“Ανάπτυξη, αυτή η Άγνωστη”
Όταν παριστάνεις κάτι που δεν είσαι, όταν μιλάς σε γλώσσα που ποτέ δεν έκατσες να μάθεις, όταν επιμένεις να κάνεις τον ειδήμονα για θέματα που ακουστά μόνο έχεις, τότε είναι μάλλον αυτονόητο ότι η παράσταση δεν θα έχει καλό τέλος.
Όταν παριστάνεις κάτι που δεν είσαι, όταν μιλάς σε γλώσσα που ποτέ δεν έκατσες να μάθεις, όταν επιμένεις να κάνεις τον ειδήμονα για θέματα που ακουστά μόνο έχεις, τότε είναι μάλλον αυτονόητο ότι η παράσταση δεν θα έχει καλό τέλος.
Τέτοιας τάξης και ποιότητας είναι πλέον τα προβλήματα που στοιχειώνουν τις καλοκαιρινές νύχτες της κυβέρνησης. Το ζητούμενο δεν έχει καμιά σχέση με την πορεία της χώρας, ούτε με την καθημερινότητα του πολίτη, ούτε βέβαια με το κράτος δικαίου. Το ζητούμενο είναι ένα και μόνο: πώς θα καταφέρει η κυβέρνηση να κρατηθεί με κάθε τρόπο στην εξουσία.
Η προηγούμενη υπερπαραγωγή που ανέβασε ο Σύριζα, «Η Αριστερά Αλλάζει τον Κόσμο», υπήρξε Πύρρειος νίκη. Αν και έκοψε εισιτήρια, τελικά φέσωσε και τον παραγωγό —το κράτος— και το κοινό —τους ψηφοφόρους— που πίστεψαν αφελώς ότι τα παραμύθια μιας καλοστημένης παράστασης θα γίνουν πραγματικότητα και θα ζήσουν όλοι καλά κι αυτοί καλύτερα.
Είναι αδιαμφισβήτητο το χάρισμα της αριστεράς να δουλεύει καλά το λαϊκό συναίσθημα και να ανεβάζει εντυπωσιακές παραστάσεις. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να κάνει καλά — τουλάχιστον τίποτε από όσα χρειάζεται η χώρα τη στιγμή αυτή. Έτσι, αντί να δει κατάματα την πραγματικότητα και να πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, αφήνεται στην επαγγελματική της παραμόρφωση, που την οδηγεί να ανεβάζει τη μια παράσταση πίσω από την άλλη. Δυστυχώς για όλους μας, η ανάπτυξη δεν έρχεται με παραστάσεις, αλλά με κινήσεις ακριβείας, υπολογισμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Η παροιμιώδης αυταρέσκεια της αριστεράς την καθιστά ανίκανη να αντιληφθεί ότι παίζει εν ου παικτοίς. Πράγματα που ένας μέσος άνθρωπος αντιλαμβάνεται με μια ματιά ή μέσα από τρεις λέξεις, η κυβέρνηση είναι ανίκανη να τα καταλάβει όσο αναλυτικά κι αν της εξηγηθούν, όσο αποτυχημένες κι αν αποδεικνύονται κάθε ώρα και κάθε μέρα οι προσεγγίσεις της. Η κυβέρνηση έχει δικά της, πριβέ αιτιακά συστήματα: όταν δεν φταίνε οι στυγνοί δανειστές, κάποιοι αθέατοι συνωμότες, οι νεοφιλελεύθεροι κι οι γερμανοτσολιάδες, μπορεί να βολεύει να φταίει η αντιπολίτευση ή, γιατί όχι, οι πολίτες που διαδηλώνουν στα όρια της συνταγματικής ανοχής. Η λογική ποτέ δεν κέρδισε όταν συγκρούστηκε με τους ευσεβείς πόθους της αριστεράς, όπως άλλωστε και ποτέ τα θερμοδυναμικά αξιώματα δεν ποδοπατήθηκαν πιο βάναυσα από τόσους μηχανικούς μαζεμένους στο ίδιο κόμμα…
Η κυβέρνηση του παραλογισμού και των αεικινήτων δεν θα μπορούσε να κάνει για την ανάπτυξη τίποτε παραπάνω από το μόνο που ξέρει να κάνει: να ανεβάσει μια ακόμα θεατρική παράσταση. Το έργο στήθηκε τσάτρα-πάτρα και οι επικοινωνιακοί βραχίονες υπόσχονται καθηλωτικό θέαμα, μυστήριο, ανατροπές και απροσδόκητο φινάλε. Όλα καλά, μόνο που αυτή τη φορά υπάρχουν μερικά προβλήματα. Αφενός το κοινό δεν τρώει κουτόχορτο, ως συνήθως, αλλά είναι απαιτητικό, με βαθιά γνώση και εμπειρία. Ύστερα είναι οι ηθοποιοί που το ρεπερτόριο αυτό τους είναι παντελώς άγνωστο. Δεν ξέρουν τη γλώσσα, δεν έχουν πιάσει καν την προφορά, δεν καταλαβαίνουν τις έννοιες — κι όταν τις καταλαβαίνουν, συνήθως διαφωνούν ιδεολογικά. Έτσι, την πιο κρίσιμη στιγμή πετάνε λάθος ατάκα: «υπογράφω με βαριά καρδιά» λέει ένας, «η κυβέρνηση διεξάγει ακήρυκτο ταξικό πόλεμο»παραλογίζεται άλλος.
Οι ατέλειωτες γκάφες είναι το πιο ορατό, αλλά όχι το πιο σημαντικό σύμπτωμα της ανόητης παράστασης μιας κυβέρνησης που καλείται να στηρίξει ένα εγχείρημα που δεν γνωρίζει, δεν έχει το χρόνο να μάθει, και από ιδεολογία απεχθάνεται. Εξηγεί όμως πώς μπορεί να υπάρξει αναπτυξιακός νόμος χωρίς λεφτά, με επενδυτές-κοράκια, με σταθερή για 12 χρόνια φορολογία 29%, με επενδύσεις μικρομεσαίων επιχειρήσεων χωρίς προκαταβολή και χωρίς βοήθεια από το τραπεζικό σύστημα, με αποκλεισμό 700.000 μικρομεσαίων, και με ενίσχυση της αντικειμενικότητας του συστήματος αξιολόγησης επενδυτικών σχεδίων μειώνοντας τους αξιολογητές από δύο σε έναν. Μη σπρώχνεστε παιδιά…
Μπαίνω στον πειρασμό να αποκαλύψω το τέλος του έργου: η ανάπτυξη θα παραμείνει άγνωστη. Στους πολλούς που θα παραπονεθούν ότι στερώ από τον θεατή τη μισή απόλαυση, απαντώ ότι στο θέατρο πας για να δεις την ποιότητα της ερμηνείας και τη διάσταση που δίνει στο ρόλο ο ηθοποιός — εκεί βρίσκεται η απόλαυση. Για το συγκεκριμένο έργο, παραμένει ανοιχτό το στοίχημα του θιασάρχη ότι μπορεί να κάνει επιτυχία με ηθοποιούς που δεν νιώθουν το έργο και δεν μιλούν τη γλώσσα των κειμένων. Αν είστε του τζόγου, φιλική συμβουλή να ποντάρετε με πολλή σύνεση.
*Η κ. Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Δράμας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης
