ΘΡΑΚΗ – ΤΡΟΪΚΑ – ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Η Τρόϊκα με τη θανατερή της σκιά που περονιάζει και παγώνει όλους τους Ελληνες, τα τρία τελευταία χρόνια, απλώνεται σαν βαρύ και ασήκωτο νεκροσάβανο επάνω τους. Αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο. Η Τρόϊκα προϋπήρξε και σε άλλες περιόδους της εθνικής μας ζωής – διαδρομής. Τότε δεν τη λέγαμε Τρόϊκα αλλά “Μεγάλες Δυνάμεις – Συμμάχους”, που τότε και σήμερα είναι οι ίδιες, εντολοδόχοι, εκτελεστές και βιαστές του Ελληνικού Λαού και του Ελληνικού Εθνους.

Η Τρόϊκα με τη θανατερή της σκιά που περονιάζει και παγώνει όλους τους Ελληνες, τα τρία τελευταία χρόνια, απλώνεται σαν βαρύ και ασήκωτο νεκροσάβανο επάνω τους. Αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο. Η Τρόϊκα προϋπήρξε και σε άλλες περιόδους της εθνικής μας ζωής – διαδρομής. Τότε δεν τη λέγαμε Τρόϊκα αλλά “Μεγάλες Δυνάμεις – Συμμάχους”, που τότε και σήμερα είναι οι ίδιες, εντολοδόχοι, εκτελεστές και βιαστές του Ελληνικού Λαού και του Ελληνικού Εθνους.

Από όλες τις καταστροφικές επεμβάσεις, της τότε  “συμμαχικής τρόϊκας” το Ελληνικό Εθνος υπέστη εδφικούς ακρωτηριασμούς, εξανδραποδισμούς, ταπεινώσεις, σφαγές αμάχων, παιδιών, αιχμαλώτων, εμπρησμούς και κάθε είδους μαρτυρικές και σαδιστικές πράξεις. Τότε από τη “Συμμαχική Τρόϊκα” χάθηκαν ακραιφνείς Ελληνικοί πληθυσμοί και πανάρχαιες Ελληνικές κοιτίδες.

Σήμερα πάλι από τη σαδιστική Τρόϊκα, που έχει καταργήσει, κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειάς μας, κινδυνεύουμε, με αφανισμό, τονίζεται ιδιαίτερα αυτό, ας το προσέξουμε, ολόκληρος ο Ελληνισμός, μετά και την επέλαση των στιφών των λαθρομεταναστών.

Από τις πάρα πολλές ατιμίες της “συμμαχικής Τρόϊκας”, που αρχίζουν από την Επανάσταση του 1821 και φθάνουν μέχρι σήμερα, λόγω επικαιρότητας, επικεντρωνόμαστε στο ξεπούλημα της Ανατολικής Θράκης στους Τούρκους το Σεπτέμβριο του 1922.

Ενώ η Ελλάδα μαχόταν υπέρ βωμών και εστιών, στη Θράκη και τη Μικρά Ασία, ως εντολοδόχος των άτιμων συμμάχων (τότε Τρόϊκας). Αυτοί οι επαίσχυντοι, αδιάντροποι, επίορκοι, επάρατοι και τρισκατάρατοι “σύμμαχοι” ενώ βρισκόταν με τα “όπλα αποθέσατε”, ο Ελληνικός Στρατός, έδινε επικές μάχες και για τα δικά τους συμφέροντα. Τότε, όχι μόνο δεν του προσέφεραν καμμιά ηθική, διπλωματική, υλική και οικονομική βοήθεια, αλλά αντίθετα συναγωνιζόταν και αμιλλόταν σε φιλοτουρκισμό και υπέγραφαν ξεχωριστές συνθήκες και συμφωνίες με τον Κεμάλ.

Η Ελλάδα προ του αχαλίνωτου φιλοτουρκισμού των Ιταλών, Γάλλων, των Λεβαντίνων υπαλλήλων, των Αγγλων και των Μπολσεβίκων (ρώσων), είχε περιέλθει σε δυσχερή και απελπιστική θέση. Προ του διαφαινομένου αδιεξόδου των επιχειρήσεων στη Μ. Ασία, η κυβέρνηση Γούναρη πρότεινε την Αρχιστρατηγία στον Ι. Μεταξά, αντικαθιστώντας τον Στρατηγό Παπούλα.

