“Όλοι φέρουν την ευθύνη ……”

Την ευθύνη για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους φέρουν όλοι οι κάτοικοι  της Ξάνθης, είτε κατέχουν αξιώματα και πολιτικές θέσεις, είτε είναι απλοί πολίτες.

Οι περισσότεροι εθελοτυφλούν ή κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους όταν πιστεύουν πως η ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν τους ικανοποιεί.

Για ποια ποιότητα ζωής, όταν και οι διοικούντες, αλλά και οι διοικούμενοι την έχουν κατά βάθος γραμμένη στα παλαιά των υποδημάτων τους.

Την ευθύνη για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους φέρουν όλοι οι κάτοικοι  της Ξάνθης, είτε κατέχουν αξιώματα και πολιτικές θέσεις, είτε είναι απλοί πολίτες.

Οι περισσότεροι εθελοτυφλούν ή κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους όταν πιστεύουν πως η ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν τους ικανοποιεί.

Για ποια ποιότητα ζωής, όταν και οι διοικούντες, αλλά και οι διοικούμενοι την έχουν κατά βάθος γραμμένη στα παλαιά των υποδημάτων τους.

Βέβαια υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις….όπως κινήσεις ευαισθητοποιημένων πολιτών που ενεργοποιούνται τελευταία προκειμένου να αλλάξουν κάποια κακώς κείμενα.

Μόνο που υπάρχει μια μικρή ένσταση, δεν πρέπει να μεταθέτουμε μόνο στους διοικούντες τις ευθύνες…

Μπορεί να το μερίδιο ευθύνης που φέρουν να είναι το μεγαλύτερο, ωστόσο και όλοι εμείς οι κάτοικοι τούτης της πόλης είμαστε υπόλογοι στα παιδιά μας για πολλές ασχήμιες που αντικρίζουν όταν πηγαίνουν στο σχολείο ή όταν αναζητούν χώρους για να παίξουν.

 

Αφορμή για το θέμα της σημερινής στήλης αποτέλεσε  η τελευταία εκδήλωση του Συλλόγου των κατοίκων της Παλιάς Πόλης για να επισημάνουν για άλλη μια φορά τα προβλήματα που βιώνουν καθημερινά στον παραδοσιακό οικισμό, π.χ. παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα τραπεζάκια των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, να καταθέσουν τις δικές προτάσεις και εμμέσως πλην σαφώς να διαμαρτυρηθούν στη δημοτική αρχή και λοιπούς αρμοδίους.

Από την πλευρά τους θεωρούν ότι το δίκαιο βρίσκεται με το μέρος τους,

Είναι όμως έτσι…..;

Μάλλον όχι…

Και αυτό γιατί θα πρέπει να προσαρμόζεται κανείς με τα νέα δεδομένα που επιβάλει η ανάπτυξη μιας περιοχής, αλλά και οι ανάγκες που καλείται να εξυπηρετήσει κάθε φορά.

Το δίκαιο λοιπόν βρίσκεται κάπου στη μέση.

Και η δημοτική αρχή σε γενικές γραμμές κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά και οι κάτοικοι καλώς κινητοποιούνται προκειμένου να αποφευχθούν καταστάσεις που  ενδεχόμενα να υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν διαμένοντας σε έναν παραδοσιακό οικισμό.

Ένας παραδοσιακός οικισμός που χάρη σε καίριες παρεμβάσεις, τόσο των δημοτικών αρχών που πέρασαν τις τελευταίες δυο δεκαετίες κυρίως, όσο και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σφύζει από ζωή και αποτελεί τον κυριότερο τουριστικό και πολιτιστικό πόλο ολόκληρου του νομού Ξάνθης.

Επομένως ίσως και οι κάτοικοι των κεντρικών οδών της Παλιάς Πόλης θα πρέπει να μάθουν να ζουν με τα καφέ, τα μπαράκια και τις ταβέρνες.

Τα οποία βέβαια θα πρέπει πάντα να δραστηριοποιούνται σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις των νόμων που διέπουν τη λειτουργία τους.

