, ως σαν να ξυπνούν από λήθαργο και εφιάλτη, για να αποφύγουν νέες τραγωδίες, στρεφόταν ασμένως στην ισχυροποίηση των Ενόπλων τους Δυνάμεων και το σωτήριο θαύμα δεν αρνούσε να επακολουθήσει.

Ετσι:

α. Μετά τον ατυχή πόλεμο του 1897 οι αναδιοργανωθείσες Ενοπλες Δυνάμεις μας, στους επακολουθήσαντες βαλκανικούς πολέμους 1912 – 1913, συντρίβουν τους αντιπάλους τους και διπλασιάζουν την πατρίδα μας.

β. Μετά τον επάρατο διχασμό και τη μικρασιατική καταστροφή που ακολούθησε, το 1922, οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας ισχυροποιούνται και γράφουν το έπος το 40 – 41.

γ. Μετά την τραγωδία της Κύπρου και της εν συνεχεία αδηφάγου ορέξεως της Τουρκίας για επέκταση στο Αιγαίο και στη δυτική Θράκη και βλέπουμε, ως να σήμανε συναγερμός, η εθνική μας άμυνα αφυπνίζεται και αρχίζει να μελετά την εισέτι ισχυροποίηση της με νέα στοιχεία, όπως η παλλαϊκή άμυνα (στράτευση γυναικών, αξιοποοίηση των ΤΕΑ και των μη στρατευθέντων φοιτητών κ.λ.π.). Επιδίωξη ήταν κάθε έλληνας και ελληνίδα έναντι των οποιονδήποτε εθχρικών απειλών να είναι ένα φλάμπουρο, ένα μετερίζι.

Δυστυχώς επέρχεται μια αδικαιολόγητη κάμψη και οι πιο πάνω αμυντικοί σχεδιασμοί μένουν στα χαρτιά και «κατρακυλόντας» αμυντικά, φθάνουμε τον Ιανουάριο του 1996 στο «φιάσκο» των Ιμίων.

δ. Επακολουθεί η μείωση της θητείας, η επάνδρωση των Μονάδων καθίσταται προβληματική.

ε. Μετά επέρχεται η μνημονιακή καταιγίδα. Οι Ενοπλες Δυνάμεις (στελέχη ε.ε. και ε.α.) πλήττονται καίρια. Κρίνεται αναγκαίο να τονιστεί ότι η μνημονιακή πολιτική στις Ενοπλες Δυνάμεις είναι σκόπιμη, ύπουλη και παρασκηνιακά κατευθυνόμενη. Αποβλέπει χωρίς φραγμούς και προσχήματα στην αποδυνάμωση ή και ακόμη, δεν είναι υπερβολή, στη διάλυση τους, γεγονός το οποίο εξυπηρετεί, τις σε βάθος χρόνου, σκοτεινές επιδιώξεις αυτών που είναι πίσω από την τρόϊκα.

στ. Κάτω από το πέλμα της μνημονιακής μπότας, τα στελέχη των ενόπλων μας δυνάμεων ασφυκτιούν. Η ιεραρχία, όσον αφορά τις αποδοχές τους, έχει καταλυθεί, ειδικά στα εν αποστρατεία στελέχη.

Γενικά οι μειώσεις των συντάξεων των στρατιωτικών φθάνει κατά περίπτωση και το 55%. Οι στρατηγοί έγιναν λοχίες, ισοδύναμοι μιας καθαρίστριας των ΔΕΚΟ. Με την ίδια λογική γιατί οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, οι βουλευτές και πολλοί άλλοι προνομιούχοι δε γίνονται κλητήρες;

ζ. Με τα μέτρα αυτά εξαναγκάζονται αξιόλογα και έμπειρα στελέχη των Ενόπλων μας Δυνάμεων απογοητευμένα, με πεσμένο ηθικό, χωρίς όνειρα, άμιλλα και φιλοδοξίες, να αποχωρούν άκαιρα από το στίβο της ενεργούς υπηρεσίας, αφού για όλους ο καταληκτικός βαθμός, μετά την αποστρατεία τοιυς, έστω και αν προαγόταν σε Στρατηγούς είναι του λοχία.

η. Οι Ενοπλες Δυνάμεις (στελέχη ε.ε. και ε.α.)

(1) Δεν επιζητούν καμιά ιδιαίτερη μεταχείριση, μέσα στις αναρριπίσεις της τροϊκανής φωτιάς που ζει ο ελληνικός λαό, αλλά μόνο ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, την οποία εσείς στραγγαλίζετε.

