“Κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας για τη διάσωση της χώρας , ή για τη διάσωση των πολιτικών ;”

Η χώρα μας από απελευθερώσεώς της μέχρι σήμερα, έχει επισήμως χρεοκοπήσει δύο φορές. Το 1897 επί Χαριλάου Τρικούπη και το 1932 επί Ελευθερίου Βενιζέλου.

Η χώρα μας από απελευθερώσεώς της μέχρι σήμερα, έχει επισήμως χρεοκοπήσει δύο φορές. Το 1897 επί Χαριλάου Τρικούπη και το 1932 επί Ελευθερίου Βενιζέλου. Και τις δύο φορές αιτία χρεοκοπίας αποτέλεσε η διαφθορά των πολιτικών και η γιγάντωση του κομματισμού εις βάρος του κράτους, καταστάσεις τις οποίες δεν είχαν φροντίσει  να προλάβουν και να αποτρέψουν τα τότε ισχύοντα συντάγματα της χώρας.

Ο σκωπτικός μας ποιητής Γεώργιος Σουρής, που έζησε την εποχή της πρώτης χρεοκοπίας,  με το ποιητικό και σατυρικό του ταμπεραμέντο καυτηρίαζε την τότε επικρατούσα κατάσταση με τους παρακάτω περιπαικτικούς μεν, απόλυτα φιλοσοφημένους δε, στίχους:

   “θέλουμε φως να ιδούμε,

 αν οι βουλευτές του κράτους

 είναι καθαρότεροι

 από τους αποπάτους”,

 

ενώ σε άλλο ποίημα του έγραφε:

 

“ποιος είδε κράτος

λιγοστό                                                                                                          

σ΄ολη τη γη μοναδικό

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

 

Να τρέφει όλους τους αργούς

να έχει εφτά πρωθυπουργούς

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

 

να έχει   κλητήρες  για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά

και ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τους κλέφτες να γυρεύουνε;

…………

 

δυστυχία σου Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς

ω Ελλάς ηρώων χώρα,

τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;”.

Ο δε Εμμανουήλ Ροΐδης, σύγχρονος του Σουρη περιέγραφε την κατάσταση που οδήγησε στην τότε χρεοκοπία ως εξής:

“Tο κράτος θεωρήθηκε σαν μια μεγάλη χύτρα, και οι πολίτες χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες, σε εκείνους που έτρωγαν (συμπολιτευόμενοι), σε εκείνους που περίμεναν στη σειρά για να φάνε (αντιπολιτευόμενοι), και στους λίγους που την γέμιζαν”.

Σήμερα στη χώρα μας η ιστορία επαναλαμβάνεται. Βέβαια τυπικά δεν έχουμε ακόμη χρεοκοπήσει, ( αφού ως ένδειξη χρεοκοπίας θεωρείται η στάση καταβολής των δόσεων των δανείων) ουσιαστικά όμως το χρέος είναι αδύνατον να αποπληρωθεί, αφού τα ετήσια κρατικά έσοδα είναι περίπου 55 δις Ε ,ενώ τα αντίστοιχα έξοδα ξεπερνούν τα 81 δις Ε, (μαζί με τις δόσεις των δανείων, οι οποίες προς το παρόν, απαιτούν δαπάνη 16,5 δις Ε ετησίως). Δηλαδή, και αν ακόμη οι δανειστές, μας διέγραφαν όλο το χρέος, η χώρα θα χρειαζόταν και αλλά 9,5 δις Ε για να καλύψει τα ετήσια έξοδα της. Γίναμε χώρα αργόμισθων, που δυστυχώς δεν παράγει απολύτως τίποτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα απαράδεκτα χαμηλής παραγωγικότητας,  αποτελεί το γεγονός, ότι ενώ είμαστε χώρα κατ’ εξοχήν γεωργική, καλύπτουμε τις ανάγκες μας σε τρόφιμα εισάγοντας το 70% αυτών από το εξωτερικό.

