Το «ΑΝΤΙΟ» στον λυκάκο και ο προβληματισμός που μας γεννά…

Έφυγες «επώδυνα»… Όπως ακριβώς έζησες… Να περιτριγυρίζεις εδώ κι εκεί, «συγχέοντας»τα γεωγραφικά όρια της περιοχής σου, αλλά, ευτυχώς όχι, τα συναισθηματικά όρια της ανθρωπιάς μερικών.

Έφυγες «επώδυνα»… Όπως ακριβώς έζησες… Να περιτριγυρίζεις εδώ κι εκεί, «συγχέοντας»τα γεωγραφικά όρια της περιοχής σου, αλλά, ευτυχώς όχι, τα συναισθηματικά όρια της ανθρωπιάς μερικών.


Γιατί, λυκάκο μου, δεν «έσυρες» τον αβάσταχτο πόνο σου λίγα μέτρα ακόμη πιο κοντά στην περιοχή της αρμοδιότητας των «φιλόζωων» κι ευαισθητοποιημένων αρχών της πόλης μας; Αυτός ήταν, αγαπημένο μου τετράποδο, καθώς λένε, ο μοναδικός (!!!)λόγος που δεν ήρθαν να σε περισυλλέξουν και να σε φροντίσουν.


Σου «ακούγεται» παράξενο, έτσι; Κι όμως… Οι ανθρώπινοι νόμοι τηρούνται αυστηρά(!!!). Όπως, ας πούμε, ο νόμος που απαγορεύει την κακοποίηση των ζώων… το βασανισμό τους… την εγκατάλειψή τους… την κάθε είδους εκμετάλλευσή τους…


Δυστυχώς, εξετάζουμε πάντα το αποτέλεσμα και δεν ψάχνουμε να «θεραπεύσουμε» το αίτιο…


Δεν προβληματίστηκε κανείς ότι, ενδεχομένως, το ζώο να τραυματίστηκε σε μια άλλη, «γεωγραφικά» περιοχή και να σύρθηκε, υποφέροντας, στο σημείο που βρέθηκε…


Δεν προβληματίστηκε κανείς, ποιος «καλός» πολίτης και ποιού Δήμου το άφησε, γιατί, ενδεχομένως, το βαρέθηκε…


Δεν προβληματίστηκε κανείς, πού βρήκε τη δύναμη ν’αντέξει τον πόνο με την εγκατάλειψη, την πείνα, τη δίψα…


Δεν ευαισθητοποιήθηκε κανείς να «παραβλέψει» το νομικό κώδικα και να «επιστρατεύσει» τον ηθικό κώδικα…


Γιατί το θέμα της αντιμετώπισης των ζώων είναι θέμα ηθικής!Δεν υπάρχουν όρια, πόσο μάλλον γεωγραφικά, στη φιλοζωία…Η φιλοζωία είναι ιδεολογία που θέλει να δει τον άνθρωπο ν΄απαλλάσσεται από τον αρρωστημένο εγωισμό του, προσπαθώντας να ξαναπλησιάσει τη φύση και τα δημιουργήματά της.Κι αυτό, σίγουρα,  θα του δώσει τη χαμένη του γαλήνη…


Η πρώτη, λοιπόν, αντίδραση από τη δημοσιοποίηση της περιπέτειάς του λυκάκου, ήταν ότι το σκυλί βρέθηκε σε περιοχή που ανήκει σε άλλο Δήμο!!! Βέβαια ο αντιδήμαρχος, στην επικοινωνία που είχε με την πρόεδρο, η οποία  επικοινωνία έχει ήδη γνωστοποιηθεί, δε ρώτησε καν, πριν αρνηθεί, σε ποια περιοχή βρέθηκε το τραυματισμένο ζώο κι ούτε ενδιαφέρθηκε, έστω και μετά τη λήξη του δημοτικού συμβουλίου, η και την άλλη μέρα, για την έκβαση της υπόθεσης.