(2) Δε θέλουν, μέσα σε κλίμα απολογητικής ενοχής, λόγια και σαλπίσματα για σανό (όπως στα άλογα που είναι κλεισμένα στ’ αμπάρια και στα μπαλαούρα του πλοίου), αντί σανού, αλλά χειροποίητα έργα.

(3) Είναι νομοταγείς δημοκρατικοί πολίτες, που δεν φατριάζουν, τρέφουν αισθήματα άπειρης και άδολης αγάπης προς την πατρίδα, αγαπούν, σέβονται και βοηθούν τους έλληνες συμπολίτες τους και δεν είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟΙ.

(4) Οι ανιδιοτελείς και υπερήφανες θέσεις τους, μέχρι αυτοθυσίας, στο βαρύ και δύσκολο έργο τους δεν είναι μια αστείρευτη δεξαμενή, η οποία, εάν δεν επανατροφοδοτείται σιγά σιγά αδειάζει. Αυτό, δεν είναι μια αδυναμία τους, αλλά μια ανθρώπινη πραγματικότητα, η οποία πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί από τον κ. πρωθυπουργό.

(5) Με πικρία βιώνουν την απαξιωτική, εκδικητική και εχθρική συμπεριφορά κάποιων, την οποία όμως απαλύνει και γλυκαίνει η άπειρη, η άδολη, η στοργική αγάπη, σύμπαντος του ελληνικού λαού.

4. Μετά τα πιο πάνω, αν κάποιοι επιδιώκουν την αποδυνάμωση, είτε συνειδητά, είτε εξ’ εσφαλμένων χειρισμών τους, των Ενόπλων μας Δυνάμεων, με αποτέλεσμα την αδυναμία, ο μη γένοιτο, εκπλήρωσης της αποστολής τους (ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ), τότε ΑΥΤΟΙ (στους οποίους τον χαρακτηρισμό που τους ταιριάζει τους τον δίνει ο ελληνικός λαός) ας ετοιμάσουν στολή, όχι από το τιμημένο ελληνικό χακί, το οποίο δεν τους ανέχεται και τους «ξερνάει» ως ανεπιθύμητους, αλλά της θεραπενίδας για να σερβίρουν με «τεμενάδες» καφέδες στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι από το δακρυσμένο «ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ» στους επιβουλείς της πατρίδας μας, νέους ΤΣΑΜΗΔΕΣ ΑΡΧΙΚΟΜΙΤΑΤΖΗΔΕΣ, ΒΟΕΒΟΔΕΣ και ΠΑΣΑΔΕΣ.

Ετσι θα γυρίσουμε πίσω, όπου και τοι είχε υπογραφεί η συνθήκη της τελικής ανεξαρτησίας της Ελλάδος (9 Ιουλίου 1832), οι τούρκοι συνέχιζαν να κατέχουν την Ακρόπολη των Αθηνών μέχρι 1 Μαρτίου 1833.

Κύριε πρωθυπουργέ

Ο κ. Νετανιάχου στην πρόσφατη επίσκεψή σας στο Ισραήλ, μαζί με τα τόσο θετικά και ελπιδοφόρα που συζητήσατε, θα πρέπει να σας είπε και αν δεν σας είπε θα το αντιληφθήκατε ο ίδιος, ότι, «η επιβίωση μικρής χώρας και η ενάσκηση δυναμικής εξωτερικής πολιτικής της στηρίζεται σε αξιόμαχες με υψηλό ηθικό, ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις, διότι χωρίς αυτές η εξωτερική πολιτική μοιάζει με ορχήστρα χωρίς όργανα. Εσείς προίστασθε των Ενόπλων μας Δυνάμεων και όχι οι υπουργοί σας, οι οποίοι τόσα δεινά συσσώρευσαν σε αυτές.

Στραφείτε στο ΜΑΝΙΑΚΙ… και αποφασίστε. Είναι βαρειά η ευθύνη της οποιασδήποτε απόφασής σας.

 

Παναγιώτης Χόχολης

Αντιστράτηγος ε.α.

 

Βοηθήματα

–         Ιστορία του Ελληνικού Εθνους

–         Ιστορία της Νεότερης Ελλάδος Διον. Κόκκινου και Παπαρηγόπουλου

–         Απαντα για τον Παπαφλέσσα, Φωτάκου