“Παρέα με την τηλεόραση…”
Εδώ και μέρες προσπαθώ να κάνω το χειλάκι μου να χαμογελάσει. Να βρω κάτι γύρω μου που να μου φτιάξει τη διάθεση κα να μου ανεβάσει λιγάκι το αίσθημα αισιοδοξίας και χαλάρωσης.
Εδώ και μέρες προσπαθώ να κάνω το χειλάκι μου να χαμογελάσει. Να βρω κάτι γύρω μου που να μου φτιάξει τη διάθεση κα να μου ανεβάσει λιγάκι το αίσθημα αισιοδοξίας και χαλάρωσης.
Όμως μάταια…..κάτι με το μπάχαλο της πολιτικής, κάτι με τη μαύρη διεθνή πολιτική και οικονομική επικαιρότητα και τα δικά μου οικονομικά αδιέξοδα, κάτι με τις κρυφές ανατιμήσεις των προϊόντων που γεμίζουν το καλάθι της νοικοκυράς-νοιάζομαι γιατί νοικοκυρά είμαι και εγώ-, με την τιμή του πετρελαίου-για να δούμε θα ανάψει φέτος ο καυστήρας της οικοδομής;- αλλά και με το σήριαλ των διαδοχικών αξιολογήσεων από τους θεσμούς για την εκταμίευση των δόσεων και των κάθε φορά πλεονασμάτων που θα πρέπει να παρουσιάζει η χώρα, ψυχοπλακώθηκα εντελώς.
Όλο άσχημες ειδήσεις ακούει κανείς, δολοφονίες απαγωγές, απόπειρες αυτοκτονίας, κλοπές , αρρώστιες, μιζέρια και φτώχεια. Δυστυχώς το τελευταίο, η φτώχεια δεν έχει να κάνει μόνο με τις τσέπες μας… Επικρατεί φτώχεια του μυαλού, της σκέψης και του πνεύματος, δεν υπάρχουν πρότυπα σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας που να τα θαυμάσεις και να θέλεις να τα μιμηθείς. Και αν υπάρχουν είτε στην πολιτική, είτε στην πνευματική και κοινωνική ζωή, ακόμη και στα στενά όρια της πόλης μας είναι ελάχιστα, αλλά ευτυχώς υπάρχει ακόμη ο σπόρος…
Η αισιοδοξία μου λοιπόν βρίσκεται στο ναδίρ και αντί για χαμόγελο στα χείλι, έχω μια έκφραση αγωνίας και απορίας για το που πάμε ορέ, που έλεγε και ο αείμνηστος Βασίλης Αυλωνίτης, σε εκείνες τις αξέχαστες και αξεπέραστες ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες…
Η επταετία του Μνημονίων με έφερε στα όριά μου… με τόσες τρύπες στο ζωνάρι δεν ξέρω αν έχει μείνει άλλος χώρος. Έκοψα και αυτό το λίγο, των αγορών εννοείται.
Περιόρισα τις βόλτες στα καταστήματα και τις νυχτερινές εξόδους -σιγά βέβαια που θα περίμεναν από μένα τα μπαράκια για να ζήσουν- και τώρα αντιμετωπίζω μέγα πρόβλημα για την ψυχολογική μου εκτόνωση…
Ένα shopping therapy ήταν πάντα η σωτήρια λύση κατά του άγχους και του πανικού μου .Τώρα όμως τι γίνεται…..;
Επειδή κάθε πρόβλημα δεν έχει μόνο μια λύση, αλλά τουλάχιστον δυο, βρίσκομαι στην αναζήτηση της άλλης, αυτής που δε θα είναι τόσο πολύ συνδεδεμένη με το πόσα αντέχει ή δεν αντέχει το πορτοφόλι μου……
Και ως συνήθως δε χρειάζομαι το πορτοφόλι μου μόνο όταν μένω στο σπίτι…..
Βρήκα λοιπόν μια πρώτη λύση που άμεσα θα δοκιμάσω….
Θα κάνω παρέα με την τηλεόραση…..όπως παλιά ο κόσμος έβρισκε διέξοδο στις καλές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες …
Τότε πήγαινε στον Κινηματογράφο και με το πασατέμπο του περνούσε την ώρα του και ξεχνούσε για λίγο τα προβλήματά του…
Έκανε ένα διάλειμμα, ένα φανταστικό ταξίδι που του έφερνε και το χαμόγελο στα χείλι…
Τώρα βέβαια δε λέω πως θα πρέπει να ζούμε με ψευδαισθήσεις για να μπορούμε να χαμογελάμε, αλλά ένα ταϊμ-άουτ για να “ξελαμπικάρουμε” λιγάκι δεν είναι κακό…
Και εγώ σκέφτομαι αυτό το τάιμ-άουτ να το κάνω καθισμένη στον καναπέ μου απέναντι από την πλάσμα οθόνη μου…
Το χειμερινό τηλεοπτικό πρόγραμμα ξεκίνησε και αποφάσισα να το δοκιμάσω, να το γευτώ και αν μου κάνει, τα κρύα βράδια του χειμώνα να την αράξω στην αναπαυτική μου πολυθρόνα παρέα με την τηλεόρασή μου.
Θα επιλέξω κωμωδίες και τηλεπαιχνίδια και θα διασκεδάσω με αυτά, στον ελεύθερο χρόνο που θα μου απομένει.
Γιατί παρακαλώ να ντραπώ να πω ότι μου αρέσει να βλέπω τηλεόραση….;
Μήπως αυτό με κάνει λιγότερο μορφωμένη ή κουλτουριάρα, όπως λένε μερικοί…;
Η τηλεόραση δεν έχει μόνο σκουπίδια, αλλά και πολύ καλά και αξιόλογα προγράμματα, για όλα τα ενδιαφέροντα και γούστα….
Αποτελεί την πιο φθηνή και τις περισσότερες φορές ευχάριστη διασκέδαση.
Το μυστικό, όπως άλλωστε και στους φίλους, είναι το τι θα επιλέξεις.
Όπως για να βρεις έναν καλό φίλο θα πρέπει να ψάξεις καλά, το ίδιο ισχύει και για ένα καλό τηλεοπτικό πρόγραμμα….
Και αν κάτι δε θα μας αρέσει ή αλλάξουμε γνώμη, υπάρχει και ο διακόπτης για να την κλείσουμε τη μικρή μας την οθόνη.
Που οι πολέμιοί της την αποκαλούν χαζοκούτι και οι λάτρεις της την καλύτερη παρέα…
Εγώ βρίσκομαι κάπου στη μέση, όπως και οι περισσότεροι από εσάς…..
Παρέα ή όχι με το Τατουάζ, τα Κουρασμένα Παλικάρια, την αγαπημένη μου Κύπρια Σύλβια από το Έλα στη θέση μου ή το Πάνο και τον Κωστή με το Voice, η τηλεόραση “φόρεσε” το καινούριο της πρόγραμμα και μας καλεί να το γευτούμε…
Μια δοκιμή που μπορεί να μας πείσει ή όχι…..
Γεγονός πάντως είναι πως αρχίζουμε να κλεινόμαστε στο καβούκι μας, διότι χειμερινή τηλεοπτική περίοδος συνειρμικά με οδηγεί να κάνω την ευχή καλό χειμώνα… και ….καλή διασκέδαση παρέα με την τηλεόραση- εννοείται και με ένα καλό βιβλίο-γιατί είναι η μόνη σταθερή διασκέδαση που δεν ανατιμάται…
Αχ, ξέχασα τα τέλη της ΕΡΤ….να πάρει η ευχή…