Τι μας οδήγησε όμως σε αυτή την κατάσταση; Τι λάθος έχουμε κάνει; Ποιος φταίει για τον τόσο τραγικό εκτροχιασμό της οικονομίας μας;

Ο θυμόσοφος λαός λέει: “το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι του”. Αν αυτό δεν είναι αρκετό να μας διαφωτίσει , τότε ας  μελετήσουμε για άλλη μια φορά τους παραπάνω στίχους του Σουρη, που είναι απόλυτα επίκαιροι και θα καταλάβουμε τι προκάλεσε τη σημερινή τραγωδία.

Κατάσταση παρόμοια με αυτήν της χώρας μας βίωσε πρόσφατα και η Ισλανδία. Όμως εκεί ο λαός πήρε τα ηνία  στα χέρια του. Απαίτησε από τα “πολιτικά σκουπίδια”, όπως  αποκαλούσε τους πολιτικούς, που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι για την οικονομική τραγωδία, να εγκαταλείψουν την πολιτική σκηνή. Εξανάγκασε  την κυβέρνηση σε παραίτηση, ανέλαβε την εξουσία, οδήγησε τους υπεύθυνους της οικονομικής κρίσεως (πολιτικούς και τραπεζίτες) στη δικαιοσύνη, διεξήγαγε δημοψήφισμα για την λήψη κρίσιμων οικονομικών αποφάσεων, εθνικοποίησε τις τράπεζες, αποφάσισε την μη πληρωμή του χρέους καταλογίζοντας ευθύνη στους δανειστές για αλόγιστη παροχή δανείων, διέταξε τους ξένους τραπεζίτες να εγκαταλείψουν τη χώρα και το σοβαρότερο όλων, συγκρότησε επιτροπή από 25 πολίτες οι οποίοι θα συντάξουν το νέο σύνταγμα της χώρας, ώστε στο μέλλον να μην ξαναβρεθούν στην ίδια θέση. Δηλαδή οi Ισλανδοί γνωρίζουν πολύ καλά το αυτονόητο, ότι όσοι δεν διδάσκονται από τα παθήματα τους είναι καταδικασμένοι να τα ξαναζήσουν.          

