«Μόλις ξυπνήσω το πρωί ….»

Διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Θεανθρώπου και η μελαγχολική ατμόσφαιρα κυριαρχεί…..
Μια απαισιόδοξη ατμόσφαιρα που έχουμε πλέον συνηθίσει εδώ και μήνες ….
Μήνες τώρα οι πολίτες τραβούν το δικό τους Γολγοθά χωρίς να γνωρίζουν αν θα τα καταφέρουν στο τέλος και έρθει η δικαίωση, το θαύμα, η «ανάσταση» που λύσει τα προβλήματα τους…

Διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Θεανθρώπου και η μελαγχολική ατμόσφαιρα κυριαρχεί…..

Μια απαισιόδοξη ατμόσφαιρα που έχουμε πλέον συνηθίσει εδώ και μήνες ….

Μήνες τώρα οι πολίτες τραβούν το δικό τους Γολγοθά  χωρίς να γνωρίζουν αν θα τα καταφέρουν στο τέλος και έρθει η δικαίωση, το θαύμα, η «ανάσταση» που λύσει τα προβλήματα τους…

Η οικονομική κρίση όλο και βαθαίνει και ουδείς πλέον τρέφει ελπίδα ότι η χώρα θα τα καταφέρει…..

Και δεν τρέφει καμία ελπίδα, αν και αυτή πεθαίνει τελευταία, για τον απλούστατο λόγο  ότι η πολιτική κρίση είναι ακόμη χειρότερη ….

Πώς να ελπίζει κανείς, όταν  δεν υπάρχουν άξιοι πολιτικοί ηγέτες να λάβουν τις κατάλληλες κρίσιμες και καθοριστικές αποφάσεις που θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο και με τις κινήσεις τους οδηγούν όλο και περισσότερο  τη χώρα στην ύφεση…

 

Διανύουμε μια περίοδο κρίσης πολιτικών και ηθικών αξιών και αυτό είναι το χειρότερο …..

Η πνευματική αποχαύνωση και η θεοποίηση της ύλης οδηγούν σε πνευματική αναπηρία και ως εκ τούτου και στην ικανότητα αντίστασης σε καθετί που σε οδηγεί και σε οικονομική κατάρρευση….

Μακάρι η ύλη να συμβάδιζε με το πνεύμα…

Η οικονομική ευμάρεια να ήταν αλληλένδετη και με την πνευματική ευμάρεια….

Όμως έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα και όπως αποτυπώνονται στη σημερινή κατάσταση της χώρας,  ως λαός ήμασταν πλασματικά πλούσιοι, αλλά άποροι ή  ανάπηροι στο μυαλό…..

Γιατί το μόνο βέβαιο είναι ότι αν φροντίζαμε να δώσουμε προτεραιότητα στην καλλιέργεια του πνεύματος και όπως αυτό αντανακλάται στην καθημερινότητά μας και επενδύαμε σε αυτό, τότε ίσως να είχαμε την οξυδέρκεια και την υπευθυνότητα να επιλέξουμε  τους κατάλληλους και ικανούς ηγέτες να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας και των πολιτών και να μη φτάναμε ποτέ εδώ που βρισκόμαστε τώρα….

 

Τώρα γιατί σας τα γράφω αυτά, που και σε λίγο πολύ στο ίδιο μήκος κύματος προβληματισμού και ανησυχίας κινείστε μαζί μου…..;

Ίσως από ένα ακόμη κενό που παρουσιάστηκε στο χώρο του πνεύματος και του πολιτισμού…..

Από μια κατηγορία καλλιτεχνών που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και που σπανίζουν στις μέρες μας ….

Είναι εκείνοι οι καλλιτέχνες που τραβούν το δικό τους μοναχικό δρόμο και χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στα πιστεύω τους και τις αρχές τους καταφέρνουν να πάρουν στο πλευρό τους χιλιάδες ανθρώπων για τον απλούστατο λόγο γιατί εκφράζουν τη λαϊκή βούληση και το συναίσθημα μιας κοινωνίας…..

Η είδηση του θανάτου του Νίκου Παπάζογλου με συγκλόνισε, όπως και πριν από σαράντα περίπου μέρες ο χαμός του Μανώλη Ρασούλη….

Οι δυο καρδιακοί φίλοι και συνεργάτες ξαναβρίσκονται εκεί ψηλά στον ουρανό, αυτή τη φορά για να ενώσουν τις μουσικές τους δυνάμεις για τους Αγγέλους και τις ψυχές που κατοικούν εκεί….

Τα τραγούδια τους αθάνατα θα μας συντροφεύουν μέχρι να βρεθούμε και εμείς κοντά τους….

