Εδώ Πολυτεχνείο… σε μια φύση που δεν ξεχνά…

Ο φετινός εορτασμός της Επετείου του Πολυτεχνείου, της εξέγερσης των φοιτητών στις 17 Νοεμβρίου του 1973 κατά της χούντας των συνταγματαρχών, βρίσκει  τους Έλληνες σε κατάσταση πένθους . Η χώρα ζει μια ανθρώπινη τραγωδία με 15 νεκρούς και πέντε αγνοούμενους  εξαιτίας της ασυνειδησίας και απληστίας  ορισμένων, είτε κατέχουν το ρόλο του απλού πολίτη , είτε αξιώματα της δημόσιας  διοίκησης.

Ο φετινός εορτασμός της Επετείου του Πολυτεχνείου, της εξέγερσης των φοιτητών στις 17 Νοεμβρίου του 1973 κατά της χούντας των συνταγματαρχών, βρίσκει  τους Έλληνες σε κατάσταση πένθους . Η χώρα ζει μια ανθρώπινη τραγωδία με 15 νεκρούς και πέντε αγνοούμενους  εξαιτίας της ασυνειδησίας και απληστίας  ορισμένων, είτε κατέχουν το ρόλο του απλού πολίτη , είτε αξιώματα της δημόσιας  διοίκησης.

Στο βωμό του κέρδους καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον  θεωρώντας ότι είναι πιο δυνατοί από αυτό. Όμως έχουν μικρή μνήμη, γιατί η φύση δε δαμάζεται,  δε ξεχνά τη «φυσική της πορεία» και  στο τέλος τιμωρεί . Μόνο που δυστυχώς δεν τιμωρούνται πρωτίστως  οι  ασυνείδητοι και ασεβείς που με τις ενέργειές τους διατάραξαν το φυσικό περιβάλλον, αλλά οι αθώοι κάτοικοι των περιοχών που κάθε φορά πλήττονται.  Εκ των υστέρων αναζητούνται ευθύνες, πολιτικές και λοιπές,  λες και θα βοηθήσει σε κάτι.  Όλα γίνονται για το θεαθήναι, γιατί αν πίστευαν πραγματικά τα όσα λέγανε κάθε φορά σε αντίστοιχες θεομηνίες και καταστροφές και πολύ περισσότερο αν υλοποιούσαν  τα όσα υπόσχονταν οι εκάστοτε κυβερνήσεις και τοπικές αυτοδιοικήσεις τότε δε θα βλέπαμε αυτές τις εικόνες βιβλικής καταστροφής στη Δυτική Αττική αυτή τη φορά.

Ζούμε την τραγωδία, βγάζουμε κορώνες και μετά από λίγο καιρό όλα ξεχνιούνται.

Όχι βέβαια από τον κόσμο που επλήγη, αλλά από τους …απέξω…

 

Για την έλλειψη σεβασμού και δη για το «βιασμό του φυσικού» περιβάλλοντος η αλήθεια είναι πως φταίμε όλοι μας. Είτε ως πολίτες που δεν αντιδρούμε όταν βλέπουμε κάποιον γείτονά μας να μπαζώνει ένα μικρό ρέμα για να μεγαλώσει το χωράφι του, ή που κινούμε γη και ουρανό για να νομιμοποιήσουμε το αυθαίρετο στο βουνό, το οποίο βουνό είχε καεί πριν από μερικά χρόνια και αντί να το αναδασώσουμε το κάναμε οικόπεδα προς εκμετάλλευση. Είτε ως πολιτικοί της κεντρικής πολιτικής σκηνής, αλλά και της αυτοδιοίκησης πρώτου και δευτέρου βαθμού που ψηφίζουν νόμους ενάντια στη φύση και προχωρούν σε έργα υποδομών που δε λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες και τη λειτουργία του φυσικού περιβάλλοντος, π.χ. τον εγκιβωτισμό των χειμάρρων χωρίς τις κατάλληλες μελέτες , αφού ως συνήθως επιλέγονται εκείνες με το μικρότερο κόστος.

Τα λόγια βέβαια ίσως να είναι περιττά μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, αλλά τουλάχιστον ας ευαισθητοποιήσουν και ας θέσουν σε εγρήγορση τις τοπικές κοινωνίες και αυτοδιοικήσεις.