Ο Μεταξάς αρνήθηκε και κραυγάζει “Αδύνατος η νίκη”. Μετά από ολέθριες και λανθεμένες πολιτικές και στρατιωτικές εκτιμήσεις της κυβέρνησης Γούναρη και Στρατηγού Παπούλα, υπό την “σκέπη” και του Βασιλιά Κωνσταντίνου, αναλαμβάνονται το Μάρτιο του 1921 οι επιχειρήσεις κατά του Εσκή Σεχήρ και Αφιού Καραχισάρ και στη συνέχεια τον Αύγουστο του ιδίου έτους κατά της Αγκυρας και του Ικονίου.

Η εκστρατεία αυτή παρά τις εντυπωσιακές τακτικές νίκες, κατέληξε σε δεινή στρατηγική ήττα και απετέλεσε την ταφόπλακα σύμπαντος του Ελληνισμού Μ. Ασίας, Θράκης και Πόντου καθώς και της κραταιάς Στρατιάς της Ελλάδος (ο μεγαλύτερος Στρατός της Ελληνικής Ιστορίας). Σε ομιλία του στο Κορδελιό ο Γούναρης πρωθυπουργός εξέφρασε την απόλυτο εμπιστοσύνη του στις επικείμενες επιχειρήσεις του Μαρτίου – Αγούστου 1921 και είχε ειπεί: “Να το μάθουν, κύριοι όλοι, θα εξαναγκάσω τον Λόϋδ Τζώρτζ (πρωθυπουργός Αγγλίας) και του Μπριάν (πρωθυπουργός Γαλλίας) να έλθουν στο Κορδελιό να υπογράψουν ειρήνη”.

Τι τραγική ειρωνεία όμως; Από αυτό το απατηλό όνειρο όχι τον προδότη πρωθυπουργό, αλλά τον πρωθυπουργό των μοιραίων λαθών, τον ξύπνησαν οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος στο Γουδί (28 Νοεμβρίου 1922). Ενας άλλος Πρωθυπουργός, μετά από πολλά χρόνια, πρόσφτα, απέναντι από το Καστελόριζο, έσπρωξε χωρίς κανένα προβληματισμό για τα επερχόμενα δεινά τον Ελληνικό λαό, στο “λάκκο των λεόντων”, της σημερινής Τρόϊκας. Για αυτόν, αν δεν υπάρχει η ποινή του εκτελεστικού αποσπάσματος, ποια η ποινή του;

Ο Κεμάλ εξοπλισμένος κατά προκλητικό τρόπο από τους προαναφερθέντες επαίσχυντους “συμμάχους” μας, ετοιμάζεται πυρετωδώς για τη μεγάλη επίθεση στο τέλος του θέρους του 1922.

Η Ελληνική Κυβέρνηση αναζητά και πάλι νέο Αρχιστράτηγο στη Μ. Ασία και Θράκη. Προτείνεται ο Δούσμανης, ο οποίος θα “έθετε πάραυτα εις εφαρμογή σχέδιον συμπτύξεως του μετώπου εις την γραμμήν Πανόρμου – Μαιάνδρου, αντί της γραμμής Νικομήδειας – Μαιάνδρου”. Αυτό δεν εγκρίνεται από την κυβέρνηση, για να μη χαρακτηρισθεί ηττοπαθής. Κατόπιν αυτού τοποθετείται ο Αντιστράτηγος Χατζηανέστης, Διοικητής Στρατιάς, ο οποίος και παρέλαβε τη Διοίκησή της, στις 23 Μαϊου 1922, από τον Στρατηγό Παπούλα.

Για την έξοδο από το τραγικό αδιέξοδο, αναζητήθηκε λύση με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Για το λόγο αυτό μεταφέρθηκαν σημαντικές Δυνάμεις από το μέτωπο της Μ. Ασίας στην Ανατολική Θράκη. Οι σχετικές αποφάσεις λήφθηκαν σε μακρά σύσκεψη Γούναρη – Χατζηανέστη και Θεοτόκη, Υπουργού Στρατιωτικών. Την 4ην πρωϊνή της 16ης Ιουλίου 1922, θα εξορμούσε η Στρατιά Θράκης (Δ’ Σώμα Στρατού) για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης.

