“Τάδε… έφη Γιάνναρος”

Σήμερα νιώθω την ανάγκη να απομακρυνθώ έστω και για λίγο, από τη μολυσμένη ατμόσφαιρα των παράνομων αδειοδοτήσεων και συγκαλύψεων (κραυγαλέα η περίπτωση της ΑΕΚ) και να γυρίσω στα παλιά, σκαλίζοντας αναμνήσεις μιας εποχής που άφησε πίσω της στιγμές και πρωταγωνιστές διαφορετικούς “διαμετρήματος”.

Σήμερα νιώθω την ανάγκη να απομακρυνθώ έστω και για λίγο,
από τη μολυσμένη ατμόσφαιρα των παράνομων αδειοδοτήσεων και συγκαλύψεων
(κραυγαλέα η περίπτωση της ΑΕΚ) και να γυρίσω στα παλιά, σκαλίζοντας αναμνήσεις
μιας εποχής που άφησε πίσω της στιγμές και πρωταγωνιστές διαφορετικούς
"διαμετρήματος". Αφορμή της απόπειρας απαγκίστρωσης από την τρέχουσα αθλιότητα η
συνάντηση και η συζήτηση που είχα με ένα παλιό φίλο, βαθύ γνώστη του
ποδοσφαίρου, προχωρημένο ποδοσφαιρικό μυαλό όπως λένε στην πιάτσα, τον Γιάννη
τον Μαντζουράκη.

Η φιλία μου με το σημερινό κόουτς της Ξάνθης, έχει βάθος
χρόνου και ξεκινάει σχεδόν από τις πρώτες ημέρες της άφιξης του επιτυχημένου
τεχνικού στην Ελλάδα, τότε που ο ΠΑΟΚ κατάφερε να πραγματοποιήσει τη δύσκολη
προσέγγιση μιας μεταγραφής πρωτοκλασάτου παίκτη από τη Ρουμανία. Ο νεοφερμένος
"Ρουμάνος" πολύ σύντομα μπόλιασε μέσα στον μεγάλο ΠΑΟΚ και κέρδισε την αγάπη του
κόσμου αλλά και τον θαυμασμό των συμπαικτών οι οποίοι διαπίστωσαν πολύ γρήγορα
στο πρόσωπο του μια ξεχωριστή ποδοσφαιρική "στόφα" με ιδιαίτερες και πολύ
αξιόλογες θέσεις γύρω από το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Δύσκολος χαρακτήρας για τους
προπονητές του επειδή είχε άποψη και την υποστήριζε με θάρρος, αξιαγάπητος όμως
στον κόσμο ο "Ρουμάνος" έγραψε και δική του ιστορία και έχει τη δική του θέση
στις αναμνήσεις της χρυσής ΠΑΟΚτσήδικης εποχής. Είναι απόλαυση να συζητάς
ποδόσφαιρο με τον Μαντζουράκη.

Προσωπικά, όσες φορές είχα την ευκαιρία σαν υπεύθυνος
ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ, το επεδίωκα και πάντα δικαίωνε τις προσδοκίες μου. Μετά από
πολλά χρόνια λοιπόν συναντηθήκαμε και απλώσαμε στο τραπέζι αναμνήσεις και
στιγμές του παρελθόντος σε μια τρίωρη συζήτηση που δύσκολα θα την ξεχάσω. Μέσα
σε όλα τα άλλα, προσωπικά και φιλικά ο Γιάννης μου αποκάλυψε ορισμένα πράγματα,
που είχε "ξεχωρίσει" στον ΠΑΟΚ, για τα οποία αξίζει τον κόπο να γίνει μια μικρή
αναφορά. Στην ερώτησή μου ποιον θεωρεί καλύτερο προπονητή εκείνης της εποχής για
τον ΠΑΟΚ αβίαστα μου απάντησε τον Χόρβατ!

Είναι αλήθεια ότι με αιφνιδίασε, αλλά στη συνέχεια
αιτιολόγησε τη θέση του με ατράνταχτα επιχειρήματα, τα οποία με βρήκαν σύμφωνο
σε πολλά σημεία. Είναι ο προπονητής που επιχείρησε ριζικές αλλαγές και "έφτιαξε"
παικταράδες οι οποίοι πελαγοδρομούσαν σε άγνωστες και παράταιρες για τα προσόντα
τους θέσεις, υποστηρίζει ο Γιάννης. Μήπως ξεχάσατε ποιος πήρε τον Παύλο τον
Παπαδόπουλο και τον έβαλε στη θέση του λίμπερο, παρουσιάζοντας τον τελειότερο
και πιο σύγχρονο αμυντικό της εποχής εκείνης; Ή τις αλλαγές και μονιμοποιήσεις
σε θέσεις που διέπρεψαν των Τερζανίδη, Γούναρη, Χατζηιωάννου; Συνεχίζει ο
Ξανθιώτης κόουτς, συμπληρώνοντας ότι εκτός από τις πλούσιες γνώσεις του, τις
ποδοσφαιρικές ήταν και σπουδαίος άνθρωπος. Είπαμε πολλά με το Γιάννη.

Μου μίλησε για τους παλιούς συμπαίκτες. Για τους
παικταράδες Κούδα – Σαράφη – Παρίδη – Τερζανίδη, για τον απλησίαστο κόσμο του
ΠΑΟΚ, για τις επιτυχίες της ομάδας. Αναφέρθηκε στους παράγοντες της εποχής με
ιδιαίτερα καλές κουβέντες για τους κ.κ. Μυλωνά και Σεργιαννίδης και τον μακαρίτη
τον Ανδρέα Γουλιά. Του θύμισα πώς τον είχε βαφτίσει η ΠΑΟΚτσήδικη κερκίδα
("Πασσάς", "Γιάνναρος") και πώς ο ΠΑΟΚτσής που τον υπεραγαπούσε ο Πασχάλης ο
Δημητριάδης, χάθηκε πριν από τρία χρόνια.

Μιλήσαμε για την Ξάνθη, για τις προσπάθειες του Χρήστου
Πανόπουλου, για το μικρό επεισόδιο που είχε σε κάποιον αγώνα με τον ΠΑΟΚ. Είπαμε
πολλά και ενδιαφέροντα, για Κόκκαλη, ελληνικό ποδόσφαιρο, Γαρμπόζη (τον θεωρεί
αξιόλογο παίκτη), Αγγελο Αναστασιάδη (ιδιαίτερη εκτίμηση για τη δουλειά του),
προσδοκίες και μελλοντικά σχέδια. Του υποσχέθηκα ότι σύντομα θα τα ξαναπούμε.
Αλλωστε ο μεστός λόγος του είναι μια ψυχολογική διέξοδος. Αφόρητο το άγος της
σκληρής σημερινής πραγματικότητας.

Δημήτρης Μπούζας