ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΓΚΟΥΜΑ

*Μέρες τώρα προβληματίζομαι για το πώς μπορεί κάποιος γονιός να προστατέψει τα παιδιά του από τον πόλεμο που εξελίσσεται στη Μέση Ανατολή…

*Μέρες τώρα προβληματίζομαι για το πώς μπορεί κάποιος γονιός να προστατέψει τα παιδιά του από τον πόλεμο που εξελίσσεται στη Μέση Ανατολή…
Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο και χιλιοειπωμένο, όμως τα αθώα θύματα αυτού του πολέμου είναι τα παιδιά όλης της γης, πολύ περισσότερο δε αυτά που βιώνουν άμεσα και καθημερινά τον ίδιο τον πόλεμο και τις συνέπειές του.
.. Στο σύγχρονο κόσμο μας “τον ψηφιακά καλωδιωμένο και τεχνολογικά εξοπλισμένο…”και τον “δορυφορικά καθοδηγούμενο και εξουσιαζόμενο…” τα παιδιά της Μέσης Ανατολής δέχονται τους πραγματικούς βομβαρδισμούς και τα παιδιά της Ευρώπης, για παράδειγμα, τους εικονικούς βομβαρδισμούς… Μπορεί τα τραύματά τους να μην είναι και σωματικά, όπως αυτά που προκαλούν οι βόμβες φωσφόρου στα παιδιά του Λιβάνου, είναι όμως ψυχικά….

*Ο πόλεμος αυτός καθότι “παγκοσμιοποιήμενος”, αφού έτσι χαρακτηρίζεται και η κοινωνία μας, πέρα από τις παράπλευρες δυνάμεις και τις παράπλευρες απώλειες …έχει τα άμεσα θύματα, αλλά και τα έμμεσα θύματα ….
Και καλά με τους μεγάλους, τους ενήλικες, σε όποια κατηγορία και αν ανήκουν, είναι υπεύθυνοι των αποφάσεων και των πράξεών τους…
Με τα παιδιά, με τις αθώες αυτές ψυχές, τι γίνεται…. Υποτίθεται ότι υπάρχουν οι μεγάλοι, οι “μυαλωμένοι” να τα φροντίζουν και να τα προστατεύουν…. Να επιδιώκουν ένα καλύτερο (;) αύριο για εκείνα και να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση οι πράξεις τους για τα παιδιά …
Υπό ποιες συνθήκες όμως…;
Όχι πάντως υπό τις υπάρχουσες…
*Αυτή τη στιγμή διαδραματίζεται ένας σκληρός, άδικος και άνισος πόλεμος στη Μέση Ανατολή, που στην συνέχεια, ας είναι καλά οι τηλεοπτικοί πομποί και δέκτες, το μεταπλάθουν, “κλωνοποιούν;” σε εικονικό πόλεμο, τον οποίο και ζουν καθημερινά και τα δικά μας παιδιά…
Ο πόλεμος με τις δυο του όψεις, σαν το νόμισμα… Με την πραγματική του και την πλασματική του όμως πλευρά αυτός…
Οι “τυχεροί” της υπόθεσης αυτοί που βιώνουν την πλασματική του πλευρά… Με τα τυχερά άτυχα παιδιά λοιπόν τι γίνεται…
Γιατι θα πρέπει και αυτά να βιώνουν και να αποτελούν μέρος ενός πλασματικού πολέμου…;
Υπάρχει η πολιτική του “εθισμού”….; Και αν όχι, πώς μπορούν να προστατευτούν…;

*Ήταν που ήταν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων “απαραίτητη η γονική συναίνεση”, τώρα πλέον έγιναν “ακατάλληλα δια ανηλίκους”…
Ο γονιός πρέπει πλέον να γίνει αστυνόμος, αν δε θέλει να τραυματιστεί η ψυχή και το μυαλό του παιδιού του…
Να κάθεται άγρυπνος φρουρός μπροστά στο “χαζοκούτι” για να μην μπορεί να πατήσει το παιδί το διακόπτη και να εισβάλει, ως ένα άλλος ανεπιθύμητος εισβολέας, “ο εικονικός πόλεμος” μέσα στο σπίτι του…
Αλήθεια ποια είναι η γνώμη των παιδοψυχολόγων και κοινωνιολόγων…; Θα πρέπει τα παιδιά να βλέπουν τα δελτία ειδήσεων με τις απευθείας συνδέσεις από τα πεδία των μαχών της Μέσης Ανατολής…;
Πόσο μπορούν να επηρεάσουν την ψυχοσωματική τους και διανοητική τους ανάπτυξη οι σκληρές εικόνες του πολέμου και δη όταν προβάλλουν τραυματισμένα παιδιά να κλαίνε σπαρακτικά…;
Αν ήταν να τα κάνουν να μισήσουν τον πόλεμο και να μάθουν να αγωνίζονται για την ειρήνη, χαλάλι, πρώτη εγώ θα παρότρυνα τα παιδιά μου να τις δουν… Αν όμως τα αποτελέσματα θα ήταν εντελώς αντίθετα, τότε τι γίνεται…; Γιατί δυστυχώς η σύγχρονη πραγματικότητα και ανθρώπινη εμπειρία άλλα δείχνουν….
Η βία να γεννά βία και το μίσος να εκτρέφει μίσος… Και το χειρότερο να αυξάνει τα περιθώρια ανοχής και εθισμού στη διατήρηση τέτοιων φαινόμενων που σπέρνουν την καταστροφή…