Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ “ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ”

Φιλόκαλοι της σκέψης μας-Φιλόκαλοι της πράξης μας.

 Επιτρέψτε μου να σας καλωσορίσω απόψε εδώ με το παρακάτω ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή  Μαχμούντ   Νταρουί:

« Όταν έρθει το αύριο, η ζωή θα είναι κάτι που μπορεί να το λατρέψουμε όπως ακριβώς είναι:

 απλή ή περίπλοκη, μουντή ή πολύχρωμη………. χωρίς θείες κρίσεις και κριτήρια…

Κι αν η χαρά είναι απολύτως αναγκαία, ας φωτίσει την καρδιά και τα λαγόνια.

Όποιος καεί με τη χαρά φυσάει και τη ζωή».

Ξεκινώ με δύο  στίχους από την Ιλιάδα  του Ομήρου:

Φιλόκαλοι της σκέψης μας-Φιλόκαλοι της πράξης μας.

 Επιτρέψτε μου να σας καλωσορίσω απόψε εδώ με το παρακάτω ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή  Μαχμούντ   Νταρουί:

« Όταν έρθει το αύριο, η ζωή θα είναι κάτι που μπορεί να το λατρέψουμε όπως ακριβώς είναι:

 απλή ή περίπλοκη, μουντή ή πολύχρωμη………. χωρίς θείες κρίσεις και κριτήρια…

Κι αν η χαρά είναι απολύτως αναγκαία, ας φωτίσει την καρδιά και τα λαγόνια.

Όποιος καεί με τη χαρά φυσάει και τη ζωή».

Ξεκινώ με δύο  στίχους από την Ιλιάδα  του Ομήρου:

« Νύν  αυτέ με μοίρα  κιχάνει.  Μη μάν ασπουδί  γε και  ακλειώς  απολοίμην,

Αλλά μέγα ρέξας τι κα ι εσσομένοισι  πύθεσθαι».

…Όμως να μην χαθώ δίχως αγώνα, δίχως δόξα,

Παρά μεγάλο κάτι αφού έχω κάνει ,που να το μάθουν κι όσοι  θάρθουν  ύστερα στον κόσμο…..

 Από τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα, στα λόγια και τις πράξεις του δικτύου.

 Από τον μηδενισμό της μεταπολίτευσης του ΄74,

 στον βυθισμό μας στη μειονεξία, στην ανημπόρια, στην καθυστέρηση,

στην  αθόρυβα  βύθιση  στα απόνερα του Ευρωπαικού Κεκτημένου μας.

Τριανταπέντε χρόνια  κομματοκρατίας,  να αντιγράφουμε τη Δύση, να πιθηκίζουμε τα πάντα, με τις πολιτιστικές μας επιδόσεις να είναι αποκλειστικά μιμητικές.

 Να έχει γίνει ο λαός πραμάτεια, εμπόρευμα στα ενεχυροδανειστήρια των τοκογλύφων.

 Να έχουμε πάψει να παράγουμε ετερότητα.

Πριν  έναν χρόνο ακριβώς ,αρχές του Ιούνη του 2010 ο Θανάσης, ο Γιώργος, ο Αντώνης και εγώ ο Μιχάλης ο ομιλών, συμμετέχοντες σε μια δημιουργική  βραδιά κατάνυξης στο καταφύγιο του Γιώργου, καταλήξαμε στην δημόσια πρότασή μας, ότι η ετερότητα του πολιτισμού μας έχει τον δυναμισμό και τη γονιμότητα της ενεργητικής μετοχής, στο ιστορικό γίγνεσθαι του σήμερα…

Ανοίξαμε μια πλατιά αγκαλιά αυθεντική και ειλικρινής, με τα μάτια να κοιτάζουν στα μάτια.

 Έχουμε τα όνειρα μας για όπλα μας.

 Είπαμε ότι δεν πρόκειται να ανεχθούμε άλλο μετριότητες.

 Είπαμε ότι εκείνοι που μπορούν να αλλάξουν την πορεία του τόπου είναι πρωτίστως οι πολίτες.

 Πολίτες που θα αναλάβουν τις ευθύνες τους και θα αποφασίσουν να αντισταθούν με τις δικές τους καθημερινές πράξεις και συμπεριφορές.

Το χτίσιμο, η ελπίδα μέσα στο σκοτάδι, αρχίζει από εκείνους, οι οποίοι συλλαμβάνουν το πρόβλημα και έχουν τη δύναμη μέσα τους να πουν ναι στη ζωή.

 Από ανθρώπους που κάνουν απλά καλά τη δουλειά τους και καταφάσκουν στη ζωή.

ΔΙΚΤΥΟ    ΛΟΓΟΥ    ΚΑΙ    ΠΡΑΞΗΣ:

Καρνάγιο σκέψης σε συνθήκες ελευθερίας και ορθού λόγου.