Αυτή η σχεδιαζόμενη επιχείρηση σωτήρια για την Ελλάδα, αν είχε εκτελεστεί, καταθορύβησε τον Κεμάλ και του επέβαλε την επίσπευση της σχεδιαζόμενης επιθετικής του ενέργειας. Οι τότε κατάπτυστοι τροϊκανοί “σύμμαχοι” αντέδρασαν έντονα με διακοινώσεις, απειλές και διαβήματα. Η Ελληνική Κυβέρνηση δυστυχώς κάνει το ολέθριο λάθος να υποκύψει στους εκβιασμούς και να διατάξει τον Αρχιστράτηγο ν’ αναστείλει την επιχείρηση.

Η μεγάλη ευκαιρία του “πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι”, χάνεται για πάντα. Ο όλεθρος και η συμφορά έρχονται. Είναι τα “δώρα” των τότε “τροϊκανών”. Σήμερα ποια είναι τα δώρα τους; Ο αφανισμός και το ξεκλήρισμα του ελληνικού λαού. Ο Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του γράφει: “Τον Απρίλιο του 1922, η απελπισία ενέπνευσε αριστοτεχνικόν σχέδιο εις την Ελληνική ηγεσία ….. το οποίο κατετάραξε τους Τούρκους και την Αγκυρα”.

Η αντίδραση κατά της σχεδιαζόμενης προέλασης των Ελληνικών Στρατευμάτων στην Κωνσταντινούπολη – Στενά, ήταν Γαλλοϊταλική, στην οποία αμέσως προσεχώρησαν και οι Βρετανοί. Δεν ήθελαν την Ελλάδα να έχει λόγο και μερίδιο στη “μεγάλη πίτα”, στα στρατηγικού ενδιαφέροντος ΣΤΕΝΑ.

Κύριο γνώρισμα των τότε και σημερινών τροϊκανών είναι η απληστία, η μονοφαγία, είτε είναι στρατηγικής, είτε τοκογλυφικής επιδίωξης.

Τα μεσάνυκτα της 31ης Αυγούστου προς 1η Σεπτεμβρίου 1922 αποχωρεί και ο τελευταίος Ελληνας στρατιώτης της ανεξαρτήτου Μεραρχίας από τη Μικρασιατική γη. Δυο βολές, κατά των Τσετών, παραπλέοντος αντιτορπιλικού, αποτελούν τις τιμητικές χαιρετιστήριες βολές της ενταφιαζόμενης Μ. Ασίας και μετ’ ολίγου Θράκης και Πόντου.

Μετά την εκκένωση της Μ. Ασίας από τον Ελληνικό Στρατό, οι Τούρκοι, τους οποίους έχει εξάψει η νίκη, το αίμα, οι σφαγές και ατιμώσεις, οργανώνονται και απειλούν, να πετάξουν τους “τροϊκανούς συμμάχους” από την ουδέτερη ζώνη, των στενών, ν’ ανακαταλάβουν την Κωνσταντινούπολη και να αντιμετωπίσουν τους Ελληνες στην Ανατολική Θράκη, οι οποίοι ανασυντάσσονται πυρετωδώς για μια νέα αναμέτρηση.

Δυστυχώς ο βαριά ηττημένος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου απειλεί, από θέσεως ισχύος, τους νικητές με απαράδεκτους και προκλητικούς όρους. Οι “Τροϊκανοί Σύμμαχοι” μέσα σ’ ένα κλίμα αλληλοφαγομάρας, σύγχυσης και συγκρούσεων (διπλωματικών) αιφνιδιάζονται, τρομοκρατημένοι. Η Ελληνική ασπίδα, η οποία επί τρία χρόνια τους παρείχε τη δυνατότητα να παίζουν το ρόλο του κατακτητή και να απολαμβάνουν τα οφέλη των κατακτήσεών τους, με υπαιτιότητα δική τους, καθ’ ότι υπήρξαν άφιλοι, αγνώμονες, επίορκοι και προδότες, έχει θρυμματιστεί.