Στην Ελλάδα θα ήμασταν ευτυχείς εάν στην πολιτική σκηνή μεσουρανούσαν τα “πολιτικά σκουπίδια” τα οποία εκεί,  αν μη τι άλλο απέδειξαν ότι διέθεταν αξιοπρέπεια (είδος εν ανεπαρκεία στη χώρα μας) και σεβάστηκαν τις επιθυμίες του λαού. Ευτυχείς, διότι τα σκουπίδια μόνο αισθητική βλάβη προκαλούν και στο κάτω-κάτω της γραφής απομακρύνονται με ένα απλό σκούπισμα, όπως απομακρύνθηκαν εκεί. Εδώ δυστυχώς υπάρχουν πολιτικές ύαινες, οι οποίες είναι οργανωμένες σε κομματικές αγέλες, και λυμαίνονται τον τόπο. Ύαινες τις οποίες εξέθρεψε ο άκρατος και ανεξέλεγκτος κομματισμός της γενιάς του πολυτεχνείου  μετά την μεταπολίτευση, που κυριάρχησαν στη ζούγκλα της Ελληνικής “δημοκρατίας”, (όπως δόλια  αποκαλούν το καθεστώς που επέβαλαν έκτοτε, προς τέρψιν των ευτελών αισθημάτων του αφελοβλακοδως σκεπτόμενου λαού), κατασπαράσσοντας κάθε ίχνος ζωής αδιακρίτως, με μοναδικό σκοπό τον κορεσμό των δικών τους ατέρμονων ιδιοτελών επιδιώξεων, αδιαφορουντες για τον εκμηδενισμο κάθε δυνατοτητας αναπτυξης και για την εξαθλιωση στην οποια οδηγουσαν τον λαό. Τροποποίησαν νόμους και σύνταγμα κατά το δοκούν, ώστε να νομιμοποιούν τις αυθαιρεσίες τους, επιτυγχάνοντας ανίατες πληγές στο κορμί της χώρας, οι οποίες μετά από πολύχρονη αιμορραγία, οδήγησαν τον τόπο στην σημερινή οδυνηρή οικονομική κατάσταση. Και τώρα αναμένοντας τον επιθανάτιο ρόγχο του θηράματος των, έχουν στήσει χορό βρικολάκων γύρο του, ώσπου να δοθεί  το σύνθημα αρπαγής των υπολειμμάτων του μελλοντικού πτώματος. Ποιος θα εκποιήσει τον ΟΠΑΠ, ποιος τα ΕΛΠΕ, ποιος τη ΔΕΗ, ποιος τα λιμάνια και ποιος τα αεροδρόμια κλπ, για να καρπωθεί τις μίζες, ενώ η διαπλοκή, ντόπια και ξένη, δηλαδή οι νταβατζήδες της Ελληνικής οικονομίας, είναι έτοιμη να συνεργασθεί με τις ύαινες για το πλιάτσικο που θα ακολουθήσει στην περιούσια της χώρας. Και οι ύαινες δυστυχώς εγκαταλείπουν την λεία τους, μόνο όταν πρέπει να αντιπαρατεθούν με  λέοντες. Όμως ο ελληνικός λαός, οι μοναδικοί ίσως  λέοντες, αυτής της ζούγκλας, οι οποίοι το 1940 έγραψαν χρυσές σελίδες ιστορίας και εξέπληξαν όλον τον κόσμο με το θάρρος, τον ηρωισμό και την ανδρεία τους, οι μόνοι που θα μπορούσαν να εκδιώξουν τις ύαινες, σήμερα μοιάζουν περισσότερο με κότες, παρά με λέοντες. Αρκούνται και αναλίσκονται σε χλιαρές και ασυντόνιστες, μάλλον συντεχνιακές και όχι παλλαϊκές αντιδράσεις, του τύπου αγαναχτισμένων πολιτών. Λοιδορούν τους πολιτικούς, τους γιουχαΐζουν, τους μουντζώνουν, τους γιαουρτωνουν, αλλά αυτοί δεν πτοούνται. Αποφάσισαν να “θυσιαστούν” για τη σωτηρία της χώρας, ενώ παράλληλα με τερατώδη ψευδή  και αριστοτεχνική προπαγάνδα προσπαθούν να μας πείσουν ότι τάχα “μαζί τα φάγαμε” και ότι  η ευθύνη δεν βαρύνει μόνο  αυτούς, αλλά όλους μας. Και δυστυχώς   η μεγαλύτερη αθλιότητα του πολιτεύματος μας, δεν είναι η φαυλότητα των πολιτικών του, αλλά το να ομολογούν οι ίδιοι την φαυλότητα τους και να συνεχίζουν να παραμένουν στις θέσεις τους.