«Μόλις ξυπνήσω το πρωί τα βλέπω όλα μαύρα. Θέλω μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα….Τι νόημα έχουν όλα αυτά, τι τρέχω να προλάβω… πέρασε η μισή ζωή δίχως να καταλάβω…» ένα από τα πολλά αγαπημένα μου τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου, έστω και αν έκοψα το τσιγάρο…

Ποια τραγούδια του να πρωτοθυμηθώ…;

«Αχ Ελλάδα σε αγαπώ και βαθιά σε ευχαριστώ….»….

«Κανείς εδώ δεν τραγουδά…»

«Εγώ δεν είμαι ποιητής…»

«Ο Αύγουστος»….

«Ο μοναχός ο άνθρωπος»….

«Ο Βαρδάρης…» «Τρελή και αδέσποτη» με την «Εκδίκηση της γυφτιάς»….

«Πότε Βούδας πότε Κούδας….Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι….»

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν …»

«Χρόνε άστατε μπαμπέση που στο δίχτυ σου όποιος πέσει, χανέται για τα καλά , πέταξέ μας ένα γάντζο, στη ζωή μας δώσε αβαντζάκι στη ζωή μας, έχε μας από κοντά…»…

 

Και πολλά, πολλά άλλα τραγούδια που με συντρόφεψαν στα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στα μετέπειτα ζωή μου  ….

Τον γνώρισα από κοντά, το λάτρεψα ως μουσικό γιατί είχε λυγμό στη φωνή και ροκιά στην ψυχή…

Ένωσε τους ρεμπέτες με τους ροκάδες και αποτέλεσε τη φωνή του λαού σε όλες τους τις εκφάνσεις….

Τραγούδησε για τον έρωτα, για τα προβλήματα της κοινωνίας, τα ανέδειξε και τα καυτηρίασε μέσα από τα τραγούδια του …. Άγγιξε την ψυχή του Έλληνα …με τη μοναδικότητά του και την ιδιαίτερο ταλέντο του…..

«Φεύγω…»μας τραγουδούσε προφητικά ο Νίκος Παπάζογλου και εμείς δεν τον πιστεύαμε….

Και τώρα που έφυγε από κοντά μας η ψυχή του μέσα από τα τραγούδια του θα έρχεται να συντροφεύει….

Άλλωστε τη μοναξιά της εποχής μας μπορούμε να την ξορκίσουμε με  τα τραγούδια του, αλλά και άλλον σπουδαίων καλλιτεχνών που δικαίως πρέπει να αποτελούν πρότυπο για όλους μας….

Το μπακλαμαδάκι και το κόκκινο μαντήλι θα μας θυμίζουν πάντα το Νίκο, έστω και αν ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι χωρίς επιστροφή ….εδώ στη ρωγμή του χρόνου….

 

 

“Η γιαγιά θα μείνει σπίτι….”

 

 

   Μπορεί οι πολιτικοί μας μετά την επιμήκυνση, να ασχολούνται με την αναδιάρθρωση του χρέους και να ξοδεύουν τόνους φαιάς ουσίας αναλύοντας με τους τηλεαστέρες της δημοσιογραφίας στα τηλεοπτικά παράθυρα τα υπέρ και τα κατά, όμως στον μικρόκοσμο της γειτονιάς μου είναι άλλο το θέμα που πρωταγωνιστεί….

Το διλήμματα που έχουν η γυναίκα του μανάβη και η φουρνάρισσα για τι θα κάνουν η μεν πρώτη με την ηλικιωμένη μητέρα της, η δε δεύτερη με το χήρο πεθερό της…..

Τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν δε διανύαμε δεινή οικονομική κρίση….

Αν δε ζούσαμε καθημερινά με την αγωνία της πτώχευσης και μέσα στην απαισιοδοξία…..

Τότε ίσως οι δυο παραπάνω κυρίες να σφύριζαν αδιάφορα, αφού θα ακολουθούσαν την πεπατημένη οδό για να βρουν τη λύση, το γηροκομείο δηλαδή…..

 

  Τελικά ίσως αποτελούν μια ηλιαχτίδα φωτός οι καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες που πρωταγωνιστούν σε πολλά σπιτικά  και που  άλλες γίνονται ευρύτερα γνωστές και άλλες όχι….

Ο κανόνας παραμένει κανόνας και αποδεικνύεται στην καθημερινότητά μας…..

Όντως ισχύει η αρχαία ρήση των στωικών φιλοσόφων  “ουδέν κακού αμιγές καλού…..”….

Όπως φαίνεται η οικονομική κρίση οδηγεί στην αναθεώρηση των ανθρώπινων σχέσεων, έστω και αν το βασικό αίτιο ίσως είναι το συμφέρον…..