Να πρωτεύει  η ποιότητα, η αριστεία, η δημιουργική φαντασία.

Εργαστήριο της τοπικής κοινωνίας και δοκιμαστήριο  της  Ξανθιώτικης  αυτόνομης δημιουργίας.

Σημαίνει κάτι παραπάνω από το ορατό.

Σημαίνει να διαθέτεις ψυχικά αποθέματα και  ηγετικά προσόντα που να επιτρέπουν την τρέλα, την παρέα, μιαν ορισμένη υπέρβαση, έτσι ώστε να παίρνεις από το χέρι ή να κουβαλάς στην πλάτη την Ξάνθη για να την κάνεις συνταξιδιώτη.

Πολιτισμός της καθημερινότητας.

Υιοθετεί τον πιο οικολογικό, υγιεινό και πολιτισμένο τρόπο μετακίνησης.

Κατάφερε να δώσει νέα πνοή, διατηρώντας τον ιστορικό χαρακτήρα ενός ζωντανού κυττάρου γνώσης και ιδεών.

Σε καιρούς ακατάσχετου  λαικισμού και γλωσσικού εκφαυλισμού,

πρόσωπα και δράσεις διασταυρώνονται μέσα στις διαδρομές της πόλης,

δίνοντας φωνή και σχήμα και αεράκι ζωοποιό.

Εν καιρώ κρίσης, χρειαζόμαστε τις μεγάλες χειρονομίες.

Αλλά και οι μικρές ευπρόσδεκτες είναι.

 Και αυτές κυρίως συνιστούν το μεγάλο μέρος των παραστατικών προτάσεων της πόλης.

Να αγγίζουμε το θαυμαστό παραδεχόμενοι το πραγματικό.

Πρέπει να είμαστε δημιουργοί και όχι ειδήμονες.

Μας ρώτησαν πολλοί: ποιοί είστε; Που ανήκετε; Θα κατεβείτε στις εκλογές; Θα κάνετε σύλλογο; ποιος είναι ο πρόεδρος; Τι θέλετε δεν σας καταλαβαίνουμε, και το πιο ωραίο και πετυχημένο, ποιος έχει το ταμείο εδώ;

 Επιστροφή στις ρίζες..

Σήμερα  σ ’αυτόν εδώ τον τόπο λαμβάνει εκδίκηση το όνειρο του Μιχάλη, του Γιώργου και όλων των παιδιών που πίστεψαν .

Ένα όνειρο, που μας λέει ότι η έξοδος από την συλλογική κρίση και από τις προσωπικές μας καταστροφές,

 απαιτεί τη θεαματική βελτίωση του εαυτού μας και του κοινωνικού συνόλου.

 Τέρμα στα δανεικά όνειρα.

 Έχουμε ανάγκη να μοχθήσουμε.

 Ο καιρός της νωθρότητας και της απραγίας πρέπει να μείνει πίσω.

 Είναι φανερό ότι πρέπει να ξεφύγουμε από το καμαρωτό σημειωτόν.

 Να γκρεμίσουμε  όλους αυτούς που συντηρούν μια Ξάνθη  η οποία εξαίρει τα προτερήματα της ακινησίας.

Ότι πέρα από την κραυγή και το σύνθημα,

 υπάρχει ο λόγος και η πράξη.

Άνθρωποι, που στις πιο πολλές περιπτώσεις δεν είχαν ποτέ στη ζωή τους μιλήσει δημόσια,

 στέκονται σήμερα εδώ στο θεατράκι της ζωής,

 στο αυτοσχέδιο βήμα.

Γίνονται δάσκαλοι και μαθητές ταυτόχρονα.

Πάντα η πλατεία ήταν ο ομφαλός της πόλης, της συνοικίας, του χωριού.

 Σ’ αυτήν λοιπόν την πλατεία, την πλατεία της ζωής κρύβεται η υπόσχεση του απροσδόκητου,

Φωτεινά και ελπιδοφόρα.

 Σήμερα ξέρουμε ότι υπάρχουν πολλές πλατείες μέσα  σ ΄αυτήν  την πλατεία.

 Σήμερα πρέπει να φανούμε άξιοι για καλύτερα ποιήματα, για καλύτερα τραγούδια, για καλύτερα δημιουργήματα  για καλύτερες πλατείες.

  Και λέω σήμερα γιατί ποτέ άλλοτε ίσως  το ψευδές και το αληθές,  το πλαστό και το πραγματικό,  το  γνήσιο και η απομίμηση, το πρωτογενές και το επεξεργασμένο, το ντοκουμέντο και η επινόηση δεν έμοιαζαν τόσο μεταξύ τους.

 Σήμερα η πόλη μυρίζει σαπούνι,

Φαίνεται ότι  κάποιοι πλένουν τα κουρασμένα πόδια των αγγέλων.

Μιχάλης  17/06/2011, Ξάνθη

Σχετικά Άρθρα

Back to top button