Αναμένοντας έναν γιατρό στη Θράκη
«Θα ξαναέρθουν οι γιατροί;» ρωτούν γεμάτοι προσμονή πολλοί μαθητές τον κ. Μεχμέτ Ομπασί, δάσκαλό τους στον Κύρνο του Νομού Ξάνθης. Πριν από λίγες ημέρες, οι εθελοντές γιατροί της ΜΚΟ «Αποστολή ΑNΘΡΩΠΟΣ» επισκέφθηκαν, μεταξύ άλλων, το χωριό τους και εμβολίασαν πολλούς ανηλίκους. Παράλληλα, και έπειτα από αίτημα της κοινωνίας, η ομάδα επανδρώθηκε επιπλέον με ΩΡΛ, οφθαλμίατρο, παιδοχειρουργό και παιδοκαρδιολόγο, που εξέτασαν τους μαθητές και επεσήμαναν τα περιστατικά που χρήζουν περαιτέρω θεραπείας.
«Θα ξαναέρθουν οι γιατροί;» ρωτούν γεμάτοι προσμονή πολλοί μαθητές τον κ. Μεχμέτ Ομπασί, δάσκαλό τους στον Κύρνο του Νομού Ξάνθης. Πριν από λίγες ημέρες, οι εθελοντές γιατροί της ΜΚΟ «Αποστολή ΑNΘΡΩΠΟΣ» επισκέφθηκαν, μεταξύ άλλων, το χωριό τους και εμβολίασαν πολλούς ανηλίκους. Παράλληλα, και έπειτα από αίτημα της κοινωνίας, η ομάδα επανδρώθηκε επιπλέον με ΩΡΛ, οφθαλμίατρο, παιδοχειρουργό και παιδοκαρδιολόγο, που εξέτασαν τους μαθητές και επεσήμαναν τα περιστατικά που χρήζουν περαιτέρω θεραπείας. «Για να δει τα παιδιά τους παιδοκαρδιολόγος, πρέπει να ταξιδέψουν έως τη Θεσσαλονίκη, για παιδοχειρουργό έως την Αλεξανδρούπολη», αναφέρει στην «Κ» η δρ Υπατία Δούση-Αναγνωστοπούλου, αναπλ. καθηγήτρια στην Ιατρική Αθηνών και ιδρύτρια της ΜΚΟ, που βρέθηκε για 8η φορά στα μειονοτικά χωριά της Θράκης.
«Οι μεταφορές δυσχεραίνονται ακόμη περισσότερο, καθώς μέχρι πρόσφατα οι κάτοικοι δεν είχαν το δικαίωμα να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης». Οπως μας περιγράφει, οι συνθήκες ζωής θυμίζουν την Ελλάδα άλλων δεκαετιών, ακόμη και την καθημερινότητα στην Αιθιοπία, απ’ όπου η οργάνωση ξεκίνησε τη δράση της. «Στα χωριά του κάμπου της Ξάνθης πολλά σπίτια είναι αυθαίρετα, δεν υπάρχει αποχέτευση, συχνά όλη η οικογένεια μένει σε ένα δωμάτιο».
Η ανταπόκριση ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, «στην περιοχή του Δροσερού είχαν δηλώσει ενδιαφέρον 50 παιδιά και τελικά εξετάσαμε 110 και εμβολιάσαμε 118». Συνολικά, στον Δήμο Τοπείρου, στο Δροσερό και στον Δήμο Ξάνθης οι παιδίατροι εξέτασαν 226 παιδιά, εξ αυτών εμβολίασαν 200, 167 εξετάστηκαν από οφθαλμίατρο, 169 από ΩΡΛ, 21 από καρδιολόγο, 4 από παιδοχειρουργό.