Με αντιπροσωπίες, απεσταλμένους και εξευτελιστικά υπομνήματα εκλιπαρούν τον Κεμάλ, ο οποίος βασίζεται και στη βοήθεια των Βουλγάρων, που και αυτοί καίτοι ηττημένοι άρχισαν να σηκώνουν κεφάλι, καθώς και των μπολσεβίκων (ρώσων). Αν η κραταιά Ελληνική Στρατιά ή μέρος αυτής βρισκόταν στην Ανατολική Θράκη μέχρι των Στενών και οι Βρετανοί είχαν, μερικώς, ενεργοποιήσει μαζί με τον Ελληνικό στόλο τους, τότε η Ελλάδα θα είχε αποφύγει τα δεινά της Μικρασιατικής Καταστροφής, θα εδραίωνε την παρουσία της στη Θράκη, οι “τροϊκανοί σύμμαχοι” θα διατηρούσαν τα υπό της Συνθήκης των Σεβρών παρεχόμενα προνόμοιά τους και ο Κεμάλ σαν μαδημένος λύκος θα κουλουριαζόταν στη φωλιά του (Μικρά Ασία), δαγκώνοντας την ουρά του.

Δυστυχώς όμως η ιστορία γράφεται, ως εκ των γεγονότων και δεν ξαναγράφεται. Δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι ο Κεμάλ υπήρξε πολιτική και στρατιωτική φυσιογνωμία. Η Τουρκία είχε έναν Κεμάλ και νίκησε. Η Ελλάδα δεν είχε έναν Κεμάλ και ηττήθηκε. Το διώνυμο Βενιζέλος – Μεταξάς, μπορούσε ν’ αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στον Κεμάλ, αλλά δυστυχώς ο διχασμός τους οδήγησε σε αντίθετα αλληλομισούμενα στρατόπεδα. Η δολερή διχόνοια πάλι θριάμβευσε. Η  Ελλάδα  καταποντίστηκε.

Για να εξευμενίσουν τον Κεμάλ οι “Τροϊκανοί Σύμμαχοι” αποδέχονται τους όρους του, ερήμην της Ελλάδος, στη διάσκεψη των Μουδανιών, στις 21η Σεπτεμβρίου 1922, που ήταν η αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού εις τον Εβρο π.

Οι Βρετανοί στρατιωτικοί αντιπρόσωποι, βλέπουν τη μεγάλη αδικία που γινόταν σε βάρος της Ελλάδας. Είχαν όμως περιέλθει σε πλήρη αδυναμία λόγω της άρνησης συμπαράστασης της Γαλλίας, Ιταλίας της άρνησης της Βρετανικής κοινής γνώμης για νέα πολεμική εμπλοκή στην Ανατολή και τέλος της αβεβαιότητας περί του δυνατού, του ταχέως καταρτισμού, αξιόμαχου Ελληνικού Στρατού στη Θράκη. Υπήρχαν τότε στη Θράκη 5 αξιόμαχες Μεραρχίες (45.000 άνδρες) και επρόκειτο να σταλούν ακόμη μια Μεραρχία Πεζικού και η Μεραρχία Ιππικού. Η δύναμη αυτή με τον αξιόμαχο στόλο μας μπορούσε και πάλι να εξουδετερώσει κάθε στρατιωτική απειλή του Κεμάλ στη Θράκη.

Η υποταγή όμως στα κελεύσματα της “συμμαχικής τρόϊκας” έσβησε και πάλι και αυτή την τελευταία ευκαιρία. Χωρίς να πέσει έστω και μια ντουφεκιά, για την τιμή των Οπλων, παραδόθηκε η Ανατολική Θράκη στους Τούρκους, με τις ευλογίες των “συμμάχων τροϊκανών”. Το ποτάμι των προσφύγων ακολούθησε απελπισμένο το Στρατό μας, για να διαβεί το ποτάμι του Εβρου.

