Γιατί μουσουλμάνα στη Θράκη;
Πρέπει να ξεπεράσουμε τις “δύο Ελλάδες”, γι’ αυτό και πρέπει να ξεφύγουμε από τη μιζέρια “σε τι Θεό πιστεύει η Γκιούλ”, Γι’ αυτό και πρέπει εμείς να κλείσουμε το δρόμο των διαχωρισμών που ευνουχίζουν την περιοχή. Και αυτό θα το κάνουμε πρώτοι εμείς, οι παραμεθόριοι, εμείς οι πρόσφυγες.
Πρέπει να ξεπεράσουμε τις “δύο Ελλάδες”, γι’ αυτό και πρέπει να ξεφύγουμε από τη μιζέρια “σε τι Θεό πιστεύει η Γκιούλ”, Γι’ αυτό και πρέπει εμείς να κλείσουμε το δρόμο των διαχωρισμών που ευνουχίζουν την περιοχή. Και αυτό θα το κάνουμε πρώτοι εμείς, οι παραμεθόριοι, εμείς οι πρόσφυγες. “Οι δύο Ελλάδες” αποτέλεσαν πάντα το χαρακτηριστικό της Νεότερης Ιστορίας μας.
Οι Ελληνικές κοινότητες της διασποράς στην Τουρκοκρατία, Βαλκάνια- Αλεξάνδρεια – Κωνσταντινούπολη – Σμύρνη – Οδησσός και η αγροτοκτηνοτροφική Ελλάδα, του Ελλαδικού χώρου.
Ο Κοραής και οι κοτζαμπάσηδες.
Οι δημοτικιστές και οι καθαρευουσιάνοι.
Ο Βενιζέλος και ο Βασιλιάς.
Οι πρόσφυγες κι οι ντόπιοι.
Η Αριστερά της αντίστασης και η μετεμφυλιακή δεξιά του εθνικισμού και του από Βορρά κινδύνου.
Η πρόοδος και η συντήρηση.
Το “κόκκινο και το μαύρο” του Stendhal σε όλο του το μεγαλείο.
Κάθε φορά που ετίθετο ένα ζήτημα που δεν ξεπερνούσαν “οι δύο Ελλάδες”, υπήρξε οπισθοδρόμηση. Κάθε φορά που οι “δύο Ελλάδες” έκαναν ανακωχή, υπήρξε πρόοδος.
Η Ε.Ε, η Εθνική Αντίσταση του 1940, το 1912-13, και η επανάσταση του 1821, αποτελούν τα μεγάλα ορόσημα της συμφιλίωσης.
Το 1897, η μικρασιατική καταστροφή, ο εμφύλιος, η Χούντα και η Κύπρος, τα ορόσημα της οπισθοδρόμησης.
Αλλά και τα πρόσφατα “μικρά” αναδεικνύουν πάντα την αδυναμία της ενσωμάτωσης των “δύο Ελλάδων”. Οι ταυτότητες, η καύση των νεκρών, οι λαοσυνάξεις, το τζαμί στην Αθήνα, οι αντιδράσεις με τους μετανάστες, τους μαθητές σημαιοφόρους… Ακόμα και στο πρόβλημα των νέων από τα ναρκωτικά, παντού εμφανίζονται “οι δύο Ελλάδες”!!!
Από τη μία η Ελλάδα της εσωστρέφειας, της ξενοφοβίας, του μικρού πτωχού, πλην τίμιου κράτους. Από την άλλη η Ελλάδα της εξωστρέφειας, των Nobel στην ποίηση, των καπεταναίων και των εφοπλιστών, των Ελλήνων που προκόβουν στα πιο ανταγωνιστικά περιβάλλοντα. Από τους εμπόρους του 14ου αιώνα που περιγράφει ο Θέμελης στα βιβλία του, μέχρι τους Έλληνες της Αμερικής και της Αυστραλίας, που αποτελούν σήμερα τις μειονότητες με το υψηλότερο ποσοστό μόρφωσης.
