Τελικά η εξουσία είναι πολύ γλυκιά

Έβαλε το συμφέρον της παράταξης πιο πάνω από το συμφέρον της πατρίδας

Εδώ και τώρα εκλογές, άλλη λύση δεν υπάρχει

Έβαλε το συμφέρον της παράταξης πιο πάνω από το συμφέρον της πατρίδας

Εδώ και τώρα εκλογές, άλλη λύση δεν υπάρχει

Λόγια, λόγια, λόγια. Είναι το μόνο που μπορεί κανείς να πει για τα όσα αστεία και τραγικά παράλληλα είδαμε και ακούσαμε να συμβαίνουν μετά το μεσημέρι της Τετάρτης και μέχρι αργά το βράδυ όπου και ήταν σχεδόν σίγουρο από όλους ότι ο πρωθυπουργός της χώρας, προς όφελος της πατρίδας μας, ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει την πρωθυπουργική του καρέκλα, να σχηματίσει μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας η οποία θα αποτελούνταν από γαλάζια και πράσινα στελέχη και να αναζητήσει με τον τρόπο μια κοινά αποδεκτή λύση.

Μάλιστα είχε  αποδεχτεί και τους όρους που εξ αρχής είχε θέσει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ώστε να συναινέσει στο σχηματισμό μιας τέτοιας κυβέρνησης, είχε δηλαδή αποδεχτεί εκτός από το να τον διαδεχτεί κάποιο άλλο κοινά αποδεκτό πρόσωπο στην πρωθυπουργία, να γίνει μια επαναδιπραγμάτευση τόσο του μεσοπρόθεσμου όσο και του ίδιου του μνημονίου, κάτι που έτσι κι αλλιώς η Νέα Δημοκρατία ζητάει εδώ και μήνες.

Μετά όμως από την πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία Παπανδρέου Σαμαρά και την εξ αρχής συμφωνία τους, ακολούθησαν πολλές διαρροές, πολλές φήμες και πολλά διαφορετικά ενδεχόμενα ώσπου στο τέλος ο Γιώργος Παπανδρέου, επικαλούμενος ότι δήθεν όλη αυτή την προσπάθεια η αξιωματική αντιπολίτευση την διαχειρίστηκε με επικοινωνιακούς κυρίως όρους, ανακοίνωσε απλά ότι προχωράει μόνος του στην εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου το οποίο κατά την άποψη του θα βγάλει τη χώρα μας από την κρίση κάνοντας έναν ανασχηματισμό και ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης από τη βουλή.

Μας είπε με λίγα λόγια ο κύριος Παπανδρέου ότι δεν έχει ανάγκη τη στήριξη κανενός κι ότι μπορεί να προχωρήσει και μόνος του αλλά δυστυχώς για εκείνον και κυρίως για τους Έλληνες, δε μπορεί να προχωρήσει διότι αν μπορούσε θα το είχε κάνει από την αρχή χωρίς να καταθέσει την πρόταση αυτή για μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με τη συμμετοχή και των υπόλοιπων κομμάτων.

Όσο για όλα αυτά ακούγονται αναφορικά με το ποιος έκανε πρώτος αυτή την πρόταση και με την κάθε πλευρά να υποστηρίζει ότι η πρόταση αυτή είναι δική της, είναι αστείο ακόμα και να το συζητάμε. Τη στιγμή που χώρα βουλιάζει δεν ενδιαφέρει κανέναν αν την πρόταση αυτή την κατέθεσε ο Γιώργος Παπανδρέου ή ο Αντώνης Σαμαράς.

Εκείνο που μετράει πως η δήθεν μεγαλοψυχία του πρωθυπουργού να εγκαταλείψει την πρωθυπουργική του καρέκλα προς όφελος της Ελλάδας και των Ελλήνων αποδείχθηκε πως ήταν μόνο στα λόγια αφού στην ουσία δεν άντεξε στις πιέσεις των στελεχών του ΠΑΣΟΚ και απέσυρε την πρόταση που ο ίδιος κατέθεσε. Έβαλε δηλαδή το κόμμα του πάνω από το εθνικό συμφέρον κι γι’ αυτό δε θα αργήσει αν έρθει η μέρα που θα απολογηθεί στον ελληνικό λαό.