Στις 9 Οκτωβρίου 1922 τελείται, με δάκρυα στα μάτια η τελευταία λειτουργία στο Μητροπολιτικό Ναό Ανδριανούπολης. Στις 18 Οκτωβρίου 1922 10η ώρα το πρωϊ γινόταν η υποστολή της Ελληνικής Σημαίας και τα τελευταία Ελληνικά Τμήματα περνούσαν στη Δυτική Οχθη του Εβρου ποταμού. Θρήνος και οδυρμός από στρατιώτες και Ανδριανουπολίτες, η Ανατολική Θράκη χάθηκε για πάντα. Ως ελάχιστη παρηγοριά μας έμεινε η μικροκόρη μας, η Δυτ. Θράκη, χάρη της συγκροτηθείσας ισχυρής Στρατιάς του Εβρου η οποία ανάκοψε κάθε επεκτατική τουρκική επιβολή επ’ αυτής και πειθανάγκασε την Τουρκία να υπογράψει τη Συνθήκη της Λωζάνης, 0330 24 Ιουλίου 1923.

Η Δυτική Θράκη είναι η πιο ευαίσθητη από εθνικής πλευράς περιοχή της Ελλάδος και πρέπει να τη φυλάσσουμε ως κόρη Οφθαλμού. Αυτό έπρατταν οι μέχρι τώρα Κυβερνήσεις, εκτός της παρούσας, η οποία με τη μεταφορά των λαθρομεταναστών δημιούργησε ένα πρόσθετο αρνητικό θέμα ασφαλείας στη Δυτική Θράκη. Σαν στρατιωτικός με πείρα 40 ετών και έχοντας υπηρετήσει σε καίριες και νευραλγικές επιτελικές και Διοικητικές θέσεις στην περιοχή, αξιολογώ τους μετανάστες, ως μια πρόσθετη απειλή για τη Θράκη (ωρολογιακή βόμβα), σε περίπτωση κάποιας κρίσης, η οποία δεν γνωρίζουμε πότε θα έλθει, αλλά την αντιμετώπισή της, πρέπει να τη σχεδιάσουμε από τώρα. Ο κος Πρωθυπουργός και οι εμπλεκόμενοι Υπουργοί του, έχουν αρμόδια επιτελικά και Διοικητικά Οργανα στο Στρατό και στην Αστυνομία, τα οποία μπορούν να τους ενημερώσουν επί των υφισταμένων θεμάτων Ασφαλείας στην Περιοχή. Για λόγους δεοντολογίας του απορρήτου δεν μπορώ να ειπώ τίποτα άλλο. Οι κάποιες πολιτικές αλχημείες, των τοπικών πολιτικάντηδων της Θράκης δεν λύνουν το πρόβλημα. “Η Δυτ. Θράκη είναι ενιαία και αρχίζει από το Νέστο ποταμό και φθάνει μέχρι τον Εβρο ποταμό” και κατά ενιαίο τρόπο πρέπει να αντιμετωπίζονται, τα όποια προβλήματά της και ειδικά αυτά της Εθνικής Ασφαλείας της.

Κε Πρωθυπουργέ, όπως αναπτύσσεται στο παρόν άρθρο, από λάθη και εσφαλμένες πολιτικές και στρατιωτικές εκτιμήσεις και όχι από προδοσία, το τονίζω ιδιαίτερα αυτό, χάθηκαν Ελληνικοί πληθυσμοί και λατρευτές πατρίδες και στήθηκαν εκτελεστικά αποσπάσματα, όπου τρεις πρώην Πρωθυπουργοί, δυο Υπουργοί και ένας Στρατηγός εξετελέσθησαν.

Σας παρακαλούμε θερμά, όλος ο Θρακιώτικος Λαός, ένας λαός πονεμένος, κατατρεγμένος και πληγωμένος από προσφυγιές και εκτοπισμούς, να επανεξετάσετε το υπ’ όψη θέμα και να ενεργήσετε, θετικά για το εθνικό συμφέρον.

Δεν είναι η Δυτ. Θράκη κατάλληλος τόπος και μόνο για λόγους Ασφαλείας, για τέτοιες αποφάσεις. Υπάρχουν άλλοι πιο κατάλληλοι τόποι. Υπάρχουν και τα νησιά. Τολμήσατε. Εύχομαι όλα να πάνε κατ’ ευχήν και να μην χρειασθεί από τον άλλο κόσμο ο Ελύτης να ξανατραγουδήσει με τη λύρα του, όπως έγινε με την τραγωδία της Κύπρου, το “κουράγιο, μικροκόρη μας (Θράκη), όπου μας έγινες μάνα”.

 

Παναγιώτης Χόχολης

Αντιστράτηγος ε.α.