Όμως το πιο βαθύ σκοτάδι της νύχτας είναι λίγο πριν την αυγή. Και η αυγή πλησιάζει. Η  ελπίδα δεν έχει χαθεί, γιατί η κατάσταση μοιάζει με ηφαίστειο που βρυχάται. Η οργή, η φτώχεια, η πείνα, η απογοήτευση και η απέχθεια προς την πολιτική, που έχουν δημιουργήσει τα δυο πολιτικά κόμματα εξουσίας στο λαό, αργά η γρήγορα  θα προκαλέσουν την έκρηξη. Και όταν “η πίκρα γίνεται θυμός, τότε φοβάται και ο θεός”. Ας μην ξεχνούμε, ότι τα ηφαίστεια δεν μένουν στην ιστορία για την ύπαρξη τους, αλλά για την έκρηξη τους. Και τότε πολύ φοβούμαι ότι θα επαληθευθεί για μια ακόμη φορά το συμπέρασμα  ότι “την ιστορία την κυβερνά το απρόβλεπτο”. Διότι τον πεινασμένο λαό δεν μπορoυν  να τον χορτάσουν και να τον συγκρατήσουν ούτε η λογική, ούτε η δικαιοσύνη, ούτε η δημοκρατία. Τα γεγονότα που δυστυχώς   έλαβαν χώρα κατά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, παρά το γεγονός ότι δυστυχώς  αμαύρωσαν την εθνική επέτειο, και προσέβαλαν τη μνήμη των ηρώων του 40,  δεν παύουν να αποτελούν δείγμα του μεγέθους της λαϊκής αγανάκτησης. Γεγονότα, των οποίων το μήνυμα έλαβαν αμέσως οι υπαινισσόμενοι τους κυβερνώντες την χώρα, και έσπευσαν πάραυτα να εξευμενίσουν το λαϊκό μένος με την εξαγγελία ενός τάχα σοβαρού δημοψηφίσματος, που όμως  δεν θα γίνει ποτέ γιατί θίγει τα συμφέροντα των αφεντικών της Ευρώπης, και με παράλληλη αίτηση ψήφου εμπιστοσύνης από την βουλή η οποία κατέληξε σε  παρωδία, διότι οι πολιτικές ύαινες  που κυριαρχούν  στη χώρα μας ελέω πολιτικού συστήματος, οι οποίες θριαμβολογούν σε ρητορείες, δυστυχώς δεν επιδεικνύουν τον ίδιο ζήλο όταν πρόκειται να υλοποιήσουν εκείνα που λένε.

 Άραγε πόσο συνέβαλαν οι υπόψη πολιτικές ενέργειες στην  άμβλυνση των οικονομικών προβλημάτων του λαού; Πόσο βοήθησαν στη σωτηρία  της χώρας από την χρεοκοπία; Και αν δεν παρείχαν κανένα απολύτως όφελος, τότε τι επεδίωκαν αυτοί που τις σοφίστηκαν; Είναι ήλιου φαεινότερο ότι οι εθνοπατέρες επιχείρησαν να πετάξουν στάχτη στα μάτια του οργισμένου λαού, για να σώσουν τα τομάρια τους και το πολιτικό σύστημα, από το οποίο εξαρτώνται τα προσωπικά τους οφέλη,   διότι τρέμουν στην σκέψη ότι συνήθως, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Φρίττουν όταν αναλογίζονται ότι μπορεί να είναι καταδικασμένοι να ζήσουν ένα νέο Γουδί, η ένα νέο 67, παγώνει το αίμα τους όταν διαπιστώνουν, ότι όλες οι   εξεγέρσεις των καταδυναστευομένων λαών που αναφέρει η ιστορία, δεν διαφέρουν σε τίποτα από την σύγχρονη Αραβική άνοιξη, ότι μπορεί να δοθούν στο πρόβλημα που μας απασχολεί, λύσεις παρόμοιες  με εκείνες που είδαμε πρόσφατα στην Λιβύη, ή με εκείνη  που εφήρμοσαν οι Ρουμάνοι την 25 Δεκ 1989 για να αντιμετωπίσουν το διεφθαρμένο καθεστώς του Τσαουσέσκου, ή οι Τούρκοι στις 17 Σεπ 1961 για να αντιμετωπίσουν το διεφθαρμένο καθεστώς του Μεντερες.

Πέρα από τα παραπάνω οι εθνοπατέρες μας προέβησαν σε συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής σωτήριας, (απόδειξη ότι το ισχύον πολιτικό σύστημα αδυνατεί να παράσχει κυβερνήσεις ικανές να χειριστούν σοβαρά προβλήματα). Φυσικά παρέδωσαν την εξουσία σε κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, όπως την αποκαλούν, όχι για να  διασώσουν τη χώρα, αλλά για να διασωθούν οι ίδιοι, δεδομένου ότι κύρια αποστολή της νέας κυβέρνησης είναι η υλοποίηση  των υποχρεώσεων που προβλέπει η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου με τους δανειστές μας. Δηλαδή η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να προβεί άμεσα σε παραχώρηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου στο ταμείο αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας, το οποίο θα μεριμνήσει για την εκποίηση αυτής, υπό τον έλεγχο της ΕΕ.  Αυτή η ενέργεια έχει τεράστιο πολιτικό κόστος το οποίο οι πολιτικές ύαινες αφ’ενός μεν δεν θέλουν να χρεωθεί σε αυτούς, αφ’ετερου δε επιδιώκουν, να διασώσουν παράλληλα και το υπάρχον  φαύλο  πολιτικό  σύστημα, το οποίο αν κάποιος ήθελε να το περιγράψει περιληπτικά, θα αρκούσε η λαϊκή παροιμία “μπείτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε”.

Όπως όλα δείχνουν, το “δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού” των  προγόνων μας, ούτε μας άγγιξε ούτε μας συνέτισε, αφού εξαμαρτησαμε τρις, και απ’ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε την ίδια εξευτελιστική για το έθνος μας πορεία, αποδεικνύοντας ότι μάλλον δεν διαθέτουμε στενούς δεσμούς συγγένειας με εκείνους, αφού κανείς δεν ομιλεί για  θεραπεία της αιτίας που προκαλεί τα δείνα. Δεν είμαστε ικανοί να αντιγράψουμε ούτε τους Ισλανδούς, οι οποίοι όταν οι πρόγονοι μας έκτιζαν Παρθενώνες, εκείνοι ζούσαν σε σπηλιές. H παρούσα χρονική περίοδος, αποτελεί ίσως την ιδανικότερη ευκαιρία για αλλαγή πολιτεύματος, με παράλληλη τροποποίηση του συντάγματος. Είναι επιτακτική η ανάγκη να προχωρήσουμε άμεσα στην ψήφιση ενός νέου συντάγματος, το οποίο να προβλέπει ως πολίτευμα της χώρας την προεδρική δημοκρατία, που δεν θα επιτρέπει, να μετατρέπεται το πολίτευμα σε κλεπτοκρατια  -λησταρχοκρατια. Ενός συντάγματος, του οποίου η τροποποίηση θα αποτελεί προνόμιο μόνο του Ελληνικού λαού, διότι αν αυτό το προνόμιο παρασχεθεί, και πάλι, στους εν δυνάμει μελλοντικούς μας δυνάστες, τότε είναι σαν να αναθέτουμε στους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα. Ενός συντάγματος που δεν θα επιτρέπει την άσκηση της πολιτικής κατ’ επάγγελμα, επιτρέποντας στους πολίτες της χώρας να εκλέγονται σε κάθε αξίωμα, μόνο για δυο θητείες. Ενός συντάγματος που θα εξασφαλίζει την πραγματική ανεξαρτησία των τριών εξουσιών, και θα προβλέπει την άμεση συμμετοχή των πολιτών στα πολιτικά τεκταινόμενα, δια συχνών δημοψηφισμάτων. Ενός συντάγματος που δεν θα επιτρέπει σε ξένα η άνομα κέντρα εξουσίας να μας επιβάλουν ως κυβερνήτη τον δικό τους εκλεκτό, ο οποίος κατ’ ανάγκη θα  υπηρετεί πιστά αυτούς και όχι τη χώρα. 

Αν λοιπόν εμείς, ο Ελληνικός λαός μετά από όσα τραγικά και εξευτελιστικά βιώνουμε σήμερα, επιτρέψουμε να περάσει ανεκμετάλλευτη αυτή η χρυσή  ευκαιρία, είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα έχουμε διαπράξει έγκλημα μεγίστου  βαθμού κατά των παιδιών μας και κατά του έθνους μας, το οποίο θα μας το καταλογίσει χωρίς κανένα ελαφρυντικό η ιστορία.

                                                 Κούτρας Δημήτριος