Χειμώνα αναμένουμε και οι δήμαρχοι ας φροντίσουν να καθαρίσουν φρεάτια και ρέματα, να ελέγξουν εγκιβωτισμένους χείμαρρους και αγωγούς και γενικά να λάβουν μέτρα πρόληψης  για την αντιμετώπιση τυχόν έντονων καιρικών φαινομένων.

Η πρόληψη και η ετοιμότητα σώζει ζωές και περιουσίες.

 

 

 Η φετινή λοιπόν επέτειος του Πολυτεχνείου  σημαδεύτηκε πέρα από το βαρύ πένθος  και από ένα άσχημο πολιτικό κλίμα. Το τεταμένο πολιτικό κλίμα και η κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους εξουσιαστές, γεγονός που εμπόδισε και τις εορταστικές εκδηλώσεις στο χώρο στέλνουν μηνύματα προβληματισμού και ανησυχίας, δυσπιστίας και αμφισβήτησης της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας.

 

«Εδώ Πολυτεχνείο 44 χρόνια μετά», συμπληρώνονται σήμερα  από το ξεσηκωμό στο  Πολυτεχνείο και οι μνήμες της κορυφαίας αυτής περιόδου της σύγχρονης ιστορίας μας προκαλούν ρίγη συγκίνησης ακόμη και σήμερα.

Όπως η φύση δεν ξεχνά, έτσι και όλοι εκείνοι που έζησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Πάντως μέχρι και σήμερα η εξέγερση των φοιτητών και εργαζομένων το 1973 παραμένει ανεξίτηλη παρακαταθήκη μιας γενιάς, η οποία δημιούργησε ένα ιστορικό ορόσημο.

Μια εξέγερση κατά την οποία σημειώθηκαν 1103 τραυματισμοί κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων με την αστυνομία.

Μια εξέγερση και κατάληψη του Πολυτεχνείου που διήρκεσε 56 ώρες και που τερματίστηκε με τη φονική εισβολή του τανκ.

Υπολογίζεται ότι στις 17 Νοέμβρη του 1973 πάνω από 100.000 πολίτες συμμετείχαν σε διαδηλώσει στο Κέντρο της Αθήνας.

Ενώ πάνω από 50 ώρες εξέπεμψε ελεύθερο το ραδιόφωνο του Πολυτεχνείου ξεσηκώνοντας με τα συνθήματά τους, τους ακροατές και βγάζοντας τους στους δρόμους.

Μάλιστα τα συνθήματα που βρέθηκαν γραμμένα στους χώρους του Πολυτεχνείου υπολογίζονται σε 95.

 

Στοιχεία και ιστορικές στιγμές που αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο νόημα και σημασία για τις γενιές που ήταν χρονικά πιο κοντά σε αυτό το ιστορικό για τη δημοκρατία της χώρας γεγονός.

Για όλους εκείνους που έζησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είτε από μέσα, ως φοιτητές, είτε από έξω ως υποστηρικτές ή απλοί παρατηρητές.

Οι νεότερες όμως γενιές που καλούνται να συμμετάσχουν στον εορτασμό της Επετείου της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου μέσα από μια απόσταση 44 ολόκληρων χρόνων, που πολλές φορές όταν δεν έχεις και προσωπικά βιώματα και εικόνες, έστω και στα παιδικά σου χρόνια, η λήθη τα σβήνει πολύ πιο εύκολα.

Διερωτώμαι λοιπόν αν αυτά τα ρίγη συγκίνησης και δέους απέναντι σε όλους εκείνους που τόλμησαν τότε να ορθώσουν το ανάστημά τους και να νικήσουν το τέρας του φασισμού, τα αισθάνεται και η σημερινή γενιά.

Αν γνωρίζει τον αγώνα εκείνων των φοιτητών και όχι μόνο και φυσικά αν τα μηνύματα εκείνης της εξέγερσης παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ.

Διερωτώμαι επίσης αν ο αγώνας εκείνου του ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος, με τη μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη, δικαιώθηκε.

 

Κάποιοι θα πουν πως πολλοί εκείνης της γενιάς βολεύτηκαν σε μια πολυθρόνα, έχουν γίνει ένα με το σύστημα  και έρχονται και μιλούν και κρίνουν και κατακρίνουν εκ του ασφαλούς πλέον.