Αυτές οι Ελλάδες αναπαράγονται και στην πολιτική σκηνή με τη συντηρητική δεξιά και τη δημοκρατική παράταξη. Δυστυχώς οι διαχωρισμοί δεν έχουν καταργηθεί όπως “εκ του πονηρού” προσπαθεί να μας πείσει ο κ. Καραμανλής. Οι αντιδράσεις των ηγετών της Εκκλησίας και του Υπουργού Μακεδονίας – Θράκης στην υποψηφιότητα της μουσουλμάνας Γκιούλ στην υπερνομαρχία, αποδεικνύουν ότι η δεξιά υποθάλπει το κλίμα του συντηρητισμού που καθηλώνει το λαό στην εσωστρέφεια και την απομόνωση. Αυτά αφορούν την κεντρική πολιτική σκηνή.
Εγώ θα ήθελα όμως να απευθυνθώ στους συμπατριώτες μου, τους Βορειοελλαδίτες και στη γενέτειρά μου Θράκη. Σε μας, τους πρόσφυγες, που πληρώσαμε τις “δύο Ελλάδες”…
Εμείς ξέρουμε πως οι γονείς μας και οι παππούδες μας, πρόκοψαν, διακρίθηκαν στα Βαλκάνια, δίπλα στον Τούρκο, το Βούλγαρο, τον Εβραίο, αλλά και τους Ευρωπαίους της διασποράς.
Εμείς ξέρουμε για την ανταγωνιστικότητα των Ελλήνων στις συνθήκες της ιδιότυπης Βαλκανικής συνύπαρξης που αποτελούσε τη μικρογραφία της Ε.Ε. και της σημερινής παγκοσμιοποίησης.
Ποιος κέρδισε από την συνύπαρξη αυτή; Ποιος έλεγξε το εμπόριο; Τη θάλασσα; Τις μεταφορές στα Βαλκάνια; Οι Έλληνες της εξωστρέφειας και της πολυπολιτισμικότητας. Οι χαμένες πατρίδες, ήταν πρωτίστως πατρίδες οικονομικές. Δεν είχαν ούτε σύνορα, ούτε όρια.
Σήμερα, η ένταξη των Βαλκανίων στην Ε.Ε. κι η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, σε οικονομικό τουλάχιστον επίπεδο, ανασυνθέτει την ενδοχώρα που αποτελούσε πηγή ανάπτυξης των Ελλήνων.
Τα παιδιά μας, αλλά κι εμείς, βρισκόμαστε πάλι μπροστά στην ενιαία αγορά των Βαλκανίων. Αυτή είναι η πρόκληση για την Ελλάδα, για τη Μακεδονία, για τη Θράκη. Η “βελούδινη” κατάκτηση αυτών των αγορών αποτελεί το στοίχημα για την ευημερία των Ελλήνων του σήμερα.
Γι’ αυτό και πρέπει να ξεπεράσουμε τις “δύο Ελλάδες”, γι’ αυτό και πρέπει να ξεφύγουμε από τη μιζέρια “σε τι Θεό πιστεύει η Γκιούλ”, Γι’ αυτό και πρέπει εμείς να κλείσουμε το δρόμο των διαχωρισμών που ευνουχίζουν την περιοχή. Και αυτό θα το κάνουμε πρώτοι εμείς, οι παραμεθόριοι, εμείς οι πρόσφυγες.
Αυτή είναι η εθνική και η οικονομική σημασία που συμβολίζεται απ’ τη μουσουλμανική υποψηφιότητα του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι μια κοντόθωρη νίκη της Τουρκίας, όπως θέλουν να πιστεύουν πολλοί, αλλά μια μακρόπνοη πολιτική στρατηγική της Ελλάδας.
Αυτά τα γράφω, όχι από κομματικό πατριωτισμό. Μακριά από εμένα ο φανατισμός! Αυτή είναι η νηφάλια ματιά μου, που την οφείλω στη Θράκη, στην Ιστορία των κατοίκων της, στων Ελλήνων τις κοινότητες, κυρίως όμως, τη χρωστώ στην Κωνσταντινοπολίτικη καταγωγή του πατέρα μου…
