ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΓΚΟΥΜΑ

Καθημερινά διαπιστώνω ολοένα και περισσότερο πως λίγο ή πολύ κάποια
στιγμή στη ζωή μας γινόμαστε όλοι μας, ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας, ένα μπαλάκι…

Μας πετάνε πότε από εδώ και πότε από 'κει, άθελά τους ή σκόπιμα,
γιατί τις περισσότερες φορές αδυνατούν κάποιοι για χ λόγους να αναλάβουν τις ευθύνες
τους…

Αρκετές φορές ακούσιοι συνένοχοι σε αυτό το παιχνίδι γινόμαστε και
εμείς οι ίδιοι, τα μπαλάκια δηλαδή…

Και η αιτία γιατί αδυνατούμε λόγω διαφόρων αιτιών και παραγόντων
να βρούμε και να διεκδικήσουμε το δίκιο μας, παρόλο που ζούμε σε μια κοινωνία που
έχει νόμους και κανόνες για να μας προστατεύει…

Βέβαια υπάρχουν και τα παραθυράκια με τις ποικίλες ερμηνείες εννοείτε
των νόμων και κανόνων…

Όταν είσαι το μοναδικό μπαλάκι της όποιας υπόθεσης, σπάνια σε δίδει
κάποιος την δέουσα προσοχή…

Όταν όμως τα μπαλάκια είναι πολλά και ο θόρυβος μεγάλος τότε κάτι
μπορεί να γίνει…

Τελευταίο παράδειγμα σε τοπικό επίπεδο οι μικροί μαθητές του 2/θέσιου
12ου Νηπιαγωγείου και ο γονείς τους…

Εδώ ο Ψινάκης μαζεύει χρήματα για να πάει, λέει, διακοπές στο διάστημα
και εδώ κάποια από τα παιδιά μας βιώνουν τριτοκοσμικές συνθήκες…

Οι γονείς και τα παιδιά που ζούνε το πρόβλημα καθημερινά ξέρουν
καλά τι θα πει να περνάς κάποιες από τις ώρες της ημέρας σου σε ένα σχολικό περιβάλλον
που θυμίζει προπολεμικό ερείπιο…

Τι πιο ωραίο, μικρά παιδάκια, που τα περισσότερα αποχωρίζονται για
πρώτη φορά την αγκαλιά της μητέρας του, για να πάνε στο νηπιαγωγείο, το οποίο μέχρι
χθες φάνταζε σαν κάτι σπουδαίο και ωραίο, να μπαίνουν σε αίθουσες που μυρίζουν μούχλα
και η υγρασία να έχει διαβρώσει τους τοίχους …

Από την ασφάλεια και το όμορφο περιβάλλον του σπιτιού, κατευθείαν
στα χαρακώματα…

Η εικόνα που παρουσιάζει τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά το 12ο
Νηπιαγωγείο μιλά από μόνη της …

Εξάλλου μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις…

Οι φωτογραφίες που είδαν οι αναγνώστες του "Αγώνα" μέσα και από
τη στήλη "Μια φορά κι έναν καιρό!!!" της γειτόνισσας Νίκης αποκαλύπτουν την κατάσταση
που βιώνουν τα νήπια του σχολείου αυτού….

Και που τις είδαμε όλοι εμείς οι απέξω, εμείς που δεν αντιμετωπίζουμε
το όλο πρόβλημα, εμείς δηλαδή που δεν είμαστε στην προκειμένη περίπτωση τα μπαλάκια,
τι έγινε…;

Τίποτε…γιατί απλούστατα δε μας αφορά…

Απλώς μακαρίσαμε την τύχη μας που τα παιδιά μας φοιτούν σε ένα εντελώς
διαφορετικό σχολικό περιβάλλον με φυσιολογικές συνθήκες…

Το μπαλάκια όμως συνεχίζουν να πετάνε πέρα δώθε, καθώς ακόμη δεν
έχουν πάρει την απάντηση για το ποιος τελικά ευθύνεται για αυτή την απαράδεκτη κατάσταση
που βιώνουν οι μικροί μαθητές του 12ου Νηπιαγωγείου…

Ολόκληρο καλοκαίρι και Νομαρχία και Δήμος δε φρόντισαν να διορθώσουν
τα αδιόρθωτα…

Η ευθύνη της Νομαρχίας είναι η ανέγερση νέων σχολικών συγκροτημάτων,
ενώ ευθύνη του Δήμου η συντήρηση τους…

Πριν από δυο χρόνια με ευθύνη της Νομαρχίας, αν και δεν ήταν της
αρμοδιότητας της, συντήρησε το χώρο, όπως σημείωσε…

Το ίδιο έπραξε και ο Δήμος…

Και όμως μόλις δυο βδομάδες από την έναρξη των μαθημάτων, η εικόνα
που παρουσιάζει το νηπιαγωγείο τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά μαρτυρά πως εδώ
και αρκετό καιρό έχει να μπει ανθρώπινο χέρι να βάλει μια κάποια υποτυπώδη τάξη…

Δε λέμε να το έκαναν καινούριο, εξάλλου το παλιό ότι και να το κάνεις
καινούριο δε γίνεται…

Θα μπορούσαν ωστόσο να φροντίσουν να κάνουν τα άκρως απαραίτητα…συντήρηση,
βάψιμο και επιδιορθώσεις …

Τόσο δύσκολο είναι φύγουν τα σπασμένα παγκάκια και να τοποθετηθούν
καινούρια…

Έπρεπε να ξεκινήσουν πρώτα τα σχολεία…;

Απαράδεκτη κατάσταση…

Μα όταν δεν υπάρχουν τα χρήματα ή δεν επαρκούν για όλα τα σχολεία
τι να σου κάνει και ένας Δήμος…;

Α, ρε υπουργείο Παιδείας και εσύ Παυλόπουλε των Εσωτερικών, εσείς
φταίτε που μοιράζετε αρμοδιότητες δίχως τους αντίστοιχους πόρους…

Ε, ρε τι μας κάνει η στενότης…της τσέπης εννοείτε …

Μήπως να βάλουμε το χέρι στην τσέπη εμείς οι γονείς…;

Λέτε ένας έρανος να σώσει τα παιδάκια του 12ου Νηπιαγωγείου…;

Είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί ένας κατάλληλος χώρος για να στεγασθεί
το νηπιαγωγείο αυτό, έστω και με ενοίκιο…;