Μακεδονικός Αγώνας
“Μακεδονικός Αγώνας” ονομάζεται συνήθως εκείνη η ελληνική εθνική δράση, η οποία έλαβε χώρα στην αυγή τού εικοστού αιώνα και απέβλεπε στην απελευθέρωση ολόκληρης τής Μακεδονίας από τον οθωμανικό και βουλγαρικό ζυγό.
“Μακεδονικός Αγώνας” ονομάζεται συνήθως εκείνη η ελληνική εθνική δράση, η οποία έλαβε χώρα στην αυγή τού εικοστού αιώνα και απέβλεπε στην απελευθέρωση ολόκληρης τής Μακεδονίας από τον οθωμανικό και βουλγαρικό ζυγό. Μία σύγχρονη οπτική, όμως, μάλλον πληρέστερη και σαφέστερη, ονομάζει “Μακεδονικό Αγώνα” την διαχρονική ελληνική εθνική δράση, η οποία, αφού κατόρθωσε να απελευθερώσει από τους δύο προαναφερθέντες ζυγούς το μεγαλύτερο τμήμα τής Μακεδονίας, εξακολούθησε, και μέχρι σήμερα εξακολουθεί, να μεριμνά γιά την διασφάλιση τής ελευθερίας τής Μακεδονίας, ως αναπόσπαστου τμήματος τής Ελλάδας, και γιά την διαφύλαξη τής ζωής, τής τιμής, τής αξιοπρέπειας, τής ιστορίας, τής ονομασίας και τού πολιτισμού των Μακεδόνων, αλλά και των λοιπών Ελλήνων που διαμένουν στην Μακεδονική Γη, ως αναπόσπαστου τμήματος τού Ελληνικού Έθνους.
Η στυγερή οθωμανική αυτοκρατορία, βέβαια, εξαφανίστηκε οριστικά και αμετάκλητα από την Γη, έχοντας κληροδοτήσει στον παγκόσμιο “πολιτισμό” τα δικά της επιτεύγματα (γενοκτονίες, σφαγές, βασανισμούς, εξανδραποδισμούς, παιδομαζώματα, ακρωτηριασμούς, λεηλασίες, βιασμούς, εμπρησμούς και τίποτε διαφορετικό), ενώ η Βουλγαρία, έχοντας δώσει κατά καιρούς τα δικά της σημεία παρόμοιας “πολιτισμικής” δράσης, είτε υπό την μορφή βασιλείου είτε υπό την μορφή “κομμουνιστικού παραδείσου”, σήμερα εμφανίζεται, μάλλον προς τιμήν της, μετανοούσα, φιλειρηνική, συνεργάσιμη και επαρκώς “ευρωπαϊκή” έναντι τής Πατρίδας μας, αναγνωρίζοντας προφανώς ότι αυτό είναι το συμφέρον της, αφού οι παλαιότερες “συνταγές” της, εκείνες που πολλές φορές επιχείρησε να εφαρμόσει, ήδη από την εποχή τού Βασιλείου τού Βουλγαροκτόνου, δεν την έχουν ωφελήσει ιδιαίτερα. Οι παλαιότερες φάσεις τού Μακεδονικού Αγώνα, λοιπόν, είχαν μία σχετικώς αίσια έκβαση γιά τον Ελληνισμό, η οποία οφείλεται στον ηρωισμό, στις θυσίες και στο αίμα των Μακεδονομάχων και αργότερα τού Ελληνικού Εθνικού Στρατού, υπό την καθοδήγηση φωτισμένων ηγετών, εκ των οποίων ενδεικτικά αναφέρω τον πρωτομάρτυρα Παύλο Μελά, γιά τον οποίο ελάχιστα πράγματα θα ακουστούν και φέτος στα σχολεία και στους δημόσιους εορτασμούς, αφού εκείνος ο Έλληνας Αξιωματικός ποτέ του δεν υπήρξε “συνδικαλιστής”, ούτε καν μέλος κάποιας “κεντρικής επιτροπής”.
