“Η ταυτότητα του Έλληνα…”

Το σημερινό θέμα της στήλης αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια συνέχεια της χθεσινής μας προσπάθειας να προσεγγίσουμε τον εαυτό μας, μια διαδικασία αυτογνωσίας για να ορίσουμε τι σημαίνει  Έλληνας στη σύγχρονη εποχή, προ και μετά μνημονίων.

 

Το σημερινό θέμα της στήλης αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια συνέχεια της χθεσινής μας προσπάθειας να προσεγγίσουμε τον εαυτό μας, μια διαδικασία αυτογνωσίας για να ορίσουμε τι σημαίνει  Έλληνας στη σύγχρονη εποχή, προ και μετά μνημονίων.

 

Η αλήθεια είναι ότι ταίρι ο Έλληνας δεν έχει και δεν έχει γιατί ο θεός τον έπλασε και έσπασε το καλούπι. Μήτε βέροι Ευρωπαίοι μπορούμε να χαρακτηριστούμε, μήτε ανατολίτες. Έχουμε ένα δικό μας μεσογειακό ταπεραμέντο με πολιτισμικές προσμίξεις δύσης και ανατολής, δικής μας συνταγής, λίγο αλλόκοτης βέβαια, που ωστόσο πάντα πετυχαίνει. Όποτε μας συμφέρει να δηλώνουμε Ευρωπαϊοι και όποτε μας εκνευρίζουν οι κανόνες και τα πρέπει επικρατεί το μεσογειακό και ανατολίτικο στοιχείο μας. Η ουσία είναι πως δίνουμε αγώνα επιβίωσης, χωρίς πυξίδα και προορισμό.  Αυτό που μας κρατά όρθιους παρά τον καταθλιπτικό μας πλέον χαρακτήρα, είναι η ελπίδα και η αισιοδοξία. Οι αντινομίες και αντιφάσεις χαρακτηρίζουν τις συμπεριφορές των Ελλήνων.

 

 

Τι άλλο όμως  χαρακτηρίζει τον Έλληνα; Αν όχι η κολόνια του….

 

Τότε τι ….;

 

Την απάντηση δε θα σας τη δώσω εγώ, αλλά  μια ενδιαφέρουσα έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών.

 

Η έρευνα αφορούσε την ταυτότητα του Έλληνα, αν θα μπορούσε να ειπωθεί έτσι.

 

Όσοι λοιπόν δεν έχετε το γνώθης εαυτόν, ας διαβάσετε τον παρακάτω κατάλογο με τις αρετές, τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα του νεοέλληνα…

 

Ενδέχεται να μη συγκεντρώνουμε όλα τα χαρακτηριστικά που περιλαμβάνει ο κατάλογος της έρευνας, σίγουρα όμως περισσότερα του ενός θα εκφράζουν την προσωπικότητά μας.

 

Έχουμε και λέμε….

 

 

Είμαστε πρώτοι στην εμπιστοσύνη προς τους νόμους, την αστυνομία, την οικογένεια, τη θρησκεία..

 

Όμως με τα παραθυράκια των νόμων τι γίνεται….;

 

Με τα κυκλώματα αστυνομικών-μπράβων της νύχτας, όπου αυτά υπάρχουν τι κάνουμε…;

 

Αφού εμπιστευόμαστε το θεσμό της οικογένειας, τότε γιατί γίνονται λιγότεροι γάμοι και αυξάνονται τα διαζύγια με γεωμετρική πρόοδο…;

 

Όσο για τη θρησκεία, γιατί οι νέοι πάνε στην Εκκλησία μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα ή μόνο σε γάμους και βαφτίσια…;    

 

 

Είμαστε πρώτοι στην παρακολούθηση τηλεόρασης.

 

Γίνεται να χάσουμε τα ριάλιτι σώου τύπου survivor  και την κοινωνική κριτική της Τατιάνας,  της Αννίτας και βάλε….;

 

-Είμαστε  τελευταίοι στη συχνότητα κοινωνικών επαφών με φίλους.

 

Και τότε με ποιους διασκεδάζουμε μέχρι πρωίας στα μπαράκια και στα …χοροπηδάδικα ….και “σκυλάδικα”  ακόμη και σε χαλεπούς οικονομικά καιρούς;

 

Μήπως τελικά επικοινωνούμε χωρίς να επικοινωνούμε…;

 

 

Είμαστε τελευταίοι στην ανεκτικότητα προς τα άτομα διαφορετικής φυλής, εθνότητας, τους κάθε μορφής μετανάστες και ομοφυλόφιλους.

 

Δεν ξέρω, δεν απαντώ ή μήπως γνωρίζω, έχω άποψη αλλά…

 

Δείτε το σόου που παίχτηκε στα τηλεοπτικά παράθυρα των ενημερωτικών εκπομπών και στη Βουλή για το θεσμικό πλαίσιο που αφορά την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου των διεμφυλικών. Καλώς πέρασε η νομική αναγνώριση στα 15, γιατί πλέον το άτομο θα μπορεί να χαράξει καλύτερα την όποια πορεία θέλει να ακολουθήσει στη ζωή του. Άλλωστε η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, όπως και η προσωπικότητα του κάθε ατόμου.

 

-Έχουμε περισσότερο από άλλους λαούς δεδομένο ότι ο καθένας νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του.

 

Εδώ που τα λέμε καλά δεν κάνουμε…; Μια ζωούλα την έχουμε και αν δε νοιαστούμε εμείς για αυτήν, ποιος θα φροντίσει…; Το ελληνικό κράτος πρόνοιας…; Μη γελάτε δεν είναι ανέκδοτο

 

-Θεωρούμε ότι οι πολιτικοί δεν νοιάζονται για τους πολίτες.

 

Άλλο πάλι και τούτο, δεν τους εμπιστευόμαστε, τους βρίζουμε και στην κρίσιμη στιγμή, όταν μας χρειάζονται, πάμε και τους ψηφίζουμε…

 

-Θεωρούμε σημαντικές τη συμμετοχή στην πολιτική και την αξία της αλληλοβοήθειας.

 

Αν ίσχυε πραγματικά και όχι εικονικά κάτι τέτοιο, τότε η συμμετοχή των νέων στην πολιτική θα ήταν μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη και αν νοιαζόμασταν αληθινά για το διπλανό μας, τότε θα ήμασταν ο πιο πολιτισμένος λαός του πλανήτη.Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα χρόνια της κρίσης μας έκαναν πιο αλτρουιστές και μάθαμε να λειτουργούμε μέσα σε συλλογικότητες, αν και θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε ακόμη πιο δυναμικά, προς όφελος των κοινωνικά ευπαθών ομάδων.

 

 

Εν κατακλείδι η έρευνα μας χαρακτηρίζει ξενοφοβικούς, θρησκευόμενους, ανασφαλείς τηλεορασόπληκτους, δύσπιστους με τους πολιτικούς και κεντρώους με τάσεις συντηρητικοποίησης, παρόλο που ψηφίσαμε μια αριστερή εντός εισαγωγικών κυβέρνηση

 

Μήπως ξέχασαν τον χαρακτηρισμό του κορόιδου, του κουτοπόνηρου και του καλοπερασάκια…;

 

Ή μήπως πάλι του γενναίου, του πολυμήχανου και του ευπροσάρμοστού σε κάθε δύσκολη ή εύκολη κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσει…;

 

Τελικά εσείς πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας…; Τον αναγνωρίζεται στο παραπάνω … “ψυχογράφημα”…;  

Σχετικά Άρθρα

Back to top button