Η αντίστροφη μέτρηση έτσι κι αλλιώς για την κυβέρνηση αυτή έχει ξεκινήσει και της απομένουν αν όχι λίγες μέρες, τουλάχιστον λίγοι μήνες ζωής. Εξάλλου έγινε αυτό που έτσι κι αλλιώς περιμέναμε ότι θα γίνει, η Νέα Δημοκρατία δηλαδή αν και καθυστερημένα ζήτησε ανοιχτά και ξεκάθαρα να γίνουν πρόωρες εθνικές εκλογές και να αποφασίσει ο ελληνικός λαός για το τι πραγματικά θέλει για την πατρίδα μας.

Εννοείται πως οι πρόωρες εθνικές εκλογές δεν αποτελούν την απόλυτη λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, είναι όμως σίγουρα ως λύση καλύτερη από να εφαρμοστεί κάτι το οποίο αποδεδειγμένα πλέον έχει αποτύχει, εκτός κι αν υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να μπορεί να μας πείσει ότι η συνταγή του μνημονίου πέτυχε. Θυμίζω ότι αυτή η κυβέρνηση δεν εκλέχθηκε λέγοντας στους Έλληνες ότι θα εφαρμόζει το μνημόνιο, ότι θα δώσει μάχη για να βγάλει τη χώρα από την κρίση αλλά εκλέχθηκε λέγοντας μας ότι «λεφτά υπάρχουν». Άρα δε νομιμοποιείται τώρα να εφαρμόζει τέτοια προγράμματα χωρίς πρώτα να έχει ζητήσει και να έχει πάρει τη συγκατάθεση του λαού.

Όσους ανασχηματισμούς κι αν κάνει ο κύριος Παπανδρέου το μόνο που θα αλλάξει είναι τα πρόσωπα και όχι η κυβερνητική πολιτική κι αυτό δεν το λέω εγώ, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε ότι θα συνεχίσει αυτό που έχει ξεκινήσει, δηλαδή να κόβει από τους φτωχούς και να αφήνει στο απυρόβλητο τους πλούσιους. Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο κύριος Παπανδρέου αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων και δε μπόρεσε να παρακάμψει τις πιέσεις και τη γκρίνια των κορυφαίων και όχι μόνο στελεχών της παράταξης τους, αντίθετα υπέκυψε στις πιέσεις αυτές και κάνοντας την τελευταία στιγμή στροφή 180 μοιρών δεν τόλμησε να κάνει το κάτι παραπάνω, το βήμα εκείνο που ίσως να έδινε ξανά την ελπίδα στους Έλληνες.

Τι θα πει δηλαδή «η Ευρώπη είναι αρνητική στην επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου»; Είναι αρνητική όσο αυτό το ζητάει μόνο μια από τις παρατάξεις, λέτε όμως να είναι το ίδιο αρνητική αν πάνε και ζητήσουν αυτή την επαναδιαπραγμάτευση όλες οι πολιτικές παρατάξεις της χώρας μας; Προφανώς όχι κι αυτό γιατί γνωρίζουν πως μια ενδεχόμενη πτώχευση της χώρας μας θα συμπαρασύρει και άλλες χώρες αλλά αυτό αντί να το αξιοποιήσουμε ως χώρα, το φοβόμαστε και αναγκαστικά δεχόμαστε τους απάνθρωπους όρους των δανειστών μας.

Όταν όμως οι βουλευτές μιας χώρας φτάνουν στο σημείο να μη μπορούν να μπουν μέσα στη βουλή, τότε κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα, κάτι δεν έχουν κάνει σωστά οι ίδιοι και ο λόγος θα πρέπει πλέον να δίνεται στο λαό. Αν μέσα στο ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι με έναν ανασχηματισμό του τύπου «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα τους αλλιώς» θα ηρεμήσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες αγανακτισμένους Έλληνες ας επιχειρήσουν να το κάνουν και την απάντηση θα την πάρουν άμεσα.