 

Από εκεί και πέρα βέβαια σε ότι αφορά τη αυτοκίνητα και τα παρκαρίσματα, την ευθύνη την έχουν πρώτιστα οι πολίτες και μετά οι αρχές.

Μπορεί οι πολίτες να διαμαρτύρονται ότι δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, αλλά όταν η Τροχαία κόβει κλήσεις, διαμαρτύρονται, φωνάζουν για τα πρόστιμα που τους επιβάλλονται και αναζητούν τρόπους για να διαγραφούν.

Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι αυτό, το ζητούμενο είναι να βρεθεί μια κοινή συνισταμένη πολιτών και αρχών, που από κοινού θα χαράξουν μια κόκκινη γραμμή την οποία δε θα πρέπει να περάσουν, γιατί μόνο τότε θα μπορεί να διασφαλιστεί η ποιότητα ζωής σε μια πόλη.

Πρέπει να υπάρξει πρώτιστα αλλαγή νοοτροπίας και δεύτερον συνεργασία.

Με τα να πετάμε το μπαλάκι των ευθυνών συνεχώς στους άλλους, δουλειά δε γίνεται.

Δεν μπορεί ο κάτοικος, είτε ζει στον παραδοσιακό οικισμό, είτε στον αστικό ιστό της Ξάνθης να έχει στην κατοχή του δύο ή τρία αυτοκίνητα, όταν εκ των προτέρων δεν έχει διασφαλίσει χώρο στάθμευσης ούτε καν για το ένα όχημά του.

Επίσης δεν μπορεί να κάνει λόγο για σκουπίδια και βρωμιές στους δρόμους, όταν ο ίδιος δε φροντίζει έξω από την πόρτα του σπιτιού του να διατηρεί το χώρο καθαρό.

Με το να πληρώνει δημοτικά τέλη, δεν σημαίνει ότι βγάζει και την ευθύνη από  πάνω του.

Πρέπει να αγαπήσει πραγματικά τη γειτονιά του και να το αποδεικνύει εμπράκτως.

Από την άλλη βέβαια και τα απορριμματοφόρα και οι οδοκαθαριστές του δήμου θα πρέπει να είναι πιο επιμελείς και προσεκτικοί στο έργο τους.

 

Αλλά δυστυχώς προσωπικά έχω βαρεθεί να ακούω όλα αυτά τα χρόνια για  θεωρίες και σχέδια, που όμως όταν εφαρμόζονται στην πράξη, τις περισσότερες φορές μόνο την ποιότητα ζωής των πολιτών δεν εξυψώνουν.

Και για να φτάσω στο δια ταύτα…

Πνίγομαι….ασφυκτιώ…θέλω χώρο για να αναπνεύσω…για να κινηθώ…για να περπατήσω…για να χαλαρώσω βρε αδερφάκι μου…

Δεν είναι δυνατόν σε μια γειτονιά με τις πολεοδομικές προδιαγραφές του ’40 και του ’50 ή και παλαιότερων ετών, τις θέσεις των μονοκατοικιών να παίρνουν πολυώροφες οικοδομές.

 Κάθε φορά συμβαίνει και κάτι για να διαπιστώσω για άλλη μια φορά, σε τι άχαρο και απροστάτευτο περιβάλλον ζούμε.

 

Καταστρέφουμε τις γειτονιές, τις πόλεις και όλα αυτά για να δημιουργήσουμε ένα εχθρικό περιβάλλον που ελλοχεύει πλείστους κινδύνους για τον ίδιο τον άνθρωπο, που υποτίθεται πως έχει από αυτόν και για αυτόν φτιαχτεί.

Μόλις οι καιρικές συνθήκες δεν είναι και οι καλύτερες και τα πλημμυρικά φαινόμενα  κάνουν την εμφάνισή τους, οι δρόμοι γίνονται λίμνες και ποτάμια, παρασέρνοντας στο διάβα τους ότι βρουν.