Αν και δεν τάσσομαι υπέρ του γνωστού “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…”, στην προκειμένη περίπτωση που θα σας παραθέσω παρακάτω, μένω στο αποτέλεσμα ….

Και το αποτέλεσμα έχει να κάνει με δυο ηλικιωμένους ανθρώπους που από τη μια καλούνται να δώσουν βοήθεια στα παιδιά τους και από την άλλη θα γευτούν και πάλι την οικογενειακή θαλπωρή με τα εγγόνια τους παρέα….

 

  Να ξεκινήσω με την περίπτωση της γυναίκας του μανάβη η οποία έμεινε άνεργη, έχει δυο ανήλικα παιδιά και η δουλειά στο μανάβικο τώρα με την κρίση έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο….

Παράλληλα έχει και την ηλικιωμένη μητέρα της, η οποία για να μην της γίνει βάρος μετά από συζήτηση που είχε κάνει με το ζευγάρι ξεκίνησε τις διαδικασίες για να πάει στο γηροκομείο….

Τα δεδομένα όμως άλλαξαν τώρα που η κόρη έμεινε άνεργη…..

Οπότε και η ηλικιωμένη γυναίκα αποφάσισε να δεχτεί τη φιλοξενία της κόρης για να βοηθήσει την οικογένεια με την πενιχρή της σύνταξη….

Τώρα το αν η ίδια θα  κοιμάται στο σαλόνι, ελάχιστα την απασχολεί, αφού θα έχει κοντά της τα εγγόνια της ….

Το δίλημμα της γυναίκας του μανάβη είναι, αν αυτό σημαίνει ότι εκμεταλλεύεται την αγάπη της μάνας, ή αν τελικά η μητέρα της χαίρεται που απέφυγε τη λύση του γηροκομείου…..

Όπως και να έχει, εκ πρώτης όψεως και οι δυο πλευρές φαίνεται πως βγαίνουν κερδισμένες από αυτή την απόφαση….

 

  Όσο για τη φουρνάρισσα της γειτονιάς τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα….

Η οικονομική κρίση χτύπησε και αυτή την οικογένεια, καθότι τα πρατήρια άρτου έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια  και η δουλειά πάει από το κακό στο χειρότερο….

Τα έξοδα πολλά, νοίκι, ΤΕΒΕ, εφορία, νερό, ρεύμα κλπ  με αποτέλεσμα τα έσοδα του φούρνου να μην επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες της πενταμελούς οικογένειες….

Αφήστε που και τα δύο μεγαλύτερα παιδιά το ένα σπουδάζει και το άλλο φέτος δίνει πανελλαδικές ….

Όποτε τι να κάνουν ….σκέφτηκαν τη σύνταξη του παππού, ο οποίος εδώ και τρία χρόνια ζει στο γηροκομείο….

Μετά από ένα πολύωρο οικογενειακό συμβούλιο, η φουρνάρισσα και ο άντρας της αποφάσισαν ότι θέλουν τον παππού στο σπίτι, αφήστε που και η σύνταξη που παίρνει δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη …..

Αλλά το θέμα είναι πώς να του το ζητήσουν….; Πώς θα του χαλάσουν τη βολή του, την καθημερινότητά του….;

Αφήστε που όταν εκείνος αποφάσισε να πάει στο γηροκομείο εκείνοι δεν έκαναν τίποτε για να του αλλάξουν τη γνώμη ή να του νοικιάσουν μια γκαρσονιέρα δίπλα στο δικό τους διαμέρισμα….

Τώρα όμως που έχουν την ανάγκη του, πάλι σε αυτόν θα τρέξουν….

Πάλι καλά που υπάρχουν και οι συνταξιούχοι γονείς…..

 

  Οι δυο παραπάνω περιπτώσεις, μη με ρωτάτε πως έγινα γνώστης των γεγονότων μια μικρή πόλη είμαστε και όταν πας στον μανάβη και το φούρναρη της γειτονιάς σου όλο και κάτι μαθαίνεις, δείχνουν μιας από τις πολλές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην καθημερινότητα των πολιτών….

Τα γηροκομεία να αδειάζουν και τα παιδιά εκεί που δεν ήθελαν τους ηλικιωμένους γονείς τους για να μην τους είναι βάρος, τώρα κάνουν το παν για να τους κρατήσουν στο σπίτι…..

Ε, όταν είσαι άνεργος ή όταν απειλείσαι ανά πάσα στιγμή να βρεθείς χωρίς δουλειά εξαιτίας της όλης αρνητικής κατάστασης που βιώνουμε ως χώρα και ως πολίτες, τότε είναι στα υπέρ στο να υπάρχει ένας συνταξιούχος μέσα στην οικογένεια…..