ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

Του Θανάση Μουσόπουλου

Φιλόλογου – Συγγραφέα

 

 

 

  Όπως το 2011 έτσι και φέτος κάναμε Ανάσταση στο εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα, στο εγκαταλειμμένο πια προσφυγοχώρι, στο Κρωμνικό.

Του Θανάση Μουσόπουλου

Φιλόλογου – Συγγραφέα

 

 

 

  Όπως το 2011 έτσι και φέτος κάναμε Ανάσταση στο εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα, στο εγκαταλειμμένο πια προσφυγοχώρι, στο Κρωμνικό.

  Πάλι λίγοι πιστοί και πιστές, ο παπα – Φάνης ογδονταπέντε χρονώ, ο παπα – Βασίλης που κυρίως βοήθησε στο αναλόγιο το γιο του Κώστα που έψελνε τόσο καθαρά και γλυκά, και ένας άλλος που δεν τον γνωρίζω, αναγνώστης βροντόφωνος. Χωρίς ηλεκτρικό, φωταψίες και μικρόφωνα. Όλα πάλι φυσικά και ανθρώπινα.

  Έψαξα το κείμενο που είχα γράψει πέρυσι, είπα να επαναλάβω κάποιες σκέψεις. Να δούμε τι άλλαξε μέσα σε ένα χρόνο.

  «Ζούμε σε μια εποχή έκπτωσης – η εμφανέστερη  κρίση είναι η λεγόμενη ‘οικονομική’. Ίσως είναι η καλύτερη ευκαιρία για να ξαναδούμε τον εαυτό μας βαθύτερα και το διπλανό μας θερμότερα. Και στις δύο περιπτώσεις, προϋπόθεση η ειλικρίνεια. Η Λαμπρή είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για Ουσιαστική Ανάσταση. Δε γίνεται να γιορτάζουμε την Ανάσταση μέσα στη μιζέρια και μέσα στη χλιδή».

  (Στη συνέχεια του κειμένου του 2011 αναφερόμουν στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, στον Κώστα Βάρναλη και στον Πολύδωρο Παπαχριστοδούλου, που μιλούσαν για τον εορτασμό του Πάσχα στις αρχές του 20ου αιώνα. Μετά αναφέρομαι πάλι στο σήμερα).

  «Ένα κομβόι προσκυνητών, με αυτοκίνητα – όχι με τα πόδια ή με υποζύγια, όπως την εποχή του Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο, του Βάρναλη και του Παπαχριστοδούλου του Πολύδωρου στη Θράκη. Το νόημα ίδιο, όπως τότε, πριν από εκατό χρόνια, στις πατρίδες.

  Η ελληνική φύση συμμέτοχος στο μυστήριο της Ανάστασης, της Αναγέννησης, της Αναζωογόνησης.

  ‘Αι τελευταίαι ακτίνες του ηλίου εχρύσωναν ακόμη τας δύο ράχεις, ένθεν και ένθεν της κοιλάδος. Κάτω, εις το δάσος το πυκνόν, βαθεία σκιά ηπλούτο. Κορμοί κισσοστεφείς και κλώνες χιαστοί εσχημάτιζον ανήλια συμπλέγματα, όπου μεταξύ των φύλλων ηκούοντο ατελείωτοι ψιθυρισμοί ερώτων’( Αλ. Παπαδιαμάντης).

  Και η θρακική φύση και Άνοιξη, παρούσα και τα πάντα πληρούσα.

  ‘Η άνοιξη είχε μπει. Η Θράκη ήταν ντυμένη τις ανοιξιάτικές της ομορφιές. Οι κάμποι της θαυμαστοί και καταπράσινοι. Τα πουλιά κελάδησαν, το χαμομήλι – γαλαξίας ατέλειωτος – σκέπασε τη γη, και το λελέκι κατέφθασε ταξιδιάρικο και στέκοντας πάνω σ’ ένα ποδάρι στο καμπαναριό, επισκοπεί τα γύρω, αγναντεύοντας προς τα μεγάλα ποτάμια’ (Πολ. Παπαχριστοδούλου).

  Βλέπαμε από ψηλά τους μαιανδρισμούς του Νέστου, και μαζί με του αγέρα το φύσημα ακούγαμε τις ατόφιες ψαλμωδίες του παπα-Φάνη και των δύο ψαλτάδων του λαού, αλλά στο βάθος κάτω ακουγόταν και το Νέστου το πέρασμα. Από το χτες στο σήμερα και στο αύριο, από το βουνό στη θάλασσα πέρα.

  Τα πενήντα άτομα μέσα στο μικρό ναό του άη Παντελεήμονα, θεράπευσαν ό,τι στραβό κουβαλούσαμε από τον πολιτισμό και την πολιτεία. Εννοείται, χωρίς ηλεκτρικό. Το φως του ναού ήταν τόσων κηρίων όσα ήταν τα κεριά κι οι λαμπάδες των προσκυνητών.

  Κι όσοι μετάλαβαν, είχαν γύρω τους φως αληθείας.

  – Δεύτε λάβετε φως, εκ του ανεσπέρου φωτός.

  – Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας

 …

  Τα αβγά που τσουγκρίσαμε δεν έκρυβαν τίποτε από τον ανταγωνισμό που μας χαντάκωσε. Το κρασί και το τσουρέκι που γευτήκαμε ήταν όλο ειλικρίνεια και αλήθεια».

 

  Τα περισσότερα που έγραφα το 2011 ισχύουν και για το 2012. Απλώς οι πιστοί ήταν λιγότεροι, κοντά τριάντα. Ίσως ο κακός καιρός των ημερών, ίσως η ακρίβεια της βενζίνης, η οικονομία γενικά να συνέβαλε στη μείωση αυτή. Ακόμη, ένας συγκρατημός στα πανηγύρια και στις χαρές είναι διάχυτος. Ίσως να περάσαμε σε άλλη άλλη φάση. Λέτε να περιοριζόμαστε στην ουσία ;

  Πρέπει να πω με όλη μου την καρδιά, ότι ο παπα – Φάνης είχε τη μεγαλύτερη ζωντάνια και όρεξη για όλα. Το ίδιο και ο παπα – Βασίλης. Οι γέροντες, μάλλον κάτι ξέρουν περισσότερο από εμάς. Πέρασαν τόσα και τόσα.

 

  Χριστός Ανέστη!

 

Σχετικά Άρθρα

Back to top button