Τα ερωτήματα που γεννιούνται πολλά κι εύλογα…


O      Δε θα πρέπει, άραγε, οι «άρχοντες» αυτού του τόπου να διαθέτουν, πλην των άλλων προαπαιτούμενων προσόντων για τη θέση που κατέχουν, και συναισθηματική νοημοσύνη, ώστε να διαχειρίζονται με αξιοπρέπεια, με σύνεση, με κατανόηση τα θέματα που άπτονται της κοινωνικής ευαισθησίας;


O      Δε θα πρέπει να υιοθετηθούν στρατηγικές με σκοπό την ενημέρωση κι ευαισθητοποίηση των συμπολιτών μας, με ειδική αναφορά στις νεαρές ηλικίες για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών ως προς τη συμπεριφορά τους απέναντι στα ζώα;


O      «Κέντρισε» ποτέ το ενδιαφέρον,  κάποιου «άρχοντα»της τοπικής αυτοδιοίκησης, το άρθρο 9 του νόμου 3170/2003, όπως και η υπουργική απόφαση 280258( 4/12/2003, αρ. φύλλου 1809) ο σκοπός της οποίας είναι  η έγκριση του πλαισίου χρηματοδότησης δραστηριοτήτων για την οργάνωση επιμορφωτικών σεμιναρίων, καθώς και την προβολή στα Μ.Μ.Ε. θεμάτων που προάγουν τη ζωοφιλία και τη διαχείριση των ζώων συντροφιάς;


O      Δε θα πρέπει να υιοθετήσουμε, τελικά όλοι μας, ένα νέο ηθικό κώδικα, ο οποίος δε θα διαχωρίζει πλέον τον άνθρωπο από το περιβάλλον του και τους άλλους οργανισμούς, αλλά θα τον τοποθετεί δίπλα τους;


«Ο άνθρωπος είναι ένα  από τα εκατομμύρια είδη του ζωικού βασιλείου που ζουν σ΄αυτόν τον πλανήτη. Όλα τα όντα είναι βιογενετικά  δημιουργήματα και ακόμα κι αν διαφέρουν φαινομενικά μεταξύ τους , έχουν πολλά πράγματα που τα ενώνουν, Εκτός, από τον ήλιο, τη γη, τον αέρα και το νερό, μοιράζονται και τον ίδιο γενετικό κώδικα. Πάνω από όλα όμως, μοιράζονται το θαύμα της ζωής!»


Έφυγες «επώδυνα»… Όπως ακριβώς έζησες…


Ευτυχώς, λίγο πριν «σβήσεις» ένιωσες την αγάπη με το χάδι του μικρού μου γιού… «γεύτηκες» τη φροντίδα… σου «μίλησε» η ΖΩΗ… έστω για λίγο…Και γι΄αυτό το τόσο λίγο, μας «έδειξες»ευγνωμοσύνη… Μας την «είπαν» τα μάτια σου… έστω για λίγο… Κάποιος βρέθηκε στο τέλος της διαδρομής σου να σου απλώσει το χέρι, να σου «απαλύνει»τον πόνο, σωματικό και ψυχικό, και να «φύγεις»… Ίσως, όχι με τόσο έντονη την αίσθηση της απογοήτευσης από τους ανθρώπους που σου δημιουργήθηκε, ενδεχομένως, όταν κάποιο άλλο χέρι, χρόνια πριν, σε «έσπρωξε» στο δρόμο, στην αρχή της «επώδυνης» διαδρομής  σου…


Το μόνο που μπορώ να σου πω τώρα είναι ένα «επώδυνο» ΑΝΤΙΟ…Κάποιοι θα καταλάβουν το ΓΙΑΤΙ…


 


 


 


Χριστίνα Μπαλτά-Πούλιου


(Δασκάλα-Μέλος Ζωοφιλικού Σωματείου Ξάνθης)


 

Σχετικά Άρθρα

Back to top button