ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

Ενας 77χρονος συνταξιούχος διάλεξε να ζήσει στην καρδιά μας πεθαίνοντας στη πλατεία Συντάγματος.

Του ζήτησν να ζει με τα μαθηματικά, τα νούμερα, τους ανάλγητους αριθμούς, τους στόχους, τα ελλείμματα και ίσως με τους κάδους απορριμμάτων.

Ενας 77χρονος συνταξιούχος διάλεξε να ζήσει στην καρδιά μας πεθαίνοντας στη πλατεία Συντάγματος.

Του ζήτησν να ζει με τα μαθηματικά, τα νούμερα, τους ανάλγητους αριθμούς, τους στόχους, τα ελλείμματα και ίσως με τους κάδους απορριμμάτων. Του σκότωσαν το παρόν, του έκλειναν ραντεβού με ένα άφεγγο μέλλον και αυτός έκανε το άλμα για να το συναντήσει.

Δεν τον ακούγαμε και διάλεξε να μας ξεκουφάνει με την εύγλωτη σιωπή του.

Δεν μετρήσαμε την απόσταση του 77χρονου από τη ζωή του, που μεγάλωνε μέχρις ότου να ξεχασθούν οι δυο τους απόμακρα σαν ξένοι που δεν γνωρίστηκαν ποτέ.

Αυτός ζούσε, αλλά δεν έλπιζε και η ελπίδα, διάπιστωσε, ότι είχε προδώσει τη ζωή του, της είχε πάρει το νόημα.

Αυτό το κλεμμένο νόημα θέλησε ο 77χρονος να μας αφήσει.

Θα το δεχθούμε; Και θα αναγνωρίσουμε ότι στο βάθος αυτός δεν αναγνώρισε ποτέ ότι νικήθηκε από τη ζωή;

Εγώ ένα έχω να πω:

Πράγματι η αυτοκτονία του είχε πολύ έντιμα αίτια, και η πράξη του με κάποια έννοια μπορεί για όλους μας να είναι το τελευταίο άρθρο του κοινωνικού μας Συντάγματος.

 

Δημήτριος Σαλτούρος