Στην εποχή μας, τώρα, η σύγχρονη φάση τού Μακεδονικού Αγώνα έχει να αντιμετωπίσει κυρίως δύο “νέου τύπου” απειλές. Η πρώτη απειλή είναι οι επαναλαμβανόμενες απόπειρες ξένων δυνάμεων (κρατών, λεσχών, πολυεθνικών εταιρειών, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, οίκων αξιολόγησης, οίκων ανοχής και άλλων) να χρησιμοποιήσουν το κράτος των Σκοπίων ως μέσο, προκειμένου να πλήξουν τα εθνικά, άρα και τα οικονομικά, συμφέροντα τής Πατρίδας μας. Η δεύτερη απειλή είναι οι μισθοφόροι των προαναφερθέντων ή παραπλήσιων δυνάμεων, καθώς και ο συρφετός των ηλιθίων που παρασύρονται από αυτούς τους υπαλλήλους των ξένων αφεντικών, οι οποίοι αναπτύσσουν την προσοδοφόρα επαγγελματική δραστηριότητά τους και εντός τής Πατρίδας μας (“εις υγείαν των κορόιδων”, που λέει ο λαός μας), υπό την μορφή “παρατηρητηρίων”, “τόξων”, “συλλόγων” και άλλων μορφωμάτων ή εξαμβλωμάτων. Η εξέλιξη της σημερινής κατάστασης, βέβαια, δεν δύναται να προβλεφθεί πλήρως. Ευχής έργο θα ήταν να αντιμετωπίζονταν αυτές οι απειλές με πολιτικά, πολιτιστικά, διπλωματικά και δικαστικά μέσα, ώστε να μην κρινόταν, κάποια στιγμή, ως απολύτως απαραίτητη η άμεση επέμβαση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ενδεχόμενο που δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστο γιά κανέναν ξένο μεγαλοκαρχαρία “του γλυκού νερού” και γιά κανέναν εντόπιο ξεπλυμένο δωσίλογο “των τριών ταλίρων”.
Εντός ολίγου, λοιπόν, το Ελληνικό Έθνος θα εορτάσει, έστω και τυπικά, την έναρξη και την δήθεν λήξη τού Μακεδονικού Αγώνα. Η τριακονταετής βαθύτατη παιδευτική, ηθική και κοινωνική αλλοτρίωση τού Λαού μας, σε συνδυασμό με την διετή οικονομική κρίση που του προκάλεσε ο “σοσιαλισμός”, δεν θα επιτρέψουν στην πλειονοψηφία των Νεοελλήνων ούτε καν να αναρωτηθεί τι ήταν αυτός ο “Μακεδονικός Αγώνας” (Είδος φραπέ; Καινούργια σαπουνόπερα; Μουσικό συγκρότημα; Μπαράκι στην “παραλία”;), οπότε θα θεωρηθεί αρκετή η εκ μέρους των “επισήμων σοφών” δημόσια διαβεβαίωση περί τής επιτυχούς λήξης αυτού, προκειμένου να μην ταραχθεί ή “βραχεί” κανένας υπναλέος ψηφοφόρος. Ωστόσο, ένα προσωρινά μικρό, αλλά ικανοποιητικά ρωμαλέο, αφυπνισμένο τμήμα του Έθνους μας γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Μακεδονικός Αγώνας συνεχίζεται, επειδή όλοι εκείνοι, που ξύπνησαν από τον λήθαργο και άρχισαν να ξαναποκτούν την ελεύθερη ανθρώπινη υπόστασή τους, δικαιολογημένα αναρωτιούνται εκείνο ακριβώς που αναρωτιόταν και ο Παύλος Μελάς σε μία επιστολή του προς την γυναίκα και τα ανήλικα παιδιά του: “Τουλάχιστον θα με αξιώσει ο Θεός να σας αφήσω όνομα γιά το οποίο να υπερηφανεύεστε;”. Όποιος, όμως, δεν διαθέτει όνομα, άρα ούτε προσωπικότητα, γιά ποιό πράγμα να ανησυχήσει; Σωστά;
Αθανάσιος Τσακνάκης
Καθηγητής Ξένων Γλωσσών
– Συγγραφέας