Προσωπικά πιστεύω ότι η πατρίδα μας έχασε μια μοναδική ευκαιρία να δοκιμάσει κάτι το καινούριο, κάτι το οποίο μπορεί και να μην έφερνε κανένα αποτέλεσμα αλλά μπορεί και να έφερνε. Αυτό βέβαια είναι κάτι που δε θα μπορέσουμε να το μάθουμε ποτέ γιατί ο πρωθυπουργός την τελευταία στιγμή προτίμησε την καρέκλα και όχι το καλό της χώρας. Δεν πειράζει όμως, έτσι κι αλλιώς όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις μας και η κυβέρνηση αυτή θέλει δε θέλει θα έχει και τις ευθύνες των αποφάσεων της και των επιπτώσεων που αυτές θα έχουν στις ζωές όλων μας. Αν όμως έστω και ελάχιστοι από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ καταλαβαίνουν και βλέπουν ότι η πολιτική αυτή μας οδηγεί στο απόλυτο «πουθενά» τότε πρέπει να καταψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο, στο κάτω, κάτω αν το κάνουν αυτό εκείνοι θα μπορούν να κοιμούνται με τη συνείδηση τους ήσυχη.

Έτσι κι αλλιώς η κυβέρνηση αυτή είναι σα να έχει παραιτηθεί, σα να μην υπάρχει. Δήλωσε την αδυναμία της αν διαχειριστεί τα προβλήματα της χώρας μας ζητώντας συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία κι αυτό ο λαός το ερμηνεύει ως αποτυχία να βρει μόνη της διέξοδο από την κρίση. Βέβαια το μόνιμο επιχείρημα της κυβέρνησης αυτής απέναντι στο λαό είναι ότι αν δεν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο δε θα μας δοθεί η Πέμπτη δόση του δανείου κι άρα η χώρα θα οδηγηθεί σε οριστική πτώχευση, άρα μας ζητάνε να επιλέξουμε ανάμεσα στη ψήφιση των ακόμα πιο σκληρών μέτρων και την πτώχευση.

Ξεχνάνε να μας πούνε όμως ότι ως χώρα έχουμε ήδη πτωχεύσει διότι χώρα που ζει με δανεικά τα οποία κι αν δεν πάρει θα προχωρήσει σε στάση πληρωμών, θεωρείται ήδη πτωχευμένη. Εξάλλου και το μεσοπρόθεσμο στην ουσία πτώχευση σημαίνει, ίσως όχι για το κράτος αλλά σίγουρα για τα νοικοκυριά.

Αλήθεια γιατί να τη φοβηθεί τη πτώχευση ο Έλληνας, ο Ξανθιώτης εκείνος που έρχονται μέρες στις οποίες δε στέλνει το παιδί του στο σχολείο γιατί δεν είχε να του βάλει φαγητό για το διάλειμμα ή γιατί έχουν σκιστεί τα παπουτσάκια του και δεν έχει ούτε πέντε ευρώ για να του πάρει ένα καινούριο ζευγάρι; Γιατί να τη φοβηθεί την πτώχευση εκείνος που ενώ εργάζεται σαν το σκυλί έχει να πληρωθεί πέντε μήνες και βλέπει τα παιδιά του να πεινάνε; Γιατί να τη φοβηθεί την πτώχευση ο ιδιωτικός τομέας ο οποίος έτσι κι αλλιώς έχει προχωρήσει εδώ και μήνες σε στάση πληρωμών; Γιατί να φοβηθεί την πτώχευση εκείνος που είναι εδώ και πολλούς μήνες άνεργος, τι πιο άσχημο μπορεί δηλαδή να του συμβεί; 

Οι μόνοι που δεν επιθυμούν μια πτώχευση είναι εκείνοι που πληρώνονται από το δημόσιο γιατί είναι οι μόνοι που ακόμα λαμβάνουν κανονικά και στην ώρα του το μισθό τους αλλά δε γίνεται να υποφέρει ένας ολόκληρος λαός για να πληρώνονται στην ώρα τους οι δημόσιοι υπάλληλοι. Εμείς του ιδιωτικού τομέα έχουμε πτωχεύσει εδώ και πολλούς μήνες και το μόνο που μας λείπει είναι και η επισημοποίηση αυτής μας της πτώχευσης. Άρα δε νομίζω ότι τίθεται θέμα επιλογής ανάμεσα σε πτώχευση και μεσοπρόθεσμο από έναν λαό ο οποίος έχει ήδη πτωχεύσει. Αν η κυβέρνηση θέλει να ζει στο δικό της γυάλινο και ψεύτικο κόσμο είναι δικαίωμα της, το δικαίωμα όμως να ζητάει και από εμάς να ζήσουμε σε αυτό τον κόσμο δεν το έχει.      

 

Σεμπαϊδήν Καραχότζα