«Στα πέντε παιδιά, μόνον τα δύο είναι εμβολιασμένα», λέει στην «Κ» ο κ. Αλή Ογλού Γκιουνέρ, δάσκαλος στην Ξάνθη, κάτοικος Δροσερού, όπου η ομάδα δραστηριοποιήθηκε για πρώτη φορά. «Το πρόβλημα έχει διογκωθεί από το 2012, καθώς πολλοί αδυνατούν πια να πληρώσουν την ασφαλιστική τους εισφορά στον ΟΓΑ». Η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη και για τον υπόλοιπο πληθυσμό. «Αν γινόταν “εμπιστευτικά” ένας εμβολιασμός στην πόλη της Ξάνθης, θα σημειωνόταν κοσμοσυρροή, καθώς, π.χ., οκτώ στους δέκα μηχανικούς είναι πλέον ανασφάλιστοι», σχολιάζει ο μηχανικός από την Ξάνθη, κ. Θοδωρής Μαντζαρίδης, που συμβάλλει εθελοντικά στη δράση.
Παρότι τα εμβόλια αλλά και ορισμένες εξετάσεις είναι προαπαιτούμενα για την εγγραφή στο σχολείο, οι διευθυντές των μειονοτικών σχολείων επιδεικνύουν ανοχή και αναζητούν εναλλακτικές. Απαλλάσσουν τους ανηλίκους από το μάθημα της Γυμναστικής, φοβούμενοι καρδιολογικό πρόβλημα, αλλάζουν θρανία σε όσα παραπονιούνται ότι δεν βλέπουν στον πίνακα, δίνουν παράταση στους γονείς για την έκδοση των πιστοποιητικών… Οι δάσκαλοι, αφανείς ήρωες. «Ολα ξεκίνησαν πριν από τρία χρόνια από μία δασκάλα, που, βλέποντας σε βιβλίο τη σφραγίδα του Ιδρύματος Μποδοσάκη, ήρθε σε επικοινωνία μαζί του και του εξέθεσε τις δυσκολίες». Το πρόγραμμα εμβολιασμών, άλλωστε, υλοποιείται με την υποστήριξη των Ιδρυμάτων Σταύρος Νιάρχος και Μποδοσάκη. Πέρα από την ιατρική φροντίδα, έχουν πραγματοποιηθεί και άλλες δράσεις, όπως αποστολή σχολικών σακών και παπουτσιών, σε συνεργασία με ιδιωτικό σχολείο και τον «Δεσμό».
Η επιτυχία του εγχειρήματος, βέβαια, δεν προέκυψε μόνον από την ανάγκη του πληθυσμού, αλλά και από τη σχέση εμπιστοσύνης που χτίστηκε. «Ερχονται σταθερά ανά τρεις μήνες, εδώ και δύο χρόνια», υπογραμμίζει ο κ. Μαντζαρίδης. «Σπάνια οι κάτοικοι εδώ γίνονται κοινωνοί προσφορών για τις οποίες δεν τους ζητείται αντάλλαγμα…». Η άφιξη των γιατρών αποτελεί και ένα happening για μικρούς και μεγάλους. «Μια προηγούμενη φορά, ο πιανίστας Πάνος Καράν έπαιζε Μπαχ και Ραχμάνινοφ, όσο τα παιδιά περίμεναν τη σειρά τους», περιγράφει· «για να τον ευχαριστήσουν οι μεγάλοι, έφεραν μετά τους μουσικούς τους, που με νταούλια και ζουρνάδες τον μύησαν στη δική τους μουσική παράδοση». Το όφελος είναι αμοιβαίο. «Προτού φύγουμε, δύο μαθητές με πλησίασαν διστακτικά για να μου πουν ότι θέλουν να γίνουν γιατροί», θυμάται η κ. Αναγνωστοπούλου. «Καταλαβαίνετε τη συγκίνησή μου, δεδομένου ότι τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν σε μια κοινότητα 5.000 ατόμων, εκ των οποίων μόνον τρεις έχουν φοιτήσει στο πανεπιστήμιο…».
«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