Γεμίζουν τα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων με πολίτες αγανακτισμένους να διαμαρτύρονται για τις καταστροφές που έχουν υποστεί τα σπίτια τους και οι περιουσίες τους γενικά.

Λες και οι ίδιοι είναι άμοιροι ευθυνών, όταν χτίζουν πάνω σε ρέματα ή επικροτούν τους τοπικούς άρχοντες, όταν μπαζώνουν ρέματα για να κάνουν πάρκα, αλλάζοντας χωρίς τα κατάλληλα προστατευτικά έργα τη φυσική ροή των χειμάρρων.

 

Καταστρέφουμε τις γειτονιές σε παραδοσιακές συνοικίες, όπως αυτή των Δώδεκα Αποστόλων, χτίζοντας πολυώροφες πολυκατοικίες σε δρόμους που μετά βίας χωρά να περάσει ένα αμάξι.

Σε γειτονιές παλιές,  τα σπίτια με τις αυλές και το πράσινο αντικαθιστούνται από γιγάντια κτίρια  χωρίς ίχνος άπλας και πρασίνου.

Και αν υπάρχει άπλα, αυτή έχει αφεθεί όχι για να παίζουν τα παιδιά, αλλά για να παρκάρουν τα αυτοκίνητα.

Η πόλη μας, έχει γίνει εχθρική και επικίνδυνη.

Θέλεις να πας μια βόλτα κρατώντας στο χέρι το παιδί σου και ψάχνεις να βρεις ελεύθερο πεζοδρόμιο και αν υπάρχει φυσικά και πεζοδρόμιο…

Αυτοκίνητα, διαβάτες και πραμάτειες γίναμε το ένα και το αυτό, μάθαμε να τα μοιραζόμαστε όλα με πρώτο και καλύτερο το πεζοδρόμιο, και ποιο πεζοδρόμιο…;

Αυτό το καινούριο, το φαρδύ με το ωραίο πλακόστρωτο, που πρώτα το χαίρονται τα καταστήματα αφού στήνουν τις υπαίθριες βιτρίνες με τις πραμάτειες τους, στη συνέχεια τα διάφορα στάντς , τα τραπεζοκαθίσματα, τα παρκαρισμένα μοτοποδήλατα και στη συνέχεια εμείς οι πολίτες, αν βέβαια έχει μείνει και κάποιος ελεύθερος χώρος πάνω στο πεζοδρόμιο, ειδάλλως καλός είναι και ο δρόμος…

Περπατάς με τα παιδιά σου χεράκι-χεράκι στο δρόμο και αν έρθει και κανένα αυτοκίνητο κατά πάνω σου ζητάς και συγγνώμη και κάνεις και στην άκρη…

Άσε που είσαι και τυχερή που δεν πέτυχες κάποιον ασυνείδητο οδηγό να κάνει ράλι θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τη δική σου και των παιδιών σου…

Σπάνιο είδος προς εξαφάνιση αποτελούν τα πεζοδρόμια, αλλά και η άπλα που λέει και ο λαός…

Χώροι πρασίνου και πάρκα μετρούνται στα δυο μας χέρια…

Όσο για την εικόνα που παρουσιάζουν, σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη και την ευθύνη φέρουμε όλοι μας και οι τοπικοί άρχοντες, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες.

Μάθαμε να πετάμε το μπαλάκι στο διπλανό και να τα περιμένουμε από τους άλλους.

Και πιο είναι το αποτέλεσμα…;

Να κάνουμε ακόμη πιο ασφυκτικό και εχθρικό το χώρο, μέσα στον οποίο κινούμαστε και ζούμε…

Μας λείπει ο φυσικός και ζωτικός χώρος…

Και για αυτό την ευθύνη τη φέρουμε όλοι μας μηδενός εξαιρουμένου…..

Είτε γιατί δεν αντιδρούμε, είτε γιατί βάζουμε και εμείς το χεράκι για να προωθούνται έργα και λειτουργίες που σε τελική ανάλυση υποβαθμίζουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε….