Κενό λόγου και πράξεων!
Απείχα συνειδητά, μετά και τις εθνικές εκλογές από την αρθρογραφία, μιας και όλα οσα διαδραματίζονται στον πολιτικό στίβο της χώρας είναι πολλά και θα τα αποτυπώσει η ιστορία και οι συγγραφείς της.
Η αποχή μου αυτή είχε δύο στοιχεία: πρώτον αηδίασα με την επανάληψη των ίδιων λογικών των κομμάτων να καπηλεύονται την ανάγκη του λαού για πραγματικές αλήθειες και δεύτερον, ήθελα να κάνω τη δική μου αυτοκριτική ως άτομο, μέσα στη μικρή μας αλλά αληθινή και υπέροχη κοινωνία, για το τι θέλω, τι αξιώνω και πως βλέπω το μέλλον της πόλης, των ανθρώπων της, συνεπώς των παιδιών μου…
Απείχα συνειδητά, μετά και τις εθνικές εκλογές από την αρθρογραφία, μιας και όλα οσα διαδραματίζονται στον πολιτικό στίβο της χώρας είναι πολλά και θα τα αποτυπώσει η ιστορία και οι συγγραφείς της.
Η αποχή μου αυτή είχε δύο στοιχεία: πρώτον αηδίασα με την επανάληψη των ίδιων λογικών των κομμάτων να καπηλεύονται την ανάγκη του λαού για πραγματικές αλήθειες και δεύτερον, ήθελα να κάνω τη δική μου αυτοκριτική ως άτομο, μέσα στη μικρή μας αλλά αληθινή και υπέροχη κοινωνία, για το τι θέλω, τι αξιώνω και πως βλέπω το μέλλον της πόλης, των ανθρώπων της, συνεπώς των παιδιών μου…
Ειλικρινά προβληματίστηκα πολύ…
Εβαλα πολλές φορές τον εαυτό μου στη θέση ενός δημάρχου, ενός βουλευτής, ενός προέδρου φορέα…
Είδα την πόλη από πολύ μακριά, από πολύ ψηλά, αλλά και από πολύ κοντά.
Διέκρινα τα ίδια προβλήματα αλλά και τα ίδια συγκριτικά πλεονεκτήματα…
Και αναρωτήθηκα: μα κανείς δεν βλέπει τι συμβαίνει;
Θα μου πείτε «εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ φίλε… αεροβατείς…»
Όχι αγαπητοί μου.
Το αντίθετο μάλιστα.
Όχι μόνο δεν αεροβατώ, αλλά βλέπω πόσες περιπτώσεις ανάκαμψης έχουμε μπροστά μας, πόσες ευκαιρίες οικονομικής σταθερότητας ως πόλη και ως μικρή κοινωνία, που απορώ γιατί κάποιοι δεν το βλέπουν, δεν το αξιώνουν, δεν το επιχειρούν.
Και μέσα σε όλα αυτά… διάβασα και εφημερίδες (σ.σ. που είναι η ζωή μου, η αναπνοή μου…) και παρακολούθησα τον ηλεκτρονικό τύπο για τα όσα λέγονται, συζητιούνται και επιχειρούνται.
Με έπιασε μία θλίψη. Μία κατάθλιψη θα έλεγα…
Εμείς οι Ξανθιώτες, οι απόγονοι ισχυρών ελληνικών φατριών, εμείς οι απόγονοι φιλοσόφων και δημοκρατών, εμείς που οι απόγονοι όσων πολέμησαν για την ελευθερία του τόπου τούτου, ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΜΕ, ΕΧΟΥΜΕ ΕΥΝΟΥΧΙΣΤΕΙ, στη λογική των όσων μας σερβίρουν τα στημένα δελτία των «8», οι τρομοκράτες της κοινής γνώμης, έχουμε γίνει έρμαια των αποφάσεων των… αναποφάσιστων υπαλλήλων (σ.σ. κυβερνήσεις) της τρόϊκα, έχουμε συρθεί και συρόμαστε πίσω από λογικές απραξίας και μεμψιμοιρίας.
Δυστυχώς, διαπίστωσα ότι έχουμε σοβαρό ΚΕΝΟ πολιτικού λόγου, σοβαρό ΚΕΝΟ πολιτικής άποψης για τον τόπο μας, την καθημερινότητά μας, τα προβλήματά μας.
Διαπίστωσα ότι τα άλλοτε λαλίστατα κόμματα το έχουν «βουλώσει» και δεν τολμούν να αρθρώσουν λόγο απέναντι στο λαό, έναν λαό που εχει χάσει την πυξίδα του, την κατεύθυνσή του, τον στόχο ζωής του.
Κανείς δεν ορθώνει ανάστημα.
Οι πολιτικοί κοινοβουλευτικοί μας… χάθηκαν μέσα στο γενικό σκοτάδι… αλλά ζήτησαν την ψήφο μας, για να συνεχίσουν αυτοί να υπάρχουν!
Οι νομαρχιακές των κομμάτων, έχουν σιγήσει λες και πήραν εντολή άνωθεν να μη μιλούν… γιατί ο λαός μπορεί να εξαγριωθεί.
Οι άλλοτε παράγοντες των φορέων και σωματείων θα μιλήσουν μόνο όταν θίγονται τα άμεσα κλαδικά τους συμφέροντα και ίσως τα προσωπικά τους συμφέροντα…
Ολοι έχουν υποστείλει σημαίες, δυναμικές, λόγο και πράξεις…
Ολοι έχουν μείνει μπροστά σε μία οθόνη τηλεόρασης, πίσω από την κουρτίνα τους σπιτιού τους, κρατώντας όμως σφραγίδες όποτε και αν χρειαστεί…
Το ΚΕΝΟ ΛΟΓΟΥ και ΠΡΑΞΗΣ είναι εμφανές παντού.
Ο λαός είναι ανοχύρωτος.
Ολοι μιλούν για τον λαό, αλλά κανείς δεν βάζει πλάτη…
Ολοι μιλούν εξ’ ονόματος των ξανθιωτών, αλλά κανείς στην ουσία για τους ξανθιώτες!
Λυπάμαι, θλίβομαι και προβληματίζομαι…
Απορώ, ποιοι, πότε και πως θα μπορέσουν να βγουν μπροστά…
Αναζητώ συνοδοιπόρους στην προσπάθεια ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗΣ της τοπικής κοινής γνώμης…
Αναζητώ συνοδοιπόρους στην προσπάθεια ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗΣ της τοπικής κοινωνίας.
Αναζητώ συνοδοιπόρους στη ζωή της Ξάνθης, με ΛΟΓΟ και ΠΡΑΞΗ, για όλους!
