“Η ΟΛΕΘΡΙΑ ΑΦΡΟΣΥΝΗ”

Η συγκέντρωση αγαθών που εξυπηρετούν τη ζωή αποτελεί μια πολύ φρόνιμη και λογική ενέργεια για τον άνθρωπο και μάλιστα για τον οικογενειάρχη που από την εργατικότητα και την προνοητικότητά του εξαρτάται η ζωή των μελών της οικογένειάς του. Την οκνηρία και απρονοησία κανείς ποτέ δεν επήνεσε.

Γιατί λοιπόν ο πλούσιος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής χαρακτηρίζεται ως “άφρων”;

Γιατί ο ορίζοντας του κόσμου τελειώνει στα όρια του εαυτού του. Ο πλησίον είναι ανύπαρκτος για την σκέψη και την ζωή του πλουσίου.

Η συγκέντρωση αγαθών που εξυπηρετούν τη ζωή αποτελεί μια πολύ φρόνιμη και λογική ενέργεια για τον άνθρωπο και μάλιστα για τον οικογενειάρχη που από την εργατικότητα και την προνοητικότητά του εξαρτάται η ζωή των μελών της οικογένειάς του. Την οκνηρία και απρονοησία κανείς ποτέ δεν επήνεσε.

Γιατί λοιπόν ο πλούσιος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής χαρακτηρίζεται ως “άφρων”;

Γιατί ο ορίζοντας του κόσμου τελειώνει στα όρια του εαυτού του. Ο πλησίον είναι ανύπαρκτος για την σκέψη και την ζωή του πλουσίου. Γιατί νομίζει ότι η υλική ευδαιμονία του είναι ατελείωτη και δεν πρόκειται να του την αφαιρέσει κανείς. Ετσι καταστρώνει μακρόπνοα σχέδια, λέγοντας στον εαυτό του: “ψυχή, έχεις, πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά, αναπαύου, φάε, πίε, ευφραίνου. Και γιατί καταπίεσε τεέιως μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου του τον Θεό, νομίζοντας ότι τον αφανίσε και γλίτωσε από τον έλεγχό του.

Στους τρείς αυτούς λόγους διακρίνονται τα όρια ανάμεσα στη λογική προνοητικότητα και στην παράλογη αποθεματοποίηση αγαθών. Η συσσώρευση αγαθών προκαλεί προβλήματα και οφείλεται στον πόθο του ανθρώπου να οχυρωθεί μέσα στα αγαθά, που μπορεί να είναι χρήματα, γνώσεις, αξιώματα, τίτλοι, δεσμοί και γνωριμίες, για να αισθανθεί ασφαλής. Εδώ πρέπει να χαράξει κανείς τα όρια ανάμεσα στην φρόνιμη ιεράρχηση των αγαθών και στην αγχώδη αναζήτηση στηριγμάτων για μια ζωή χωρίς τον φόβο του τερματισμού της. Και είναι αφροσύνη να νομίζουμε ότι μ’ αυτά γίναμε πανίσχυροι, εκθρονίσαμε τον Θεό και ξεφύγαμε το θάνατο.

Ερχονται όμως στιγμές που σ’ ένα ξέσπασμα της καταπιεσμένης συνειδήσεως ακούγεται η φωνή του Θεού και θυμίζει αλήθειες ξεχασμένες και πραγματικότητες που θέλουμε να παρακάμψουμε. Σε κάτι τέτοιες στιγμές βλέπει κανείς την αφροσύνη του και ότι τα αγαθά δεν βοηθούν.

Η ανασφάλεια που αισθάνεται ο άνθρωπος από την αμαρτία και τη φθορά που βασιλεύουν μέσα στον κόσμο δεν θεραπεύεται με την συσσώρευση υλικών αγαθών, με την δημιουργία υποκαταστάτων του Θεού, με την οχύρωσή του σε ψεύτικα χαρακώματα.

Ασφαλής και σώφρων είναι ο άνθρωπος, ο οποίος χωρίς να παραμελεί τις βιοτικές ανάγκες του, βλέπει τον Θεό σαν πηγή της ζωής και δωρητή των αγαθών.

 

Εκ της Ιεράς

Μητροπόλεως