ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΓΚΟΥΜΑ

Να που τελικά θα πραγματοποιηθεί η επιθυμία μου… Ας είναι καλά
η ΓΣΕΕ…

Αναφέρομαι φυσικά στο δημοψήφισμα που είπε πως θα διεξάγει στις
13 του Ιούλη για το εργασιακό και το ασφαλιστικό…

Λοιπόν σημειώστε από τώρα στην ατζέντα σας, ημέρα Τετάρτη 13 Ιουλίου
2005 να βρίσκεστε στον τόπο κατοικία σας και εργασία σας και να είστε έτοιμοι να
ζήσετε μια ημέρα συμμετοχικής δημοκρατίας…

Αφού δεν μου έκανε τη χάρη η κυβέρνηση να εκφραστώ για το Ευρωσύνταγμα
μέσω δημοψηφίσματος και να διαπιστώσω και στην πράξη τι σημαίνει η διενέργεια δημοψηφίσματος
και πως γίνεται, έρχεται το Συνδικαλιστικό Κίνημα της χώρας να μου το δείξει…

Μπορεί ο πρωθυπουργός να είπε πως με ή δίχως συναίνεση θα προχωρήσει
σε αλλαγές του ασφαλιστικού και εργασιακού καθεστώτος…

Μπορεί να έχει ξεκινήσει και ο σχετικός Εθνικός Διάλογος με τους
υπόλοιπους κοινωνικούς εταίρους, έστω και χωρίς τις συνδικαλιστικές ενώσεις των
εργαζομένων, και να έχει ή να προσπαθεί να καταλήξει στα όποια αποτελέσματα …

Πολλά τα μπορεί, όμως στο δια ταύτα θα πρέπει να έχει λόγο και ο
εργαζόμενος…

Και αφού δεν εισακούγεται από την κυβέρνηση, πώς αλλιώς μπορεί να
καταστήσει σαφές σε εκείνη τι θέλει…;

Μέχρι τώρα ήξερα πως κύριο όπλο του Συνδικαλιστικού Κινήματος και
των εργαζομένων ήταν οι απεργιακές κινητοποιήσεις… Και καλά όταν εργάζεσαι στο
Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ, Τράπεζες και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, παραλύει το σύστημα,
διαμαρτύρεται ο πολίτης, δημιουργείται κοινωνική δυσαρέσκεια και η εκάστοτε κυβέρνηση
φοβούμενη το πολιτικό κόστος αναγκάζεται να ικανοποιήσει κάποιες από τις διεκδικήσεις
των εργαζομένων…

Σε αυτή την περίπτωση η δύναμη των εργαζομένων είναι δεδομένη, όπως
και η

ελάχιστη επιτυχία της όποιας απεργιακής κινητοποίησης…

Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά στον ιδιωτικό τομέα…

Εκεί δεν τίθεται μόνο το χάσιμο του μεροκάματου αλλά και της εργασίας…

Μπορεί οι εργαζόμενοι να επιθυμούν μέσω μιας απεργίας, όταν φτάνουν
στο αμήν, να εκφράσουν την όποια αγανάκτησή τους, να θέσουν τις απόψεις τους, διεκδικώντας
και την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, αλλά η δύναμη τους είναι ελάχιστη…

Βρίσκονται αντιμέτωποι μόνοι με τον εργοδότη και το κράτος δεν πονοκεφαλιάζει
για το αντίκτυπο, καθώς η ηρεμία του κοινωνικού συνόλου δεν διαταράσσεται, ο κρατικός
μηχανισμός δεν υπολειτουργεί, παρά μόνο μια ιδιωτική μονάδα και ένας “ασήμαντος”
αριθμός εργαζομένων βρίσκονται σε διένεξη και τη νύφη την πληρώνουν μόνο οι δύο
αυτές πλευρές…

Ο εργοδότης με πιθανές ζημίες προς τους πελάτες και οι εργαζόμενοι
με τον κίνδυνο της απόλυσης…

Πάντως πονά πολύ, όταν κάποιοι αποφασίζουν για τη ζωή σου, για το
μέλλον σου χωρίς να λαμβάνεται η γνώμη σου, που απορρέει από αυτά που βιώνεις καθημερινά
μέσα από τον εργασιακό σου χώρο…

Δεν είναι παίξε γέλασε ούτε το εργασιακό, ούτε το ασφαλιστικό…

Ούτε είναι βέβαια και σωστό να χωρίζονται οι εργαζόμενοι σε Α’ και
Β’ κατηγορίας, σε ρετιρέ και ισόγεια και να δημιουργούνται μεταξύ τους αντίπαλα
στρατόπεδα…

Και αφού ζούμε σε μια χώρα δημοκρατική δεν είναι παράλογο όταν το
απαιτούν οι κοινωνικές συνθήκες να προσφεύγουμε στη χρησιμοποίηση των δημοκρατικών
εργαλείων του πολιτεύματος μας… εκλογική διαδικασία και δημοψήφισμα.

Εδώ που το σκέφομαι, ως ενήλικας πολίτης κάποτε θα πρέπει να βιώσω
και την εμπειρία του δημοψηφίσματος…

Τώρα το πως θα γίνει, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και πόσο θα μετρήσει
στην τελική απόφαση της κυβέρνησης όταν θα ‘ρθει η ώρα να κλείσει το κεφάλαιο του
εργασιακού και του ασφαλιστικού είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα και μέχρι να μας δώσει
περισσότερες διευκρινήσεις η ΓΣΣΕ έχουμε καιρό… δεν είναι και αύριο η 13η Ιουλίου…

Εξάλλου σημασία έχει “ο πηγαιμός για την Ιθάκη”…

Τώρα αν θα φτάσουν οι εργαζόμενοι στη δική τους “Ιθάκη” ο χρόνος
θα μας δείξει…

Ή μήπως οι βουλές της κυβέρνησης…;