Εις υγείαν των κορόϊδων…
Εχουν γίνει άπειρες συζητήσεις κατά το παρελθόν, και πολλές θα γίνουν και στο μέλλον, για τα καρτέλ στα μεγάλα πολυκαταστήματα που απευθύνονται οι καταναλωτές για να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες σε τρόφιμα, λαχανικά και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.
Και όντως έτσι είναι, ότι υπάρχει ένα σύστημα τιμών, που στην Ελλάδα της κρίσης, οι τιμές παραμένουν απλησιάστες και τσουχτερές.
Κανείς όμως δεν αναφέρει το καρτέλ των ίδιων και απαράλλαχτων τιμών που υπάρχει στη σαββατιάτικη λαϊκή αγορά της Ξάνθης (παζάρι), κυρίως σε λαχανικά και φρούτα.
Εχουν γίνει άπειρες συζητήσεις κατά το παρελθόν, και πολλές θα γίνουν και στο μέλλον, για τα καρτέλ στα μεγάλα πολυκαταστήματα που απευθύνονται οι καταναλωτές για να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες σε τρόφιμα, λαχανικά και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.
Και όντως έτσι είναι, ότι υπάρχει ένα σύστημα τιμών, που στην Ελλάδα της κρίσης, οι τιμές παραμένουν απλησιάστες και τσουχτερές.
Κανείς όμως δεν αναφέρει το καρτέλ των ίδιων και απαράλλαχτων τιμών που υπάρχει στη σαββατιάτικη λαϊκή αγορά της Ξάνθης (παζάρι), κυρίως σε λαχανικά και φρούτα.
Και τίθεται το ερώτημα: Είναι δυνατόν από την αρχή μέχρι το τέλος ενός τεράστιου διαδρόμου, δεξιά και αριστερά, να υπάρχουν οι ίδιες, με οι ίδιες τιμές; Και είναι δυνατόν οι τιμές αυτές να είναι ίδιες και πολλές φορές ακριβότερες από αυτές των πολυκαταστημάτων, όταν υποτίθεται για τις υψηλές τιμές στα ράφια υπαίτιοι είναι οι μεσάζοντες από το χωράφι… στο ράφι;
Όταν οι παραγωγοί ισχυρίζονται ότι για το προϊόν που κοπιάζουν οι ίδιοι σκληρά (και έτσι είναι) παίρνουν μια μικρή τιμή (που δεν καλύπτει ούτε καν τα έξοδά τους που έχουν κάνει γι’ αυτό) και το υπόλοιπο της υπερβολικής τιμής που καλείται να πληρώσει ο καταναλωτής, καρπώνονται οι χονδρέμποροι, τώρα που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ μεσάζοντες, γιατί οι τιμές είναι ίδιες με αυτές που συναντάμε σε μανάβικα και πολυκαταστήματα;
Γιατί οι παραγωγοί που έρχονται από γειτονικά χωριά έχουν τόσο υψηλές τιμές που φτάνουν να ζητούν για το μαρούλι (το καταχείμωνο) 2 ευρώ;
Και κάτι άλλο που είναι πιστεύω το χειρότερο και πιο ουσιαστικό. Κανείς, μα κανείς δεν κόβει απόδειξη. Και όταν τους ζητήσεις ή θα σου πουν ότι δεν έχει μπαταρία η ταμειακή μηχανή, ή ότι 12 η ώρα το πρωί έχουν “βγάλει ζήτα” ή ότι “έλα μωρέ για 2 και 3 ευρώ θες και απόδειξη”; Και όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, σε αγριοκοιτάνε λες και τους έβρισες τη μάνα και τον πατέρα μαζί!
Και αναρωτιέμαι τι συμφέρει σε μένα τον πολύπαθο έλληνα φορολογούμενο; Να σκεφτώ με βάση την κοινή λογική και ν’ αγοράσω από το πολυκατάστημα και το μανάβικο που πληρώνει ένα άλφα ποσό σε ΦΠΑ και σε εφορία κάθε χρόνο ή να πάρω ή να σκεφτώ συναισθηματικά, να στηρίξω τον παραγωγό συμπολίτη μου που δεν πληρώνει, εκτός του ασφαλιστικού του ταμείου, στο κράτος, και να επωμιστώ εγώ το δικό του κενό στα κρατικά έσοδα;
Γιατί συνέχεια όλοι αναφέρουμε ότι πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι αλλά δεν κάνουμε και κάτι για ν’ αλλάξει αυτό; Μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε από τα απλά, από το αντίτιμο του ενός ευρώ ή των πενήντα λεπτών;
Μήπως πρέπει ν’ αναρωτηθούμε τι τζίρος (τεράστιος και αφορολόγητος) προκύπτει κάθε Σάββατο στο παζάρι; Είτε πρόκειται στα είδη ένδυσης, είτε στα είδη διατροφής; Πόσα χρήματα χάνει το κράτος; Εχει σκεφτεί κανείς πόσα βγάζουν αυτοί που διαθέτουν πάγκους στη λαϊκή αγορά μέσα σε 4 μόνο Σάββατα (χώρια τις Κυριακές στο Πόρτο Λάγος) και πόσα βγάζουν οι καταστηματάρχες που “σκοτώνουν μύγες” και περιμένουν να περάσει το κατώφλι τους πελάτης που ίσως και ν’ αγοράσει;
Ποιος θα νοιαστεί για επιχειρήσεις που στεγάζονται σε καταστήματα και πληρώνουν ατελείωτους λογαριασμούς, έκτακτες εισφορές και δε συμμαζεύεται;
Ποιος θα νοιαστεί για τους επιχειρηματίες που αυτοκτονούν; για τις 60 περίπου επιχειρήσεις που κλείνουν κάθε μήνα;
Γίνεται ποτέ κανένας έλεγχος στο παζάρι; Φορολογικός, έλεγχος ποιότητας τροφίμων, ενδυμάτων και κάθε λογής μικροαντικειμένων που πωλούνται στο παζάρι;
ΙΚ