Ενδεχόμενα για κάποιους μπορεί να έχουν και δίκαιο, αυτό όμως δε θα πρέπει να ισοπεδώνει τον ιστορικό εκείνο αγώνα φοιτητών και εργαζομένων, με τα διαχρονικά μηνύματα, όπως «Ψωμί-Παιδεία Ελευθερία» και τη μεγάλη ανατροπή που έφερε στο πολιτικό μας σύστημα, προς το καλύτερο πάντα.

Το Πολυτεχνείο δε θα πάψει ποτέ να αποτελεί διαχρονικό σύμβολο αγώνα και αντίσταση.

Μπορεί η κατάληψη του Πολυτεχνείου να κράτησε μόνο τρεις ημέρες, τα μηνύματα όμως του αγώνα αντέχουν και σήμερα.

Πολύ περισσότερο σήμερα, που θίγονται δικαιώματα εργαζομένων που κατακτήθηκαν με αγώνες και η κοινωνική δυσαρέσκεια είναι έντονη….

Που νέοι δυσπιστούν απέναντι σε στερεότυπα χρόνων και αμφισβητούν τους πολιτικούς και τους ειδήμονες …..και διεκδικούν  μια καλύτερη παιδεία.

Που δίνουν τον αγώνας τους να μην τους μείνει η ταμπέλα «η γενιά των 400» ευρώ.

Που ο απλό κόσμος βρίσκεται σε απόγνωση δίνοντας καθημερινή μάχη για την επιβίωσή του.

Και το πιο τραγικό και ανησυχητικό της υπόθεσής είναι  ότι σε περιόδους που μοναδική του σκέψη και φροντίδα είναι η εξασφάλιση της οικονομικής του επιβίωσης, οδηγείται σε πιο συντηρητικές και απολυταρχικές σκέψεις και πολιτικές.

 

Η επέτειος του Πολυτεχνείου μεταλλάσσεται ως προς το περιεχόμενό της με το πέρασμα του χρόνου.

Αυτό που διατηρεί είναι το ανατρεπτικό της πνεύμα.

Τιμούν λοιπόν σήμερα οι Έλληνες κάθε ηλικίας,  από άκρη σε άκρη της χώρας την επέτειο  του Πολυτεχνείο με πορείες και καταθέσεις στεφάνων.

Δε θα ήθελα να σταθώ στο πόσο μεγάλη ή όχι  θα είναι συμμετοχή του κόσμου στις πορείες, ή στο πόσο ισχυρή θα είναι  η αστυνομική δύναμη που περιφρουρεί  τις πορείες, πολύ περισσότερο δε θα κάνω αναφορά στα έκτροπα , τις επιθέσεις και τις καταστροφές, από τους γνωστούς –άγνωστους κουκουλοφόρους, που συνεχίζουν να αμαυρώνουν τις εορταστικές εκδηλώσεις της Επετείου τις 17ης  Νοεμβρίου 1973.

Επικεντρώνοντας έτσι την προσοχή της κοινής γνώμης στα έκτροπα και τις καταστροφές και όχι στα μηνύματα της Επετείου.

Αυτό που έχω πλέον διαπιστώσει στο πέρασμα των χρόνων, στις πορείες συμμετέχουν πλέον κυρίως όσοι θέλουν να εκφράσουν την άρνησή τους να συμβιβαστούν  με την κατάσταση που επικρατεί κάθε φορά, όσοι θέλουν να αντλήσουν ελπίδα ότι μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο, ακόμη και όταν τα πάντα γύρω τους είναι μαύρα.

Συμμετέχουν αυτοί που τιμούν την εξέγερση και τους νεκρούς της με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι μόνο αναπολώντας το παρελθόν.

Που θέλουν το «Πολυτεχνείο» να μην αποτελεί έκθεμα  ενός μουσείου, αλλά μια φλόγα ελπίδας που θα εκπέμπει μηνύματα αγώνα και ανατροπής για ένα καλύτερο  αύριο.

Η συμμετοχή αποτελεί άσκηση μνήμης και ουσιαστικής υπόμνησης των αξιών του Πολυτεχνείου.

Άλλωστε η ελεύθερη έκφραση παραμένει σε κάθε πολιτική συνθήκη κρίσιμο ζητούμενο και συλλογική ανάγκη  …